Alþýðublaðið - 08.11.1923, Blaðsíða 2

2
ALÞYÐUBLAÐIÐ
TvS dæmi.
MBýSnliraaðgerðiii
framleiðir að allra dómi
beztu brauðin I bænum.
Notar að eins bezta mjöl og hveiti frá þektum erlendum
mylnum og aðrar vðrur frá helztu firmum í Ameríku,
Englandi, Danmörku og Hollandi. Alt efni til brauð- og köku-
gerðar, smátt og stórt, eru beztu vörutegundirnar, sem á
heimsmarkaðinum fást.
í flestum löndum Notðuráif-
unnar er tjárhagsástandið hið
ömurlegasta og þar með öll at-
koma almennings mjög blgborin.
í öilum þessum ríbjum ráða auð-
borgarar lögum og lofum, og í
þeim öllum fer stjórnin eftir
stefnu þeirra, auðvald>stefnunni.
í ástandinu birtast ávextirnir af
þeirri stefnu. Og það er síður
en svo, að dtlit sé fyrir bötnun
ástandíins. Víðast hvar má þykja
gott, ef hægt er að hálda við,
svo að ekki hraki, en sums
staðar verður því ekki varið.
Þetta gildir jafnt um lönd, sem
ekki tóku þátt í heimsstyrjöld-
inni miklu, sem hin.
E>ó eru tvö ríki, þar sem öðru
vísi horfir við. Hefir annað þeirra
ekki teklð þátt í heimsstyrjöid-
inni. I>að er Svíþjóð. Þar er
fjárhagsástand yfirieitt f bezta
lagi, og það er eina landið í
Norðurálfu, sem peningar þess
hafa haldist í fuilu gitdl. Hitt
hefir tekið þátt í heimsstyrjöld-
inni og beðið ósigur þar og auk
þess átt lengi í ótriði til varnar
sér, eftir að heimsstyrjöldinnl
lauk. Þetta ríki er Rússland.
Það er nú talið eina ríkið í
Norðurálfu, sem sýnilega sé í
uppgangi.
Þessum tveim ríkjum er eitt
sameiginlegt. Þau eru einu tíkin
í álfunni, þar sem jafnaðarmenn
hafa náð verulegu haídi á stjórn-
aitaumunum. í Svíþjóð hafa jatn-
aðarmenn setið við stjórn tif
skamms tíma, og þeir eru öflug-
asti flokkurinn í þingirm þar.
í R\|sslandi ráða meirí hluta
jafnaðarmennirnir einir, og stjórn
þeirra er nú alment talin sú
rikisstjóro í Norðurálfu, sem
föstust sé í sessi, og Rússaveldi
það af ófriðarríkjunucn, sem fyrst
muoi komast tii veimeguiar og
það meiri og jafnari en íyrir
stríð.
Ef þessi tvö dæroi eru ekki
góð og gild sönnun fyrir ágæti
jafnaðarstefnunnar og yfirbu' ðum
hennar yfir auð valdsstefnuna, þá
veit ég ekki, hvar á að leita
hennar. Mér fyrir mitt leyti
rægir hún, og ég g?t skkt ann-
að eo vo'kent rneiri hiuta ís-
lenzkra kjósenda, s»m enn er
svo blindaður að aðhyllast held-
ur óhappastefnu auðborgaranna
en jafnaðarstefnuna.
Alþýðumaður.
Þjóðnýtt 8kipulag á framleiðslu
og verzlun í stað frjálsrar og
skipulagslausrar framleiðslu og
verdunar í höndum ábyrgðarlausra
einstáklinga.
Srlög þj.öðanna
og frönska bændarnir.
----- (Nl.).
Hér komum vér að mjög
merkilegu — en sorglega sjálfu
sér andstæðu — atriði ( frönsk-
um stjórnmálum, eiou af þeim, er
verða munu einhverjar alvarleg-
ustu hindranirnar í vegi fyrir því
útbreiðslustarfi, sem flokkar um-
bótamanna og jafnaðarmanna
verða að vinna í sveitunum til
að ná framgangi þar.
Föringjar frjálslyndu flokkanna
eru menn úr borgunum. Tökum
t. d. foringja gerbótamannS,
Eduard Herriot. Hann er borgar-
stjóri í hinni miklu silkiiðnaðar-
borg, Lyon, og þar hefir hann
staðið verkamanna megtn i verk-
föllum og tekið þátt í mótmæl-
um gegn háu verði á landbón-
aðarafurðum. Annar foringi ger-
bótarranna er borgarstjórinn í
Le Hávre, Malvy. Hann hefir
átt i nákvæmlega hinu sama.
Og að því, er við kemur flokks-
bræðrum okkar, jafnaðármönn-
um, er alt ’of mikill sannleikur
Hrísgrjdn
nýkomlsi í
Pöntunardeild
Kanpfélagsins.
— Simi 1026.—
Hjálparstöð hjúkrunarfélags-
ins »Líknar< er opin:
Mánudaga . . . kl. n—12 f. h.
Þriðjudagá ... — 5—6 e. —
Miðvikudaga . . — 3—4 e. --
Föstudaga ... — 5—6 «. -
Laugardaga . . — 3—4 e. -
Stangasápan meö hlámannm
fæst mjög ódýr í
Kanpfélaglna.
í þvf, að þær fjórar milJjónir
lanabúnaðarverkamanna hafa því
áem næst engan skilning á sam-
tökum verkamarng.
T^ent er það, sem frönsku
bændumir æskja: 1. enga skatta
meira en orðið er og 2. ekkert
stríð framar!
Aftur verður hér tyrir oss hin
sárbeitta hæðni franskra stjórn-
mála nú á dögum Einmitt þessi
tvö atriði eru notuð til þess að
beita bændastéttinni frönsbu fyrir
vagn Poincarés. Sjá! kallar
Poincaré og þjóðernissinnaliðið
upp til hópa til þeirra. Við
verndum ykkur einmitt íyrir
háum sköttum með þvi að neyða
Þjóðverjr til að borgai