Húsfreyjan - 01.12.1951, Blaðsíða 11

fram yfir réttir. En faðir hans var á
öðru máli, hann sagSi, a3 Siggi hefði
gott af að hreyfa sig og það mundi konia
sér vel fyrir liann að geta tekið til liend-
inni, þegar hann færi að sjá um sig
sjálfur.
öðru máli var að gegna með Guðrúnu
litlu í Hlíð. Hún var yngsta bamið á
bænum og livers manns hugljúfi á heim-
ilinu. Bræðmm hennar þótti stunduin
nóg um, hvað henni var hlíft, héldu að
hún væri ekki of góð til að vinna eins
og þeir yrðu að gera. — En því var
lítið sinnt. Einkum var það nafna Henn-
ar og amma, sem lét sér annt um að
Htlu stúlkunni yrði ekki ofboðið. Gamla
konan ininntist sinnar æsku, sem var
látlaust strit. Hún mundi sumarið sæla,
þegar hún var 8 ára. Þá var hún lánuð
í burtu, til að gæta barna, langt út á
Strönd, til allra ókunnugra. Það var
lengsta sumar, sem hún hafði lifað. Næsta
sumar vildi liún vinna til að sitja yfir
anum í Hlíð. Hún kom þó heim á
kvöldin og mainma liennar gat breitt
sængurbleðilinn ofan á hana, um leið
°g hún bauð henni góða nótt.
Enda þótt Sigurður ynni baki hrotnu,
varð hann ekki fráliverfur starfinu. Hann
unni átthögum sínum og undi sér hvergi
eins vel eins og heima á Hóli. Á vorin
hlakkaði hann til, þegar klakann leysti
Ur jörðu og hægt var að taka til óspilltra
málanna við útiverkin. „Sigurður sonur
binn ætlar að verða efni í bónda“, sögðu
Uagrannarnir við Jón föður lians.
Árin liðu, þegar Sigurður var um tví-
lugt vildi hann fara að Hólum. Jafnaldr-
ar hans og félagar í sveitinni lientu gam-
an að honum fyrir að vilja fara á búnað-
arskóla. Töldu slíkt heimskulegt, það væri
Þó mun meiri tilbreyting fyrir sveitapilta
að fara í einhvern alþýðuskólann. Á bún-
aðarskólunum væri ekki um annað tal-
að en sífelldan búskap, það gæti verið
gott að losna við þetta búskaparstagl í
einn eða Ivo vetur — og svo væru þar
tómir strákar. En Sigurður lét sér ekki
segjast, hann vildi stunda búskap —
verða dugandi bóndi. —
Sigurður eignaðist snemrna kindur. Um
fermingu átti hann nokkrar ær. Hann
fékk að girða grundina í kringum gamla
kvíabólið, því nú var fyrir löngu liætl
að færa frá á Hóli. Þarna hafði hann
ræktað dálítinn túnblett. Hann mátti
sjálfur hirða um litla túnið sitt og nota
afraksturinn lianda skepnum sínum.
Þegar Sigurður kom heim um vorið,
að afloknu prófi frá Hólum, var hann
fullur af áhuga fyrir stórfelldari rækt-
iin og fjölþættari búrekstri. Nú vildi hann
fara að reisa hú sjálfur, og þar sem
hugir þeirra Guðrúnar í Hlíð höfðu
hneigzt saman í fullri alvöru, var liann
ákveðinn í því að leita fyrir sér um
jarðnæði, eins fljótt og auðið væri. —
En þá kom vandinn. Hvar var hægt
að fá jörð? Enginn virtist rnega sjá af
nokkrum jarðarskika. Honum liafði ekki
áður verið það ljóst, live Jiröngt var í
sveit lians Jiegar til kastanna kom. Og
samt liafði liann heyrt fólk tala um það,
frá því liann mundi fyrst eftir sér, að
ískyggilegt væri, live fólkinu fækkaði stöð-
ugt í sveitinni.
1 Hlíð var enga spildu liægt að fá,
hræður Guðrúnar áttu að sitja fyrir jörð-
inni þar. Þó var enginn bræðranna ákveð-
inn í Jiví að taka við jörðinni. En Ólafur
í lllíð vildi bíða og sjá hvað upp? yrði
á teningnum — og Hlíð var ekki handa
mörgum, að honum fannst. — Á Hóli var
svipaða sögu að segja. Túnið fóðraði ekki
fleiri kýr, en Jóns bónda.
Skömmu fyrir sláttinn, sumarið eftir
að Sigurður útskrifaðist frá Hólum, reið
liann Sörla sínum yfir að Hlíð til að
hitta Guðrúnu. Þeim varð skrafdrjúgt
hjónaleysunum þann dag. Nú varð að
HÚSFREYJAN H