Birtingur - 01.09.1954, Blaðsíða 9

Þegar hún var sezt, tók hann um mitti hennar
og hvíslaði:
— Ef vélin er köld, þegar hún er ræst, þá er
rétt að láta hana ganga um stund, áður en hún
fer að erfiða.
— Og allt þetta lika? sagði hún undrandi.
— Ha, hvað? ■
— íbúðina, allt þetta skraut?
Hann hló og sagði:
— Þúsundir manna eiga íbúðir.
— Já, hvíslaði hún og leit niður á grófan
kjólinn.
— Komdu nær, það er heimilislegra. Hér get-
um við setið, þú og ég, og þurfum ekki að tak^
tillit til neins. Hér er lífið, fegurðin, heimilið.
Hann greip um hönd hennar og leit niður.
— Ég skal gefa þér dýran kjól, sem fellur að
mjöðmum þér eins og listaverk.
Hann sveigði hana að sér eins og mjúka
grein, fann þungan hjartslátt hennar undir lófa
og hvíslaði:
— Dýran kjól með perlum . . .
Og í huga hans reis dimmur, fagnandi hlátur.
Hann þenkti:
Og hún lét að höndum hans eins og mjúkur
leir, og hún heyrði rödd hans sem fjarlægan
nið, djúpan og sefandi.
Kona, þessi er lykillinn að hjarta þínu.
— 011 leitum við, leitum fegurðar; sumir
kaupa hana háu verði, en hverju skiptir það,
ef við aðeins njótum, njótum lífsnautnar?
Hún starði á hann sem úr fjarska, augu
hennar voru flóttaleg, um íbjúgar varir hennar
hrísluðust fínir, krampakenndir drættir, líkt og
hún byggi yfir djúpri, innri kvöl.
— Komdu, hvíslaði hann, og lagði flata lófa
á framstæð brjóst hennar, svo sem hann væri
að blessa yfir söfnuð.
— Komdu ... — og rödd hans líktist söng
eða fyrirbæn.
Andlit hennar var sem tjörn sem hemar um
lygna nótt í skini tungsl og stjarna.
Og hendur hans leituðu . . .
— Það er einhver hér inni, ég finn það,
hvíslaði hún.
— Allt, sem við girnumst, þú og ég ... Hann
fann salt bragð af vörum hennar svo sem hún
hefði grátið.
— Hann er hér inni.
— Hann, hver? spurði hann og leit yfir and-
lit hennar.
— Hann, sem . . .
— Ég skal gefa þér allt, öryggi, fótfestu, allt.
— Hann er hér inni, sagði hún og reis snöggt
úr höndum hans.
— Ertu að hugsa um hann, ræfilinn?
— Hann, sem leitar, svaraði hún með annar-
legri röddu.
— Hann er ekki maður, aðeins skuggi af
manni. Hann getur ekkert veitt þér ... ekkert
líf, enga framtíð, — hann á ekki hús . .. ekkert.
— Guð á ekki hús, rödd hennar var hvísl, og
augu hennar líktust tjörn um myrka nótt.
— Guð á hundruð húsa.
—- Þau eru auð og tóm, andlaus eins og
myrkrið. Slepptu mér! Hann er hér inni!
— Lygi, hvæsti hann. — Þú ert að leika, að-
eins að leika.
— Ég verð ekki keypt, seld né leigð, hvorki
fötum, húsi né stöðu.
— Harjn er ræfill, flækingur, betlari!
— Hann einn veit, hvað er hægt að kaupa og
gefa. Hann, sem átti einn lampa, gaf það ljós
og sat í myrkri. En fyrir honum var ekkert
myrkur, engin auðn, því að hann sá með aug-
um Guðs.
— Hann er löngu farinn í hundana, verður
aldrei maður, ekki nokkurs virði!
— Hann er alls staðar, í þessari mynd á
veggnum, í hverri sköpun, sem gædd er lífi og
fegurð. Og hvert sem ég fer, er hann þar, — í
höndum hans og anda er ég, og aðeins þar.
Taktu mig, en það, sem þú færð, er ekki ég!
Hann steig öðrum fætinum þétt niður í
þykka gólfábreiðuna líkt og hann gerði örvænt-
ingarfulla tilraun til að hemla áður en slysið
yrði.
— Þú ert að leika, sagði hann lágt og ógn-
andi.
Framh. á bls. 58.
BIRTINGUR
45