Birtingur - 01.06.1963, Blaðsíða 9

e’k.ki hennar sök að hafa æst bónda sinn til þessa
ljóta reiðikasts, að hafa espað upp dýrið í hon-
um? Var ekki þetta reiðikast hans þótt ljótt væri,
skiljanlegt frá mannlegu sjónarmiði? Og þar
sem málið var þannig vaxið, hefði honum þá
ekki ldotið að þýkja afskiptasemi af okkar hálfu
eiginkonunni í vil frámunalega ómakleg? Jú,
það var sannarlega heppilegt að ég skyldi ekki
skerast i leikinn.
En meðan ég var að vclta þessu fyrir mér og
höggunum rigndi, birtist þriðji vegfarandinn á
sviðinu: vasklegur ungur maður með mikið
bylgjað hár, í blárri peysu, með tennisspaða und-
ir handleggnum. Brátt gerði hann sér grein fyrir
Jdví sem var að gerast. Hann leit á okkur tvo að-
gerðalausa áhorfendurna með vanþóknunarsvip.
Hann var ekkert að tvínóna, en réðist á mann-
inn, alveg eins og mig hafði langað til að gera,
og tók að berja hann, án þcss að skeyta því hvar
högg hans kæmu niður. ... Undrandi yfir þess-
ari nýju stefnu viðburðanna hvarf athygli
mannsins frá konunni, og hann snerist sem snar-
ast til varnar. tlinsvegar læddist konan út úr
hamaganginum, komst á kné og síðan a fætur,
og sýndi snaggaralegleika sem kom á óvart eftir
högghríð þá sem hún hafði mátt sæta. Hún
dustaði rykið af olnbogum og knjám, greiddi úr
hárinu sem var í óreiðu (við að sjá hve annt hún
lét sér um hárið þvarr óðum f huga mínum
myndin af henni sem saklausu fórnarlambi), síð-
an hvarf hún.
í þann mund birtist roskinn maður sem leiddi
dreng við hönd sér handan við götuna. Senni-
lega afi sem hafði farið út að ganga með barna-
barn sitt, og gætti þess með þolinmæði afans.
Hann var að benda drengnum á eitthvað uppi í
einu trénu, kannski fugl eða hreiður, þegar augu
hans beindust að átökunum. Ilann stóð grafkyrr
sem þrumulostinn, en ekki lengi. Við að sjá ung-
an mann, augljósan þorpara, vera að misþyrma
hrottalega meðbróður sínum og áreiðanlega að
ósekju (því ósjálfrátt skipum við þeim sem er
minnimáttar réttlætisins megin) þá lcit hann
á þessa tvo sérgóðu drjóla sem áttu sízt skilið að
teljast til manna, sem liorfðu æðrulausir á ósköp-
in, síðan tók hann óhagganlega ákvörðun, leiddi
barnið afsíðis og réðist að árásarmanninum (því
ósjálfrátt ætlum við hinn sterkari árásaraðilj-
ann) og lét höggin dynja á honum.
Þegar ég sá þessa nýju flækju málanna hugsaði
ég með sjálfum mér að hefði ég ekki sýnt var-
kárnina þá myndi ég hafa verið sá sem nú stundi
undir höggum þess sem hafði skorizt í leikinn á
sömu forsendum sem ég hafði gert það, og var
þvf sá sem barðist fyrir mfnum málstað og vopna-
bróðir minn.
Eingöngu vegna mannúðar og góðsemi voru
þrjár mannlegar verur nú að lumbra hver á öðr-
um á óeigingjörnum forsendum og til þess að
berjast fyrir réttlætinu xneðan tveir lftilmótlegir
sérhyggjugemsar í nokkurra skrefa fjarlægð neit-
uðu að hreyfa litla fingurinn hvað þá meira fyrir
náungann: Tveir sérgæðingar, þrír árásarmenn,
fjögur blá og marin fórnarlömb. Þótt ekki væri
BIRTINGUR
7