Ingólfur - 26.06.1944, Síða 8

8
INGÓLFUR
Sameiningartákn
þjóðarinnar
Frh. af 2. síðu.
snúa reiðinni að sjálfri sér
og skilja að liún á sjálf að
halda reglu á sínu heimili
ef hún vill ekki vera þar
hornreka með allar sjálfstæð
isviðurkenningarnar upp á
vasann. Þegar minnst er á
vanvirðu þingsins við þing-
menn, eru þeir vanir að
segja: — Við erum bara eft-
irmynd þjóðarinnar sjálfrar!
— svona er hún, og svona
vill hún hafa okkur!
Þetta kann að vera rétt. —
Eins og þjóðin hingað til hef-
ur verið á vegi stödd, hefur
hún ekki kunnað að skapa
sjálfri sér starfshæfa löggjöf
né stjórnhæft ríkisvald í
heild sinni.
Þetta hefur verið öllum
óflokksbundntnn mönnum
Ijóst um langa liríð. — En
nú hefur þjóðin öll sem
snöggvast getað hafið sig upp
yfir flokkasjónarmiðin, þar
sem hún finnur til sjálfrar
sín og hugsar frjálst. Nú finn
ur hún að sjálfstæði án ein-
ingar og öruggrar samstjórn-
ar er óhugsandi. — Allar
þjóðir verða að liafa eitt-
hvert einingartákn til að
safnast um. Og þáS sýnist ís-
lenzka þjófiin nú hafa fund-
iS í forseta sínum. Honrnn
vill hún halda friðhelgum
fyrir utan erjur og stapp
hins daglega stríðs.
Undir þessu einingar-
merki má nú hefja starfið
fyrir öðrum aðallið sjálfstæð
isbaráttunnar, sem er starf-
hœf og lýðfrjáls stjórnar-
skrá.
Þar sem aðaldrættir slíks
skipulags eru þegar kunnir,
eru engir aðrir erfiðleikar á
að lögleiða það, en að halda
sundrungaröflum flokkanna
í hæfilegri fjarlægð.
Heillaskeyti
Bandaríkjaþings
Frh. af 7. síðu.
hatur, þegar heilsa á honum
með handabandi. Þetta telur
Kommúnistaflokkurinn hæfi-
legt svar við ekki aðeins þess-
ari einstæðu vinarkveðju, held-
ur og við því, að Bandaríkin
hafa frá því fyrsta til þess síð-
asta riðið á vaðið þegar kom
til viðurkenningar á afstöðu ls-
lands í skilnaðarmálinu og
stofnun lýðveldisins. Þau hafa
alltaf komið með allar hinar
viðurkenningamar í kjölfar
sitt.
Hvemig skyldu Kommún-
istarnir á Alþingi hinsvegar
svara orðsendingum frá því af
stórveldum Bandamanna, sem
ekki sýndi oss neina viðurkenn-
ingu né vinsemd á lieiðursdegi
vomm, ef einhverjar slæddust
til þeirra? Líklega ekki á fjór-
um fótum??
37) INDICO
„Ég vona“, mælti Philip, „að þú sért ánægð yfir því,
sem þú sagðir“.
„Ó, ég iðrast þess svo“, tautaði liún, „ég liefði ekki
átt að segja það. Eg veit það vel. En hvers vegna er hún
svona óskaplega óvönduð?“
„Þú ættir að vita, að það varst þú, sem komst með
hana hingað“.
„Ég veit það. Og hún liefir eyðilagt heimili mitt. En
hvers vegna þarftu að minna mig á-------■“.
„Af því að ég er jafn leiður á lienni og þú. En þar
sem þú getur ekki sent liana burtu rétt sem stendur,
gætirðu kannske haft eitthvert taumhald á þér meðan
hún er hér. Guð minn góður, þvílíkur túli, sem á þér
er!“
„Já, já, já, þetta hefi ég allt saman heyrt áður. Hvað
á ég að gera við peningana, sem liún gaf drengjunum?
Ég get ekki látið þá eiga þá“.
