Húsfreyjan - 01.09.1950, Blaðsíða 23
Svo kunnu menn ekki átið op kunna
það ekki nógu vel enn, þó að' smekk-
ur manna !iafi> breytzt mjög mikifi í
þeim efnum. Fjöldinn allur, a. m. k.
í kaupstöóum landsins, telur óviSunandi
aff liafa ekki aft' jafnaði nóg grænmeti
á borftum sínum. Hugsunarbáttur manna
í byrjun aldarinnar lýsir sér í viSborfi
fjósamanns, er Sigurjón hét, á prests-
setri austanlands. Sigurjón hafði ekki
vanizt því, aS menn legSu sér jurtir
lil munns. Þegar veriS var aS skammta
rabbarbaragraut, heyrSist fjósamaSur
tauta: „Sigurjón étur ekki gras, Sigurjón
er ekki naut“. Nú er öldin önnur, nú eru
meira aS segja þó nokkrir landsmanna,
sem lielzt vilja ekkert annaS en „gras“
og þrífast vel. Þar sem garðrækt er
í góðu lagi, stendur uppskera yfir mest-
an liluta sumarsins, en aðaluppskerutím-
inn er þó að haustinu, og nú orðiS fá-
um við úr gróðurliúsunum nýja tómata
langt fram á vetur.
Á íslenzku eru fáanlegar ágætar bækur
um garðrækl og inniblóm, bæði nýjar
og gamlar, t. d. mun enn vera eittbvað
til af bókum liins mæta manns og braut-
ryðjanda í garðyrkju, Einars Helgasonar,
um trjárækt, blóm og matjurtir: Bjarkir,
Rósir, Hvannir. Bækur af þessu tagi
ættu allir að eignast, sem ætla að stunda
garðyrkju. f smágreinum eins og hér
munu birtasl er það ekki ætlunin að
veita róttæka tilsögn eins og í slíkum
hókum, heldur reyna að fá menn til að
veita eftirtekl ýmsu, sem þar stendur,
og reyna svo sjálf, hvort það sé i'kki
ómaksins vert að lijálpa til að klæða
landið skógi, lm-ta beilsufar þjóSarinnar
með aukinni matjui;tarækt og fegra heini-
ilin-með ræktun inniblóma. Sömuleiðis
mun „Húsfreyjan“ leitast við að veita
upplýsingar um ýmislegt, sem menn
kynnu að óska eftir á þessu sviði.
Þeim, sem kaupa grænmeti, kemur víst
öllum saman um, að það sé of dýrt. Það
verður að stefna að því, að liægt sé að
selja það ódýrara. Það er vafalaust mögu-
legt, ef unnið er að því marki af skiln-
ingi og góðvild beggja aðila, framleið-
enda og neytenda.
ÞaS er sjálfsögð krafa neytenda að geta
fengið góða og vandaða vöru. AS nafn-
inu til er grænmeti flokkað eftir gæð-
um. Sú flokkun nær of skammt. ÞaS
er ekki sanngjarnt, að velkt og . visið
grænmeti sé selt sama verði og það, sem
er nýupptekið. Beztu viðskiptavinirnir,
þeir sem mest kaupa af grænmeti, vita,
að það liefur tapað gildi sínu, og kaupa
það ekki, en mundu þó, ef annað fengist
ekki, kaupa það, ef það væri ekki sell
fullu verði. Af þessu leiðir, að mjög
mikiS fer í súginn. FramleiSendur verða
að reikna með þessu tapi, en spurningin
er, livort tapið sé ekki meira beldur en.
ef grænmetið va^ri selt ódýrara og það
seldist hérumbil allt. Ræktun og sala
á salati og gulrótum er einna skemmst
á veg komin af allri grænmetisfram-
leiðslu, livað viðvíkur gæðum hins fvrr-
nefnda og verði hvorstveggja. AS því
mun síðar verða vikið í greinaflokki
þessum.
Það ber að þakka, sem vel ,er gert.
Þó hraðfrysta grænmetið sé í sjálfu sér
dýrt, þá er það mikilsvert spor í fram-
faraátt. Það er góð og boll fæða, mun
betri kaup en niðursoðið grænmeti, sem
bæði tapar bragði og næringargildi við
of niikla suðu. En því miður getur það
ekki komið iiSrum að gagni en þeim.
sem ætla að neyta þess strax eftir að
það er keypt, eða eru svo vel settir að
eiga kæliskáp. Þetta er iðnaður, sem ætti
að geta blessazt. Vonandi verða seinna
á boðstólum liraðfvrst bláber, jarðarber
o. fl. góðgæti.
ÞaS virðist óneitanlega vera eitthverl
öfugstreymi, að þjóðirnar geti ekki skipzt
HÚSFREYJ AN 23