Húsfreyjan - 01.04.1965, Blaðsíða 41

Anna Hagström lótin
Fyriv skömmu lézt í Svíþjóð Anna Hag-
ström, ein af starfsömustu menningarfröm-
uðum húsmæðrasamtakanna þar í landi.
Hún beitti sér einkum að því, að koma á
námshringum innan kvenfélaganna og sá
ríkulegan ávöxt starfs síns á þeim vettvangi.
Hún taldi alltaf, að kvennasamtökunum
bæri að efla almenn i menntun félagskvenna,
engu síður en verkþekkingu, því ekki væri
allt fengið með bættum ytri lifskjörum. Án
þess að þroska andlega eiginleika sina, gætu
konurnar ekki varðveitt hin merkustu lífs-
verðmæti. Formaður sænska húsmæðrasam-
bandsins minnist starfs Onnu Hagström i
síðasta hefti tímarits sambandsins.
ekki að hvísla, og hún heyrir framúrskar-
andi vel. Og jafnskjótt og hún heyrir eitt-
hvað, léttir yfir henni og hún brosir a£
feginleik og svarar síðan fljótt og fjör-
lega, en hugsunarlaust. Önnu finnst hún
vera nautheimsk. En hvað hún fyrirlítur
hana! En hún getur talað. Við hliðina á
Emmu, vesalingnum, sem stendur þarna
vilja hlæja og ærslast með henni, ef þess
væri nokkur kostur. Hún er svoddan
dæmalaus galgopi og hrekkjalómur. Hún
hvíslar hverri vitleysunni af annarri að
Emmu, vesalingnum, sem stendur þarna
svo fákæn og vandræðaleg. Anna hefir
gaman af að sjá, hvað Þeresa er sakleys-
isleg, rétt eins og hún tryði allri vitleys-
unni sjálf. Hún setur hönd fyrir munninn
og þykist vera að minna á í laumi.
— Hvað verður eftir, ef teknir eru
fimm af tuttugu og fimm? spyr kennslu-
konan.
— Ekkert eftir, hvíslar Þeresa. Anna
skemmtir sér prýðilega. Hún ætlar svo
að segja að gleypa þær báðar með aug-
unum, Emmu og Þeresu, vandræðin hjá
annarri og prakkaraskapinn hjá hinni. —
Ekkert eftir, etur Emma auðvitað eftir
eins og bergmál. Allir hlæja. Þeresa lítur
niður og flissar hálf ótugtarlega.
Önnu þykir töluvert gaman að sitja
svona og fylgjast með öllu. Þarna situr
Gottfreð. Hann er ósköp rauður í framan,
frammynntur með tvær skögultennur í
efri gómi, og hárið á honum er svo þétt
og skringilega klippt, að það líkist helzt
bursta, en hann er víst bæði góður og
duglegur drengur. Og svo er Hubert. Anna
þekkir þau öll svo ljómandi vel. Hubert
hlustar vandlega á allt, sem kennslukonan
segir, og hann drekkur það í sig. Með
mestri ákefð hlustar hann á sögurnar,
svo grafkyrr og dreymandi. Hann er
yngstur af stórum systkinahóp. Þegar
bömin eiga að syngja stendur hann við
hlið Þeresu og klappar á handlegg hennar,
eða þá að hann heldur í höndina á Algot.
Anna gæti sannarlega gert þetta allt eins
vel og hin börnin, en það er eitthvað innra
með henni, sem hún fær ekki yfirstigið,
eitthvað sem situr fast. Og svo þessi eftir-
væntingarfulla þögn, þessi spenningur og
öll þessi augu, sem á henni hvíla.
Framhald í næsta blaði.
HÚSPBEYJAN
39