Ingólfur - 13.11.1944, Side 7

r
INGÓLFUR
7
V
Auðæfi vor
eriendis —
Frli. af 1. síðu.
liypja sig á brott sem fyrst,
því að vér þurfum ekkert á
vernd þeirra að lialda? —
Og hvað skal segja um þá,
sem setja sig út til þess aS
sýna þessum þjóSum óvirS-
ingu og jafnvel fjandskap?
ÞaS er mjög sennilegt. aS
á undanförnum ráSstefnum
hafi einliverjir af stríSsaSil-
unum gert Yesturveldunum
liin girnilegustu tilboS um í-
vilnanir einliversstaSar þar,
sem þeim kemur vel, gegn
því skilyrði, að þau láti ís-
•land algerlega sigla sinn sjó,
með því líka að þau liafi þar
engum framtíðar skuldbind-
ingum að gegna öðrum en
þeim, að verSa þa'San á brott..
Enda sé það í samræmi við
síendurteknar óskir íslend-
inga sjálfra.
Ef nú endurteknar yfir-
lýsingar um brottför Vestur-
þjóðanna héðan þýða það,
að þær bafi tekið þessum til-
boðum, — mundi þá el^ki
sjálfstæði voru þykja allvel
borgið og sömuleiðis fram-
tíð atvinnuveganna og ávöxt-
un auðæfa vorra erlendis?!
★
í alvöru talað, er fyrir
löngu kominn tími til þess
fyrir oss Islendinga að
standa lieilir og óskiptir með
þeim, sem liafa örlög vor svo
algerlega í liendi sér, sem
Vesturveldin hafa, bæði í
stjórnarlegum efnum og
bagsmunalegum.
Það er algerlega neyðar-
laust að taka jákvæða af-
stöðu gagnvart þjóðum, sem
aðeins hafa sýnt oss tillits-
semi og skilning á liögum vor
um og ástæðum.
Það er áreiðanlega lítil
framtíð í því, að taka aldrei
jákvæða afstöðu, snúa alltaf
röngu hliðinni við og sýna
eintóma þreytandi minni-
máttarkennd og stöðuga tor-
tryggni og tregðu gagnvart
þeim þjóðum, sem vér þó
eigum allt undir að sækja.
-——o----
Helgidagavörður L. R.
október—desember ’44
Ófeigur Ófeigsson 19. nóv.
Pétur Jakobsson 26. —
Óskar Þórðarson 1. des.
Ólafur Jóhannsson 3. —
Ólafur HÍlgason 10. —
Sveinn Gunnarsson 17. —
María Hallgrímsdóttir 24. —- .
Kristján Hannesson 25. —
Kristjörn Tryggvason 26. —
Katrín Thoroddsen 31. —
IIIIIIIIIIWIIIIIIIIIIIIWIIIIIIIIIIIIW
INDIGO
kjól upp úr töskunni og breiddi ofan á sig vítt, fóðrað
pils. Thad kom með vatnið.
„Hafið þér allt, sem þér þarfnizt til næturinnar?“
spurði liann og læsti dyrunum.
„Já“.
„Það er gott. Farið þér nú bara að sofa. Ég skal gæta
þess, að yður verði ekki gert ónæði“.
Hann breiddi ábreiðuna við dyrnar og kraup til að
vel gert af yður að lofa mér að sofa hér“.
„Æ, það gerir mér ekkert til“. '
Tliad settist. „Ég á við að ég ber líka hugarkvöl eins
og þér sögðuð um yður. og hana hef ég liaft, síðan konan
mín og barnið dóu. Þar við bætist, að ég gat enga vinnn
fengið og þekki enga hér. Það var mjög ánægjulegt að
liitta yður“.
„Farið þér nú að sofa“, sagði hún.
Hann slökkti ljósið. Dolores lieyrði hann vefja tepp-
inu um sig og litlu síðar hraut hann lágt. Það var gott.
að vera ekki alein.
Thad vakti hana. Það var ekki orðið bjart en það
var liætt að rigna.
Dolores settist upp með pilsið uppundir höku.
