Húsfreyjan - 01.12.1951, Blaðsíða 8

lítið um rás viðburðanna, því að útvarp
liafa þeir ekki og sjá engin fréttablöð.
Það er ekki talið lieppilegt fyrir kristi-
legt bræðralag munkanna, sem eru af
ýmsum þjóðum og stéttum, ef þeir færu
að fylgjast með í því, sem er að gerast
í lieiminum.
Nú nálgaðist dálítill hópur af fólki
með munk í fararbroddi, sem ætlaði að
sýna okkur lurninn og liið foma klaust-
ur. Sagði hann okkur sumt af því, sem
hér fer á undan, en satt að segja beind-
ist athygli mín fremur að því að horfa
á bann en hlusta, því að fróðleikann liafði
ég í bók sem ég á, en ég hafði aldrei
fyrr fengið tækifæri til þess að virða
fyrir mér munk, eins vandlega og í þetta
sinn. Munkur þessi var ungur maður.
Hann var krúnurakaður af mikilli list,
þannig að þykk gjörð af bári var í kring-
um höfuðið, sem minnti mig á bauginn
utan um reikistjömuna Satúrnus.
Að þessu loknu gengum við til fundar
við munkana, sem liöfðu á boðstólum
minjagripi frá klaustrinu. Við keyptum
af þeim nokkrar myndir, tvær fallegar
smáflöskur með gulum og grænum Lér-
inarlíkjör og fáeina vígða vemdargripi.
Að skilnaði sagði ég við munkinn: „Hér
er friðsælt og fagurt eins og í Paradís“.
„Já, hér er Paradís“, svaraði hann.
Leiðina til baka gengum við þeim
megin - eyjarinnar, sem veit að hafinu.
Ströndin var klettólt mjög og þar voru
víkur og vogar. Við gengum inn skugg-
sæl 8kógargöng. Krónur trjánna mynd-
uðu hvelfingu hátt yfir liöfðum okkar.
Engir aðrir virtust vera hér á ferð. Við
heyrðum aðeins kyrrðina — fugl, sem
flaug af grein á grein, og okkar eigið
skóhljóð, þegar skrjáfaði í möl eða feyskn-
um kvisti. Á milli trjánna sáum við sól-
björt rjóður með grózkumiklum gróðri,
eða út á spegilslétt vatnið í vinalegri
vík. En svo sáum við fólk. Ung, falleg
hjón, hrosandi við barninu sínu, sem
lá í liengirúmi á milli trjágreina. Þau
áttu lieima í umhverfi Paradísareyjunn-
ar, ekki síður en munkamir. Þau vom
að vísu léttklædd á nútíma vísu, en samt
minntu þau á Maríu og Jósep með litla
Jesúbarnið sitt.
Skógargöngin voru á enda, þá tók við
vegurinn þvert yfir eyna og brátt lieyrð-
um við álengdar vélbátinn, sem átti að
flytja okkur aftur til meginlandsins með
stundar dvöl á eyju hinnar heilögu Mar-
grétar.
Sólskinsdagar og sælustundir hverfa
fljótt í djúp minninganna, en það geta
verið „augnablik lielguð af liiminsins
náð“, sem lialda áfram að vera til í
vitund okkar og verka á hugann eins
og Draupnir, töfrahringur Óðins. Hafi
okkur auðnast að lifa fögnuð friðarins,
leiðir það til þess, að við sannfærumst
um, að friður á jörðu er skilyrði fyrir
þróun, heilbrigðu lífi og starfi mann-
kynsins. Friður er ekki kyrrstaða, það
er miklu fremur fylling hugans af lífs-
magni, sem finnur og vill liið góða, og
fyrsta sporið á alþjóðavettvangi er:
„Þú skalt ekki deySa“.
8 HÚSFREYJAN