Húsfreyjan - 01.04.1962, Blaðsíða 19

Catharine Boyd:
ÓSKAPNAÐURINN
+ ÁGÆTI
Niðurlag.
Virginía var soltin. Henni fannst hún
aldrei á ævinni hafa verið svona glor-
hungruð. Hún velti fyrir sér hvort ekki
myndi vera mjúkur ostbiti í ísskápnum.
Hún hugsaði um þennan með kartöflu-
flögunum og um söltuðu hneturnar. Hún
starði á súkkulaðikassann uppi á fata-
skápnum, en hann hefði eins vel mátt
vera í Timbúktú. Svo snerti hún helzt
aldrei súkkulaði.
Enn var hálfur bolli af köldu kaffi á
bakkanum hennar, svo hún hvolfdi því í
sig. Svo drakk hún rjómalöggina, sem
eftir var í könnunni og ýtti bakkanum
frá sér.
„Galin ertu“, hugsaði hún með sér.
„Einbeittu huganum að einhverju öðru.
Hvað skyldi Mary gefa mér í hádegis-
mat?“
Virginía skipulagði daga sína. Hún fór
að prjóna peysu handa Davíð, hún gerði
við fatnað og las og horfði á sjónvarp.
Á morgnana skrifaði hún nákvæm fyr-
irmæli um, hvað gera þyrfti, en skemmti-
legast var að semja vörukaupalistann. Á
kvöldin liom Mary til hennar, og þær
ákváðú matseðil næsta dags og athug-
uðu, hvað kaupa þurfti á föstudag, en þá
fór Davíð í verzlunarferð. Fyrir kom, að
einhver kunningi hennar annaðist smá-
innkaup fyrir hana og einu sinni lét hún
kaupa handa sér poka af hrökkmais. Það
var dásamlegt að narta í góðgæti. En
þegar hún var búin úr pokanum, sár-
skammaðist hún sín og vissi ekki, hvað
hún átti að gera af honum.
„Nú finnst þeim mér mátulegt að róa
í spikinu“, hugsaði hún. „En það er ekki
réttlátt. Ég hef ekki fengið almennilega
máltíð í óra tíma“.
Hún sneri saman pokann og stakk hon-
um undir rúmdýnuna.
Samvizkan beit og sló, svo hún bað að-
eins um eina buffköku um kvöldið, en
hefði vel getað borðað þrjár. Það er svo
sem ekki mikil magafylli í hrökkmaís.
„Hefur mamma þín matarlyst?“ heyrði
húp lækninn spyrja einn daginn. .
„Hún leifir aldrei“, sagði Mary ánægð.
„Mundu, að hún hefur enga hreyfingu,
svo að það getur vel haft áhrif á matar-
lystina11, hélt læknirinn áfram. „En ef
hún tekur vitamíntöflurnar, þá ætti allt
að vera í lagi“.
„Hún hefur ævinlega verið neyzlu-
grönn“, skaut Davíð inn í. „Hún fitnar
af hreint engu. Smakkar aldrei sósur eða
eftirmat“.
„Það er bættur skaði”, sagði læknirinn
og þrammaði út.
„Davíð sér þá, hvað ég verð að láta á
móti mér“. hugsaði Virginía þakklát. „Ég
held, að mest sakni ég heitra brauðsnúða
— hvítra og léttra í sér — og blessað
smjörið bráðnandi á þeim. Mikið vildi ég
gefa fyrir einn heitan snúð! Ég hef ekki
borðað þá í mörg ár“.
,,Mary!“ kallaði hún og hringdi litlu
borðbjöllunni. „Mary mín, ég er svo þurr
i hálsinum. Er ekki til neinn ávaxtasykur,
sem ég get fengið?“
„Ég skal rétt strax gá“, lofaði Mary og
hvarf inn í baðherbergið.
„Ertu enn komin í snyrtivörurnar
mínar?“ kallaði Virginía.
// ú s I r e y j <i n
19