Birtingur - 01.09.1954, Blaðsíða 14

MELPOMENUS JONES
Smdsaga eftír Stephen Leacock
Það er til fólk ■— ekki þú eða ég, því við er-
um svo ákaflega veraldarvön — en það er til
fólk sem á fjarskalega erfitt með að kveðja, ef
það fer í heimsókn eða einhver býður því til
sín. Þegar gestinum finnst mál að halda heim,
stendur hann upp og segir harðákveðinn: —
Jæja, nú held ég sé réttast . . . En þá segir gest-
gjafinn: — Nei, þarftu að fara strax? Geturðu
ekki verið ofurlítið lengur? Og síðan hefst hlá-
legur leikur.
Eg man ekki efti'r átakaidegra dæmi af þessu
tagi en því sem kom fyrir vesalings vin minn
Melpomenus Jones, ungan aðstoðarprest —
dæmalaust vænan pilt og aðeins tuttugu og
þriggja ára að aldri. Honum var einfaldlega
ómögulegt að fara frá fólki. Hann var of grand-
var til að segja ósatt og of mikið prúðmenni
til að sýna nokkrum manni ókurteisi. Nú bar
svo við einhverju sinni að hann fór í heimsókn
til vina sinna daginn sem hann fékk orlofið sitt.
Næstu sex vikur var hann sjálfs sín húsbóndi og
hafði hreinl engu að sinna. Hann sat og rabb-
aði við kunningja sína um stund, drakk tvo
bolla af tei, herti sig síðan upp og sagði skyndi-
lega:
— Jæja, nú held ég sé réttast . . .
En þá greip húsfreyja fram í: — Æ, nei
herra Jones, getið þér ómögulega verið ofur-
lítið lengur?
Jones datt ekki í hug að skrökva: — Jú, jú,
sagði hann, auðvitað get ég verið dálítið leng-
ur.
— Gerið það þá fyrir mig að fara ekki strax.
Hann sat kyrr, drakk ellefu bolla af tei. Það
var liðið fast að kvöldverði. Þá stóð hann upp
aftur.
— Jæja, sagði hann feimnislega, nú held ég
megi til með . . .
50
— Verðið þér að fara? spurði húsfreyjan
kurteislega. Mér datt í hug, að þér gætuð
kannski borðað með okkur kvöldmat . . .
— Jæja -—- já, auðvitað gæti ég það, sagði
Jones, ef . . .
—- Æ, gerið það þá — ég er viss um, að
maðurinn minn veður himinlifandi glaður.
- Kannski ég verði þá kyrr, sagði hann
lágt og hné niður í stólinn aftur fullur af tei og
óhamingju.
Húsbóndinn kom heim, og þau snæddu
kvöldverð. Meðan á máltíðinni stóð, var herra
Jones önnum kafinn við að stappa stálinu í
sjálfan sig: að fara klukkan hálf níu. Allt heim-
ilisfólkið var að velta því fyrir sér hvort herra
Jones væri auli og fýlupoki, eða aðeins auli.
Að kvöldverði loknum byrjaði húsmóðirin
að „skemmta gestinum“ með því að sýna hon-
um myndir. Hún sýndi honum allt ættarsafnið,
margar tylftir mynda — af föðurbróður pabba
og konu hans, bróður sínum og litla drengnum
hans, framúrskarandi skemmtilega mynd af
vini föðurbróður pabba í bengölskum einkenn-
isbúningi, einstaklega vel tekna mynd af hundi,
sem kunningi langafa pabba átti, og afar Ijóta
mynd af pabba sjálfum í gervi djöfulsins á
grímudansleik.
Klukkan hálf níu var Jones búinn að skoða
sjötíu og eina mynd, en ennþá voru sextíu og
níu inyndir eftir. Jones reis á fætur.
— Nú verð ég að bjóða góða nótt, sagði
hann sem í bæn um miskunn.
— Bjóða góða nótt! sögðu þau — klukkan
er ekki nema hálf níu! Hafið þér nokkru sér-
stöku að sinna?
—- Engu, viðurkenndi hann og muldraði eitt-
hvað um sex vikna viðdvöl, hló síðan ámát-
lega.
151 R T I N G U R