Birtingur - 01.12.1963, Blaðsíða 64

komumanni á ókunnri stjörnu, heldur er það
kvöð: skylda sem hann getur rækt, en líka svik-
ið og svíkur því miður þráfaldlega.“
Ljóðskáld eru þekkt að því að „skrópa úr lífsins
skóla“, og bein þjóðfélagsleg nytsemi þeirra virð-
ist tíðum vafasöm. Jafnvel þótt takast mætti að
finna fræðilega skýringu Ijóðagerðar, sýnist ekki
fjarri sanni, að mörg gáfuðustu ljóðskáldin hafi
einfaldlega fallið fyrir ljóðlistinni, eins og menn
falla fyrir sterkri freistingu, og elskað hana af
sama ástríðuofsa og undirhyggjuleysi og mörg
þeirra hafa elskað konur. Og kannski er það
allra bezt. Þótt fjarstæðukennt kunni að þykja,
fær ljóðlistin félagslegu hlutverki að gegna ein-
mitt með þeim hætti.
Hlutverk ljóðlistar er ekki að hylja okkur þoku,
heldur bregða ljósi yfir sviðið. En ekki fyrst og
fremst með því að kveikja á hugtaka- eða vits-
munalegum sól'kerfum. Ljóðlistin á að sýna fjöl-
breytilegan veruleikann, allt frá smæsta strái til
hæstu hugsana mannsins, íklæddan ljóðmynd-
um. En sýnin og myndsköpunin verða að
vera grundvallaratriði hennar. Þótt okkur kunni
þá stundum að finnast sem ljóðlistin geri málin
fremur flóknari en ljósari, vinnur hún eigi að
síður, já ekki sízt þá þjóðfélagslegt þarfaverk.
Það er nú einu sinni svo, að veruleikinn er allt
annað en einfaldur.
Einar Bragi þýddi.
62
BIRTINGUR