„Hvers vegna ekki?“
„Það er líklega ekki viðeigandi“.
„Gefðu þá til kirkjunnar. En hvað sem þú tekur til
bragðs, þá minnztu ekki á þetta við Dolores“.
Það gerði Judith heldur ekki. En fölt andlitið á Dol-
ores og reiðiþrungin þögn gáfu henni til kynna, að ekki
tjóaði að láta, sem það væri gleymt. Hún reyndi að taka
peningana af David og Kristófer, en þeir grenjuðu þá
svo gífurlega, að hún þoldi ekki við og komst að þeirri
niðurstöðu, að þeir mættu svo sem kaupa fyrir pening-
ana, því að ekki skildu þeir hvað það væri, að hafa
rangt við í spilum.
* *
*
Dolores ól barn sitt — dreng — viku síðar. Judith
lagði eins mikinn innileik í heillaóskir sínar og henni
var unnt og gaf Dolores útsaumaðan barnakjól frá París,
en hún átti fullt í fangi með að dylja ánægju sína yfir
því, sem komið var, og að bráðxun myndi Dolores ekki
íþyngja þeim meir með veru sinni á Ardeith. Hún skrif-
aði Caleb fáein orð og sagði honum, að barnið væri
fætt og að Dolores liði vel.
Mark kom strax — en Caleb ekki. Hann var svo al-
varlegur og fráhrindandi að sjá, að Judith forðaðist að
spyrja, hvort Caleb hirti ekki um að sjá son sinn. Mark
laut yfir rugguna og blíðusvip brá fyrir á lirukkóttu and-
liti hans.
„Fallegt og hraust barn“, sagði hann hægt. „Við köll-
um liann Roger“.
„Roger?“ sagði hún hikandi. „Hefur nokkur í okkar
ætt heitið því nafni?“
Hann hrissti höfuðið og stakk fingrinum í litla, kreppta
hendi barnsins.
„Til minningar um Roger Williams frá Rhode Island.
Hann var hugrakkur maður“.
„Er það nafnið, sem Caleb hefur valið honum?“ spurði
Judith eftir stutta umhugsun.
„Caleb hefur ekki talað við mig um það“, sagði Mark.
Síðan bætti liann við:
„Er Dolores svo hress, að hún geti talað við mig?“
„Já, það er liún. Hún er í næsta herbergi“.
Faðir hennar losaði fingurinn úr liendi barnsins og
fór með henni að dyrunum. „Það er fallegt af þér að
veita henni húsaskjól, dóttir“, sagði hann hikandi. „Ef
móðir þín hefði lifað, hefði Dolores kannske átt betri
ævi á Silverwood“.
Það var Judith nú ekki viss um. En liún sagði þó
ekkert. Hún fór inn til Dolores og sagði: „Pabbi er hérna
og hann langar til að sjá þig“.
Mark kom inn og staðnæmdist snöggvast við rúmið.
Dolores leit framan í hann. Svörtu augun voru róleg,
þó að þreytusvipur væri á andlitinu.
„Okkur þykir vænt um, að þú hefur eignazt fallegan
son, Dolores“, sagði hann.
„Er það?“ kvað Dolores án þess að hreyfa sig.
„Já, víst er um það. Ég hef nefnt hann Roger, eftir
frægum presti“.
„Jæja“, sagði hún.
Hann stakk höndunum í treyjuVasana. Hann notaði
sjaldan hárkollu, en nú liafði liann sett hana upp til
hátíðabrigða og bretti ennið eins og hann fyndi til óþæg-
inda af henni.
„Caleb kemur bráðum að heimsækja þig“, sagði Mark.
Dolores sneri höfð,inu lítilsháttar frá þeim og fór að
gráta hljóðlega.
„Farðu nú“, tautaði hún.
Mark dró aðra hendina upp úr treyjuvasanum og fóc
að fitla við tölu. Juditli strauk blíðlega yfir liár Dolores.
„Það er bezt, að við förum, pabbi“, sagði hún.