„Hvað viljið þér?“
„Ég kunni ekki við að fara, án þéss að láta yður vita
og afhenda yður lykilinn. Það er byrjað mjög snemma
að ferma skipin“.
„Verið þér sælir“, sagði hún.
Thad gekk fram gólfið, en sneri við.
„Frú Dolores, livert farið þér nú? Eg á við, mér er
ekki um sel að fara frá yður, án þess að þér hafið ein-
hvern til að gæta yðar“.
„Ég er ekki vön að hafa neinn til að gæta mín“, hvísl-
aði hún og leit í kring um sig í hinu lélega herbergi.
„Já, en það ættuð þér að hafa“. Thad settist á rúm-
stokkinn hjá henni.
„Ef þér farið að flækjast um alein, lendið þér í vand-
ræðum. Mér ferst kannske ekki að tala, en samt sem
áður-------“
Dolores leit á hann stórum augum. Hvað sem öðru
leið var liann þó karlmaður. Hún gat Jkanske komizt
til New Orleans, ef hún liefði karlmann í fylgd með
sér. í pyngjunni voru nógu miklir ferðapeningar lianda
báðum. Hún greip um úlnlið hans.
„Er yður alvara? Viljið þér leyfa mér að dveljast
hjá yður um liríð?“
Thad ræskti 'sig. ,Já, eins og þér skiljið, lief ég ver-
ið alleinmana. Mér þætti vænt um að hafa einhvern til
þess að hugsa um“.
Dolores hló lágt og innilega.
„Heyrið þér! Mynduð þér vilja fara með mér til New
Orleans? Þér gætuð án efa fengið atvinnu þar. Það er
stór og mikill bær“.
„New Orleans?“ tautaði Thad á báðum áttum.
Dolores kinkaði kolli. „Ég liata þenna stað!“
„Hvernig mistuð þér þessa tönn?“ spurði Thad allt
í einu.
„Það vildi til þannig, að nokkrir sjómenn lentu í áflog-
um á veitingahúginu, þar sem ég gekk um beina. Einn
þeirra sveiflaði stól liátt í loft upp, og liann liitti mig
óviljandi. Það er langt síðan — þá kunni ég ekki að
gæta mín“.
„Það kunnið þér lieldur ekki nú — ekki frekar en
ungbarn“. Tliad hristi liöfuðið þungbúinn á svip. „Þér
fleygið yður beinlínis út í ófærurnar. Og ef þér farið
til stórborgar, keyrir alveg fram úr öllu hófi“.
„En ég fer ekki ein. Þér farið með mér“.
Thad' stóð á fætur. „Nei, það geri ég ekki. Mig lang-
ar ekki til New Orleans. Það er varla einu sinni töluð
ensk tunga þar og þar eru enn fleiri negrar en hér.
Nei, þangað lief ég ekkert að gera“.
„Viljið þér þá ekki koma með mér?“ Dolores and-
varpaði. Nú liafði hún enn einu sinni verið of fljót á
sér. Hún liefði ef til vill getað látið lionum þykja vænt
um sig, svo að hann liefði fylgt lienni livert á land sem
liún liefði viljað. En í stað þess hafði hún eyðilagt alt
og gert hann þráan.
„Nei — það vil ég ekki“, svaraði Tliad. „Ef þér vlij-
ið fara til New Orleans, get ég ekki bannað yður það.
Og ef þér viljið láta fara fyrir yður eins og þessum kvens-
um, sem lianga druknar hérna í veitingakránni, get ég
heldur ekki bannað yður það. En þannig fer það, ef
þér farið aftur til New Orleans, Iialdið þér það ekki?“
Hann stakk höndum í vasa og hristi höfuðið. „Jæja, ég
verð víst að fara —“
Þegar hann sýndi á sér fararsnið, rak Dolores upp
lágt vein og greip hendinni fyrir munninn. 0, liann
ætlaði að yfirgefa liana. Nú var lionum alvara. Og með
honum hvarf síðasta von liennar um vernd. Hún sá sjálfa
sig í anda ráfa um niður við höfn í dag og brátt gista
aftur í nótt á svona stað, og þannig gat það lialdið áfram,
unz peningarnir voru þrotnir. í skelfingu sinni stökk
liún fram úr rúminu og hljóp berfætt á eftir honum.
