Húsfreyjan - 01.04.1965, Blaðsíða 38

Máftur málsins
Framhald af bls. 17
Anna er einnig skjólstæðingur Önnu
Maju. En hún er full mótþróa. Hún lítur
tortryggnislega í kringum sig og vissulega
er það hún sem er aðalpersónan. Algot
hvíslar þó stöku sinnum, en Anna segir
aldrei nokkurt orð. Hver getur botnað í
öðru eins? Nei. Það skilur enginn. 1 hvert
sinn, er kennslukonan fer að tala við Önnu
verður dauðakyrrð í bekknum, allir hlusta
með athygli og bíða eftir svarinu, sem
aldrei kemur. Þögnin verður smám saman
full gremju og lítilsvirðingar, óþolandi.
Æsingin vex með hverjum deginum sem
líður, og enginn efast lengur um, að Anna
frá Vestra-Fossi er nú sem stendur þýð-
ingarmesta og einkennilegasta viðfangs-
efni skólans. Þessi æsing eykst með hverri
kennslustund. Hvernig getur nokkur lært
að lesa, sem ekki getur talað? Þetta er
óskiljanleg vera, þrjóskufull, óviðráðan-
leg. Bömin verða sárgröm út í hana. Og
kennslukonan, hvað skyldi hún hugsa? I
hverju stundahléi spjalla börnin og rök-
ræða um þessa óheillavænlegu þögn.
— Þú ættir að geta skilið, að þú verður
að svara, þegar kennslukonan spyr þig,
segir Emma í ávítunarrómi við hina mál-
lausu Önnu. En hún horfir bara á hana
ákaflega þrjóskuleg á svipinn. Það glamp-
ar eitthvað í litlu, dökku augunum, og svo
stendur hún og dyntar sér og hangir í
snögunum, óskiljanleg, nærri því fjand-
samleg.
— Uss, segir Emma, tekur mjólkur-
flöskuna frá munninum, grettir sig og
gætir að, hve mikið er eftir í flöskunni, og
svo hvæsir hún út úr sér. — Þú mátt
ekki hanga á snögunum, stelpa. Að sjá
stelpubjánann!
Þá kemur Anna Maja á augabragði og
reynir að miðla málum. Hún gengur alveg
til Önnu og horfir alvarlega og lengi inn
í augu hennar.
— Segðu eitthvað ofurlítið, Anna, segir
hún sannfærandi. Svo bíður hún og hlust-
ar með broslegri ákefð, en Anna stein-
þegir auðvitað.
— Koma í skólann og vera svona feim-
in. Það er agalega bjánalegt, segir Emma.
— En ef hún getur nú ekki talað, gríp-
ur einhver fram í. — Mamma segir, að
hún sé kannski daufdumb.
— Hvað er nú það?
— Æ, svei. Við skulum ekki vera að
glápa á þetta krakkafífl.
En einn daginn þarf Emma að trúa
kennslukonunni fyrir dálitlu.
— Anna er komin af flökkufólki, hvísl-
ar hún mjög íbyggin og hátíðleg og lítur
framan í kennslukonuna eins og nú muni
þá eitthvað fara að greiðast fram úr þessu
flókna vandamáli. — Og hann Algot, bæt-
ir hún við, hann á enga mömmu. Svo
verður hún mjög alvarleg og hugsandi.
Hún er að reyna að ráða fram úr ein-
hverju, sem er svo óhemju þungbært og
voðalegt.
Þetta er nú svona í raun og veru. Móð-
ir Algots er dáin. Hún dó úr tæringu, og
auðvitað er ekkert merkilegt við það. Al-
got er hjá föður sínum, og svo á hann
litla systur. En það getur samt aldrei ver-
ið það sama og að eiga mömmu. Og af
því að Algot er móðurlaus, vilja allir
honum vel. I hvert skipti, sem Algot
stendur upp í þröngu brókunum sínum og
horfir niður fyrir sig myrkt og vonleysis-
lega, líta öll börnin hálffeimnislega til
hans.
En hún Anna! Hún á aftur á móti góða
mömmu, sem saumar henni fallega kjóla
með krögum og leggingum. Og stundum
bindur hún rauðan silkiborða um dökku
hárlokkana hennar. Hún fléttar þá undir
nóttina, svo að þeir falli í fallegum liðum
niður um herðar Önnu. Og Anna á meira
að segja gula, fallega skó. En hvað svo
sem stoðar allt þetta, úr því að hún get-
ur aldrei opnað munninn? Þegar Algot
situr og reynir að klóra stafi með klunna-
legum fingrum, grætur, þegar það verð-
ur allt of erfitt, svo að tárin renna ofan á
36
HÚSFREYJAN