Mark tók undir handlegg hennar um leið og þau fóru
út. I anddyrinu sagði hann: „Ég þarf að flýta mér lieim“.
„Viltu ekki borða miðdegisverð liér? Maturinn er
alveg tilbúinn“.
„Nei, ég vil heldur fara lieim. Þú-“ liann þagn-
aði. „Þú liefur verið góð við liana“.
„Nei, það hefi ég ekki verið“, sagði Judith. „Ég lief
verið andstyggileg. Ég lief gert það, sem ég gat, en samt
lief ég verið andstyggileg“.
„Ég geri ráð fyrir“, kvað Mark, „að við skiljum ekki
sem bezt fólk af hennar tagi“. Hann andvarpaði og fór.
* *
'i'
Drengurinn var sex daga, þegar Caleb kom til Ardeith.
Caleb brann í skinninu eftir að sjá son sinn, en óttinn
við að sjá Dolores hélt aftur af honum. Sunnudaginn
eftir að barnið fæddist, lét hann föður sinn fara einan
til kirkju, en lagði sjálfu,r af stað ríðandi. Hann hafði
ekki gert sér grein fyrir, livernig honum var innan-
brjósts fyrr en hann fékk bréfið frá Judith. Eftir það
komst ekkert að í huga hans nema Roger Sheramy.
Þoka lá yfir fljótinu, og hann hataði Dolores. Hún
hafði logið að honum, svikið liann, flekað hann í lijóna-
bandj af því að hana vantaði þau þægindi, sem hann /
gat veitt henni. Caleb var varkár og heiðarlegur. Honum
hafði ekki dottið í liug að draga í efa hinar skáldlegu
frásagnir Dolores, og þegar liann nú hafði komist að
því, að þær áttu sér engan stað, fannst honum sem hann
hefði ekki verið annað en verkfæri, og stærilæti hans
var stórum misboðið ekki síður en tilfinningmn hans.
Hann liafði verið hafður að fífli, og nú var það á hvers
manns vörum, og fólk brosti og aukaði hann. Aldrei
hafði Caleb fundið til þess fyrr, að hlegið væri að hon-
um eða honum vorkennt. Hann var heilbrigður maður
og skar sig á engan hátt úr og átti bágt með að þola
slíkt. Hnn brann í skinninu eftir að gera eittlivað, sem
gæti sært liana, eins og hún hafði sært liann, og það
skyldi verða lieyrum kunnugt, svo að allir, sem vissu
niðurlæging hans, skyldu spyrja liefnd hans og sjá, að
Caleb Sheramy lét ekki að sér liæða. Hann tók liarka-
lega í taumana og sveigði lieim að Ardeith.
IJann kærði sig ekki um að ræða þetta við Pliilip og
Juditli og þótti vænt um að vita þau í kirkju um þetta
leyti dags. Josli, sem var á rjátli utan við liúsið, glápti
á Caleb, þegar liann nálgaðist. Málefni lians liöfðu sýni-
lega verið rædd meðal negranna, og sú liugsun skap-
raunaði Caleb enn meir.
„Hvar er frú Sheramy?“ spurði liann byrstur.
„Hún er í lierberginu sínu, lierra Caleb“.
„Segðu barnfóstrunni að koma liingað út með barnið“«
„Já, herra Caleb“. Josh glápti stöðugt á liann.
„Reyndu að flýta þér að gera eins og ég sagði“.
Miiiimiiiiiamiiniiiwiiiniiiiraiiiiiniiiii^nHiniiiwiiiiHiH
TILKYNIMING
Viðskiptaráðið liefur ákveðið að frá og með 24.
júní 1944 megi verð á líkkistum, öðrum en zink-
og eikarkistum, liæst vera kr. 900.00. Ódýrari gerð-
ir, sem framleiddar hafa verið, mega ekki liækka
í verði nema með samþykki verðlagsstjóra. Verð á
zink- og eikarkistum er og háð samþykki lians.
Reykjavík, 16. júní 1944.
VERÐLAGS ST J ÓRINN.