Húsfreyjan - 01.09.1950, Blaðsíða 24

á Jieim afurðum, sem hverri um sip er
eðlilegast að framleiða. Ræktun ávaxta
hér á hjara veraldar getur varla talizt
viturleg ráðstöfuu á vinnuafli og notk-
un gróðurhúsanna. IJó er það t. d. mun
viturlegra að færa sjúklingum íslenzk
vínher og melónur heldur en dýrindis
hlóm fvrir sama verð. Ræktun blóma í
vermihúsum \irðist vera að færast í
áttina til liins rétta. Menn eru farnir
að. leggja meiri rækt við pottaplöntur
en var til skamms tíma. Blóm eru alltaf
yndisleg, en falleg pottaplanta veitir var-
anlegri gleði og prýði lieimilum okkar,
auk |iess, sem liún þarfnast umhyggju
og verður [)ví oft til að bera vitni um
natni og hirðusemi húsfreyjunnar, og
glæðir [)á ef til vill })á eiginleika hjá
Iienni.
Ungum manni á biðilsbuxunum finnst
ef til vill „órómantískt“ að gefa potta-
plöntu. Afskorin blóm eiga líka rétt á
sér við einstaka hátíðleg tækifa-ri. en
framleiðsla ])eirra var orðin óhófleg og
evðsia manna á þessu sviði fjarri öllu
viti. Ræktun í gróöurhúsunum á að vera
þjóðinni til gagns og gleði, en ekki fram-
leiðsla á skammlífum lúxusjurtum. Tóm-
atarnir eru dásamlegir, þótt dýrir séu
nema þennan stutta tíma, sem stund-
um er hægt að fá ágæta 2. flokks tóm-
ata með svo hóflegu verði, að' ha*,gt er
að neyta jieirra að nokkru ráði og lát-
ast vera að borða ávexti eins og aðrar
þ jóði r.
Flestir skipta að jafnaði við sömu
verzlun á santa varningi. Væri ekki Imgs-
anlegt, að hægt væri að miðla svo mál-
uin, að viðskiptavinir, sem keyptu ákveð-
inn skammt af grænmeti á ákveðnum
dögum, ættu kost á lietri kjörurn? Mér
er kunnugt uin, að í vor hafði einn
hvgginn og ráðdeildarsamur kaupmaður
á boðstólum óvenju snemnta afbragðs-
gott salat og gra»nkál, sem allir viðskipta-
vinirnir sáu sér liag í að kaupa og seldist
alltaf upp, Við verðum í sameiningu
að vinna að því, að engin dýrmæt fæða
fari til spillis.
TIL YÐAR, SEM ERAMHJÁ FARIÐ.
I’ér, 8cni cigið lciá hcr um »R lyflié höiid-
uni yáar í gálcysi gcgn mcr, veitið ulhygli orð-
iiiii [lessum áður cn |>cr sœrið niig:
„Eg cr ylurinn frá arni yðar á köldu vetrar-
kvöldi, hinn svali sktiggi, seni skýlir yður fyrir
hrcnnandi geislum suniarsólar. Ávcxtir mínir
hrcssá yður og slökkva |)orsla yðar í liita og
þunga dagsins.
Eg cr máttarstoðin, seni hcldur ii|>pi liúsi
yðar, viðurinn í liorði yðar og hvílu og timbrið
í hálnum yðar. Eg cr handfangið á hlújániinu,
dyr hciiuilisins, viðurinn í vöggunni og í kisl-
iinni, sem umlykur yður að síðustu.
Þér, seni framhjá farið, hcyrið hæn iiiína:
Særið mig ekki“.
Áletrun á tré i spönskitrn skemmtigarði.
VIÐHORF BARNSJNS.
Fjölskyldan er að húa sig lil að dveljast
í suniarbústað. Dísa, 9 ára: „Manima, ég vil
fara í sveit“.
Móðirin: „Við cruni cinmitt að húa okkur
til þess að fara í sveitina“.
Dísa: „Ég vil ekki svona, heldur lifandi sveit“.
Þá cr það eitt viðfangscfnið, scm bíður lausn-
ar. Öll heilhrigcV I )örn og óspilll vilja taka
virkan |>átt í lífinu, þegar þau fara að stálpast.
Keynslan liefir sýnt og sannaó. að fátt er eins
heillaríkt fyrir uppeldi harna og dvöl á góðn
sveitaheimili. Þar eru fyrir liendi ótal störf
og snúningar, sem þau geta af hendi leyst, í
sainhandi við skepnurnar og Guós græna nátt*
úruna. Þau takast á liendur ábyrgð og finna,
aó þau gera gagn. Það er lifandi sveit eins og
litla stúlkan koinst að orði.
Því miður eru ekki lil nógu nicirg góó sveita-
heiniili til a<V taka vicV öllum þeini hlessucVu
hörnuin, sem þangacV vilja komast. ÞacV væri
þarft verk, ef einliver tækist á hendur að hafa
í sveit nokkurs konar vinnuskóla fyrir hörn, seni
tæki viiV þegar þau eru komin yfir þann aldur
að geta vericV á sumardvalarheiiniluni, sern ætl-
iicV eru smáhörnuin.
24 HÚSFREYJAN