Húsfreyjan - 01.04.1962, Blaðsíða 20

„Eiginlega ekki“, muldraði Mary, eins
og hún væri að mála á sér varirnar. „Ég
hef varla snert nokkurn skapaðan hlut“.
Hún gekk fram hjá rúminu og ilmaði af
handsmyrslum. „Tobý bauð mér í bió og
pabbi sagði ég mætti fara. Má ég fá bláa
klútinn þinn um höfuðið?“
„Eins og venjulega“, sagði Virginía
brosandi. „Hvernig væri að fá armbandið
mitt og úrið? Komdu svo heim fyrir ellefu.
Hvað eru Bo og Villa að gera?“
„Bo er á skátafundi í næsta húsi og
Villa er að steikja sér hnetur. Pabbi er
að leggja saman í ávisanaheftinu sínu“.
„Sendu Villu upp til mín“, sagði
mamma hennar.
Mary gleymdi ávaxtasykrinum, en
Villa kom með brennda hnetu í lúkun-
um, og Virginía borðaði hana með beztu
lyst.
„Viltu ekki steikja aðra handa
mömmu?“ spurði hún til að gleðja barn-
ið.
„Þetta var bara sú seinasta“, andvarp-
aði Villa.
Eftir hálfan mánuð átti Virginía ekki
eftir nema ermarnar á peysuna og sá, að
nú var tækifæri til að raða upp matar-
uppskriftunum. í nokkra daga raðaði hún
blaðsneplum, vasabókum og spjöldum í
kringum sig, klippti, límdi og hreinskrif-
aði, og þegar hún fann einhverja eftir-
lætisuppskrift, las hún hvað eftir annað
það, sem til hennar þurfti, eins og hún
væri að lesa ljóð. Brætt súkkulaði — púð-
ursykur — saxaðar möndlur — skreytt
með þeyttum rjóma, þeyttum rjóma,
þeyttum rjóma . . .
„Ekkert skil ég, hvað að mér er“, hugs-
aði hún og lá við að tárast. Ég skammast
mín svo! Þetta hlýtur að stafa af iðju-
leysinu. Þegar ég er á fótum, þá er ég
alltaf önnum kafin. Kannski fékk ég mér
bita öðru hvoru til að halda kröftum, en
það nær engri átt, að ég finni fyrir því
að vera án þess!“
Hún reyndi að hugsa alls ekki um mat,
reyndi af öllum kröftum, en alltaf kom
í ljós, að sjónvarpsdagskrárnar kostuðu
þeir, sem framleiddu kökublöndur, italska
rétti eða bakaðar baunir, og í hverju tíma-
riti, sem hún opnaði, blöstu við auglýs-
ingar með litmyndum af safaríkum steik-
um, rjómabúðingum eða köldum réttum
í hlaupi. Jafnvel niðursoðnar ferskjur,
sem henni höfðu alltaf þótt vondar, urðu
töfrandi, gullnar og sætar í huga hennar.
Svo einkennilega brá við, að eftir þvi
sem frá leið, virtust dagarnir fljótari að
líða. Hún fann lítið til í fætinu og svengd-
in hætti að kvelja hana. Matardraumarnir
urðu fjarlægari, eins og deyjandi ilmur,
sem einskis var af að vænta.
Ekki var laust við, að henni gremdist,
hve hinir meðlimir fjölskyldunnar virtust
ánægðir. Sjaldnast risu vandamál, sem
ekki mátti leysa með fyrirskipunum úr
rúminu. Virginia setti sér að látast ekki
taka eftir því, þó að Mary fengi sitthvað
,,lánað“ af munum hennar, fyrst hún stóð
sig vel við eldamennskuna, og hún fjas-
aði ekkert um það, þó að Villa væri í
stökum sokkum eða beltin væru ekki
alltaf hnýtt í slaufu. Á móti kom það, að
enginn leyfði sér að andmæla úrskurðum
hennar.
Eftir fimm vikur lofaði læknirinn, þeg-
ar hann kæmi næsta mánudagskvöld, að
hann ákvæði hvort tekið yrði utan af
fætinum. Virginía gat ekki um annað
hugsað allan daginn en hvort hún hefði
nú nokkuð lagt af. Hamingjan vissi, að
hún hafði reynt að megra sig árum sam-
an, en varla lézt um gramm. Nú gat hún
ekki gert sér grein fyrir, hvort hún væri
í raun og sannleika þynnri á síðuna. Bara
að hún kæmist á baðvigtina!
Villa kom heim á undan hinum krökk-
unum, og Virginía kallaði á hana. „Get-
urðu fært mér baðvigtina, elskan?“ spurði
hún, og Villa rogaðist með hana inn í
svefnherbergið og lét hana á gólfið.
„Hvað ætlarðu að gera, mamma?
Hvernig heldurðu, að þú komir Óskapn-
aðinum aftur upp í?“
„Þú verður að hjálpa mér“, anzaði
Virginía. „Ég má til að gera þetta“.
Hún brá heilbrigða fætinum fyrst fram
20
II ú s I r ey j an