Birtingur - 01.12.1963, Blaðsíða 14

og það var gott, sko maður hélt það væri þar
iangt langt burtu en það var ekki þar og það er
gott. Kannski er það 'hvergi. Ég veit það ekki.
En hvernig er þetta komið inn í hausinn á
manni aið það sé einhversstaðar og maður fer
langt út í lönd að leita ...
Þú ert skepna Beggi, grípur Dolli fram í þetta
eintal, glasið hans er tómt og þessi slurkur
hefur heldur en eklki hrært upp í honum. Berg-
ur hlær eins og úti á þekju. Þetta er kjassyrða-
tal hjá þeim — stundum.
Nei. Ég meina það. Þú ert skepna. Heldurðu að
ég sjái ekki hvernig þú lítur á hana. Þið haldið
alltaf að ég sé freðhaus af því ég þoli ekki þetta
ljóðamjálm í ukkur ... En ég sé lostaqlampann.
Fífl Dolli, segi ég.
Þegi þú gamli skötukjaftur.
Bergur hlær en það er kominn snefill af sorg í
hláturinn.
Hlæðu, hlæðu bara, svona krossfislka á að
hengja, hengja mcð gítarstreng, mjóum sterkum
gítarstreng sem maður herðir að hálsinum. ...
Það er ég sem á ihana, heyrirðu það, ég, ég ...
Þetta siðastia öskrar hann af öllum kröftum.
Hann er orðinn fullur. Nú verður bezt að
drauja sér burt áður en klandrið byrjar.
Þá kemur hún inn hún Sissa.
Er það sjálf heimilisprýðin sem öskrar svona
vel, frummaðurinn í skúta sínum hefði ekki
gert þetta betur. Þetta 'kallar maður að kunna
að fara með koníak. Skál kæru samlandar.
Éttan sjálf, hreytir Dolli út úr sér.
Hann segir ég líti þig girndarauga, segir Bergur
og brosir við. Hún lítur yfir á okkur alla, þegir
meðan svipur hennar þyngist, segir síðan hörð í
orði:
Ef svo hefði verið sæti þetta gerpi ek'ki í mínu
húsi ... og ef þú verður ekki grasþægur þá læt
ég kasta þér á dyr, skilurðu það. Hún hrópar
þetta í eyra ihans svo hann fer undan og út á
hlið. Hann þegir augnablik, réttir síðan úr sér
og fer í aukana:
Þessi var einum of stór hjá þér — ljúfan. Ég er
ekki hræddur, núna er eg ekki hræddur við neitt.
Þú lýgur ekki að mér, heyrirðu það ... Ég finn
það á lyktinni af þér, lyktinni skilurðu. Ha ha.
Á ég að segja ukkur hvað hún er að berja inn í
hausinn á mér ha? Að ég sé ónýtur, ha ha ha,
ég, ég sé ónýtur ...
Þórlindur Bjarnason, segir hún en kemst ekki
lengra því nú öskrar hann:
Það er hún sjálf. Það er hún sem er óbyrja, hún,
hún.
Ég sé augu hennar leiftra um leið og hún kastar
sér á hann, stóllinn veltur um koll og húsbónd-
inn liggur í gólfinu. Hann áttar sig ekki strax,
liggur kyrr og hún þrífur eitt glasið og skvettir
í andlit hans: Djöfull, djöfull, hrópar hún.
Hann sprettur á fætur og þau eru rokin saman
áður en við vitum af. Við Bergur rjúkum til og
slítum þau hvort frá öðru en það fer bezt á því
að sleppa þeim orðaleppum sem þau létu útúr
sér meðan á þessum sviptingum stóð. Við höld-
um þeim svona og erum að reyna að sefa þau
12
BIRTINGUR