Húsfreyjan - 01.01.1965, Blaðsíða 13

Mér þótti svo gaman að vera hjá þér og
heyra sögurnar af því þegar mamma var
lítil úti í sveitinni. Ég hef aldrei gleymt
þeim“. Hún leit framan í hana til að vita
hvort það væri þetta.
Fjær, farðu lengra aftur, bað hún þegj-
andi og langaði til að gráta yfir vanmætti
sínum.
,,Það er langt síðan við höfum talað
þannig saman, amma mín, ekki af því, að
mig hafi ekki langað til þess“, sagði Carol.
,,En allt í einu varð lífið svo margbrotið,
ég fór í skóla og fór út með vinum minum.
Tíminn breyttist, hann varð svo naumur.
Þú skilur mig, er það ekki?“ Svo hristi
Carol höfuðið. ,,Nei, ekki er það það“,
sagði hún vonleysislega. „Það er heldur
ekki nógu þýðingarmikið og þetta vissir
þú allt“.
Fresturinn styttist svo ört. hún fann
tímann streyma hjá. Bara einu sinni, fá
að heyra það bara einu sinni, hugsaði
hún.
„Þetta tekst, amma mín . . byrjaði
dótturdóttir hennar aftur og þagnaði.
Hún þagði drjúga stund og var fjarræn á
svip, eins og hún heyrði hljóð eða raddir
í fjarska. „Hvað myndi hafa þýðingu fyrir
mann á hinztu stundu?“ spurði hún hægt.
Hún fann til meðaumkvunar, er hún sá
hinn innhverfa svip Carol. Það, sem hefði
verið hverjum jafnaldra hennar eðlilegt
og sjálfsagt að segja, komst ekki í huga
annarrar kynslóðar nema fyrir ákafa ein-
beytingu.
,,Afi?“ spurði Carol loksins.
Nær markinu, en ekki rétt. Haltu á-
fram, tíminn styttist.
„Hann var sá, sem þú elskaðir mest
um ævina. Það hlýtur að vera þýðingar-
mikið. Eða börnin ykkar? Bóndabýlið
undir grænni hlíðinni? Þú sagðir, að brúð-
arkjóllinn þinn hefði verið bryddur með
svanadúni, af því að þú varst vetrarbrúð-
ur og giftist á jólunum".
Blessað barnið, ég get ekkert hjálpað
þér, hugsaði hún.
„Ég man, að þú sagðist hafa getað set-
ið hvaða hest sem til var í sveitinni, þegar
þú varst ung“, hélt Carol áfram, . . . „og
þú áttir tvo bræður, sem báðir voru yfir
þrjár álnir á hæð . . . og þrír báðu þín áður
en þú varst orðin átján ára . . . þú hlýtur
að hafa verið falleg, amma“.
Það var ég, hugsaði hún. Mittið á mér
var nákvæmlega sextán tommur. God-
frey gat spannað það.
Sár þjáning, óskyld veikindunum, greip
hana. Hún þjáðist ekki síður en dóttur-
dóttir hennar þjáðist í þessari leit að orð-
unum, sem hún þráði að heyra.
„I miðri Biblíunni hans pabba er blað,
sem ég las oft þegar ég var lítil“, sagði
Carol. „Allar dagsetningarnar. Giftingar-
dagurinn þinn, fæðingardagar barnanna
og dánardagarnir þeirra“.
Ég þoli ekki mikið meira, hugsaði hún.
„Ég man, hve blekið var máð og hvað
mér fannst þau ár, sem þar voru skrásett,
hlytu að vera fyrir löngu liðin — óraun-
veruleg“, sagði Carol. „Það var skriftin
þín á blaðinu — nú eru þau ár mér raun-
veruleg11.
Hún fann leitandi augnaráð Carol hvíla
á sér.
„Þessir atburðir gerðust og þú varst
yngri en ég er nú, daginn sem þú skrifaðir
þitt nýja nafn á blaðið. Yngri en ég er . . .“
Um leið og skilningurinn kviknaði í
augum ungu stúlkunnar, varð þrá hennar
skerandi og sár.
„Það hef ég aldrei hugsað um áður! Þú
varst alltaf „amma" líka þegar þú sagðir
mér gömlu sögurnar. Ég heyrði þig aldrei
kallaða annað“.
Hún sá, en fann ekki, að varir dóttur-
dóttur hennar snertu vanga hennar. Ást-
úðin í atlotinu var nóg. Hún vissi, að
barnabarn Godfrey hafði ekki brugðizt
henni. Nú liði ekki á löngu þar til henni
yrði frjálst að fara.
„Því datt engum það í hug“, sagði
Carol hrygg. „Að enginn skyldi sjá það!
Það, sem hverjum manni er þýðingar-
mest. Svona einfalt og sjálfsagt — og þú
hefur ekki heyrt það árum saman. Eng-
inn man það lengur. En ég veit það, þó
Framhald á bls. 28
HÚSPBEYJAN
11