„Æ, farið ekki“, hrópaði hún í dyragættinni. „Ó, kom-
ið aftur! Þér hafið misskilið mig. Þér ftjegið ekki fara!“
Thad sneri við og gekk hægt inn.
„Hvað er að yður, góða mín?“
Dolores tók í hönd hans og dró liann inn. Hún stundi
af angist.
„Yfirgefið mig ekki“, sagði liún og grátmændi á hann.
„Lofið mér að vera lijá yður. Eg vil ekki verða eins og
þessar konur! Mér er alvara — ég víl það ekki. Ég er
að vísu enginn engill, en ég er ekki svona, eins og þér
lýstuð því áðan. Ó, lofið mér að vera lijá yður!“
IJann liorfði brosandi á liana. „Veslingurinn! Þú hef-
ur lent í miklum ógöngum“.
Dolores hélt dauðahaldi í liann með báðum liöndum.
Hver hugsunin rak aðra með leifturhraða. Ekki lang-
aði liana til þess að eyða því sem eftir var ævinnar í
að skrukka og skúra gólf fyrir hafnarverkamann. En
þessa stundina virtist það vera eina úrlausnin. Hann var
atvinnulaus, ekki sérlega vel gefinn og kunni hvorki að
lesa né skrifa, en hann var góðlegur, og ólíklegt, að hann
myndi berja liana eða drekka sig fullan. Einhverntíma
lilaut stríðið að taka enda. Þá gat hún farið til New Or-
leans.
„Heyrið þér“, sagði hún. „Ég kæri mig ekki um að
fara til New Orleans, ef þér viljið það ekki. Ég get vel
verið hér í Dalroy. Ég hef nægilega mikla peninga til
þess að við getum tekið á leigu eitt herbergi og dregið
fram lífið, unz þér fáið atvinnu. Lofið mér að vera lijá
yður! Eg skal dytta að fötunum yðar og búa til mat.
Skiljið mig ekki eftir eina hérna“.
Thad lagði höndina á herðar lienni og sagði hlæjandi:
„Jæja, þá það! Komið þá! Við spjörum okkur!“
„Bíðið rétt á meðan ég fer í fötin“, sagði Dolores.
X.
Þetta sumar sögðu Spánverjar Englendingum stríð á
hendur.
I fljótshéruðunum vissu menn ekki, livernig taka bæri
þeim tíðindum. Samkvæmt þessu hefðu Toryarnir í Vest-
ur-Florida og Kreolarnir í New Orelans átt að setjast á
öndverðan meið. En viðskipti og liagsmunir máttu sín
meir lijá flestum en þjóðernið, enda fjarlægðin mikil
frá heimalöndunum.
„Ég fyrir mitt leyti“, sagði Philip við Walter Pur-
cell, „liafði ekki yfir neinu að kvarta lijá Georgi kon-
ungi. En ef liann ímyndar sér, að ég fari að fjandskap-
ast við þá, sem gera mér kleift að koma vörum mínum
á framfæri-------“
Walter hló og spurði, hvernig liin ameríska uppreisn
liefði getað leitt af sér lieimsstyrjöld. Philip kvaðst ekk-
ert skilja í því, en dýrt spaug gæti það orðið visSum aðila.
„Já, en í alvöru að tala“, sagði Juditli, „livað verður
um okkur?“
„Það er ekki neitt að óttast fyrir okkur, það get ég
villvissað þig mn“, sagði Pliilip. „Allt er undir Galveg
landsstjóra í New Orleans komið, og hann er enginn
lieimskingi. Hvernig er hægt að láta sér detta í hug, að
strendur Missisippi liggi undir sitt landið hvor“.
Hann bannaði lienni að fara sjálf í kaupstað, þar sem
ekki væri allt með kyrrum kjörum í skipalægjunum. Að
þessu undanskildu létu menn tíðindin engin áhrif hafa
á sig eða jafnvel brostu að þeim. Viku síðar fékk Jud-
ith bréf frá Gervaise, sem lýsti henni vel:
Frh. á 8. síðu.