Birtingur - 01.01.1960, Qupperneq 5

Og enn er skáldið meðal okkar, meðal
manna þess tíma, klætt sjúkleika sínum . . .
Einsog sá sem hefur sofið í rúmi
brennimerktrar konu, og hann er allur blettóttur af því,
Einsog sá sem hefur stigið í umhellt fórnarvín,
og hann er sem flekkaður af því,
Maður þungt haldinn af draumum, maður
sem hefur orðið fyrir guðlegri smitun,
Ekki einn af þeim sem leita ölvunar í
hampgufunni, einsog Skýþi,
né kenndar af einhverri eiturjurt — fríðleiksfrú
eða hænugrasi,
Einn af þeim sem mikils meta hnöttótt
korn Ologí-blómsins, sem étið er í Amazóníu,
Jagí, klifurjurt fátæklinganna, sem birtir
ranghverfu hlutanna — eða jurtina Pí-lú,
Heldur gætir vel skýrleika síns, afbrýðisamur
um áhrif sín, og beinir Ijóst í vindinn
hásuðri sjónar sinnar:
„Ópið! nístandi óp guðsins! heltaki það okkur
í mannmergð, ekki inni í herbergjunum,
Og sem mergðin hefur dreift því, megi það
endurhljóma í okkur út að takmörkum skynjunarinnar . . .
Dögun máluð á veggina, slímug í leit að
ávexti sínum, gæti ekki glapið okkur frá slíkum særingum
Og enn er skáldið á meðal okkar .. . þessa
stund sem ef til vill er hin síðasta, þessa
mínútu, þetta andartak! . . . Og við höfum svo
nauman tíma til að fæðast á þessu andartaki!
.. Og á þessari yztu þröm biðarinnar, þegar
loforðið sjálft grípur andann,
Væri ykkur betra sjálfum að halda andanum . . .
Og Sjáandinn, fær hann ekki sitt tækifæri?
Hlustandinn sitt svar? . . ."
Skáld enn á meðal okkar . . . þessa stund
sem ef til vill er hin síðasta . . . einmitt
þessa mfnútu! . . . þetta andartak! . . .
— „Ópið! nístandi óp guðsins yfir okkur!"