Húsfreyjan - 01.01.1965, Blaðsíða 19

ofdrykkjumann með því, að hann væri
hamingjusamur þegar hann væri fullur.
Allmargir kunningja Clare hafa sagt
svo ég heyrði, að hamingja þeirra myndi
vaxa við að gefa henni vel útilátinn löðr-
ung. Ég efast um, að hún hefði tekið gilt,
að nokkur ætti heimtingu á þeirri ham-
ingju.
Clare er að gera hið sama og allur hinn
vestræni heimur hefur, að mínu viti, verið
að gera undanfarin 40 ár eða svo. Þegar
ég var unglingur, þá sagði allt frjálslynt
fólk: ,,Því erum við með þennan skolla-
leik? Við skulum fjalla um kynlífið eins
og aðrar eðlishvatir okkar“. Ég var svo
einfaldur, að ég hélt að þeir meintu það,
sem þeir sögðu, en síðan hef ég uppgötv-
að, að því var öfugt varið. Þeir áttu við
það, að nú skyldi fjallað um kynlífið með
þeim hætti, sem siðmenntað fólk hefur
aldrei fyrr fjallað um nokkra eðlis-
hvöt mannsins. Við viðurkennum, að allar
aðrar eðlishvatir verður að hemja. Við
köllum ótamda sjálfsbjargarhvöt hugleysi,
söfnunarhvötina ágirnd. Jafnvel svefn
verður að hemja, ef menn eiga að standa
vörð. En alla mannvonsku og trúnaðar-
brot virðist eiga að afsaka, sé takmark
þeirra að njóta rekkjubragða.
Það er viðlíka siðfræði og ef ávaxta-
þjófnaður væri talinn saknæmur, nema
ef stolið væri appelsínum.
Og ef maður mótmælir þessari siðfræði,
þá er hellt yfir mann skrafi um hve kyn-
lífið sé fagurt og heilagt og rétthátt og
manni er borið á brýn að vera með púrí-
tanska fordóma gegn því, eins og það
væri eitthvað lítilsvirðandi. Ég mótmæli!
Goðumborna Venus, gullna Afróta —
ég hef aldrei mælt til ykkar styggðarorð.
Ef ég er mótfallin strákum, sem stela
appelsínunum mínum, er ég þá mótsnú-
inn öllum appelsínum? Eða öllum strák-
um? Gæti það ekki verið þjófnaður, sem
ég væri mótsnúinn?
Það er blekking að segja, að réttur A til
að yfirgefa eiginkonu sína sé siðfræðilegt
lögmál. Það er ekki brot á einhverri
ávaxtasiðfræði, að ræna ávaxtagarð. Það
HÚSFREYJAN
er brot gegn almennum heiðarleik. A hef-
ur rofið trúnaðarheit, brotið gegn þakk-
arskuld fyrir langa umönnun og gegn al-
mennri mannúð.
Það er verið að skapa kynhvötirmi sér-
stöðu umfram aðrar mannlegar hvatir,
sérstöðu, sem ekkert vit er í. Með henni
á að afsaka framkomu, sem dæmd væri
grimmúðug, ranglát og miskunnarlaus,
stæðu aðrar hvatir að baki hennar.
Þó að ég sjái enga ástæðu til að veita
kynhvötinni þessi forréttindi, þykist ég
sjá röksemdafærsluna.
Það er eðli ákafrar ástríðu, sem sprott-
in er af kynhvöt, að hún virðist lofa mik-
illi fullnægingu. Aðrar ástríður hampa
einnig mikilli fullnægingu, en engin eins.
Ástarhug fylgir sú allt að því ómótstæði-
lega hugsýn, að menn muni halda áfram
að vera ástfangnir til dauðadags og að
sambandið við mótpartinn muni ekki ein-
asta veita margar sælustundir, heldur
líka varanlega hamingju. Þessvegna virð-
ist allt vera í veði. Glötum við þessu tæki-
færi, þá er til einskis lifað. Við umhugs-
unina um svo grimmileg örlög, ætlum við
að örmagnast af sjálfsmeðaumkvun.
Því miður reynast þessi loforð fallvölt.
Allar fullorðnar manneskjur vita, að
þannig fer um allan ástarbríma — nema
þann, sem gagntekur þær sjálfar á þessu
augnabliki! — Við afgreiðum hina ævi-
löngu ást kunningja okkar auðveldlega.
Við vitum, að stundum vara þessar til-
finningar og stundum ekki. Og þegar þær
vara, þá er það ekki af því, að fyrirheitið,
sem þær upphaflega gáfu, væri uppfyllt.
Þegar tvær manneskjur öðlast varanlega
hamingju, þá er það ekki af því eingöngu,
að þær séu einstakir elskhugar, heldur
af því — ja, ég verð að segja það óskáld-
lega — af því að þær eru góðar mann-
eskjur, sem hafa sjálfsstjórn, eru heiðar-
legar, réttlátar manneskjur, sem kunna
að taka sameiginlegt tillit.
Ef við lögleiðum að fólk eigi heimtingu
á hamingju í kynlífi og að sú hamingja
eigi að hafa forgangsrétt umfram öll önn-
Framhald á bls. 39
17