Húsfreyjan - 01.07.1965, Blaðsíða 39

gjarnlega og dálítið kæruleysislega. Þessi
létti, kæruleysistónn íellur Önnu vel.
Hann snertir hana varla. Hún er örugg
og róleg. Einhverjum finnst víst, að hún
hafi gert þetta vel, en henni stendur alveg
á sama um það. Hún kærir sig ekkert um
kennslukonuna, þykir ekkert vænt um
hana. Aðalatriðið er, að sjálfri finnist
henni, að þetta, sem hún hefir verið að
búa til, sé dásamlegt. Ó, já, hún gæti nú
líka lesið hátt, miklu betur en Algot og
hærra. En hann var ekki hér nú. Hann
liggur í sjúkrahúsi. Það er búið að gera
á honum uppskurð. Bráðum kemur hann
víst aftur.
Og einn daginn situr hann i sætinu sínu
að nýju, og það er engu líkara, en að hann
komi úr einhverjum óþekktum heimi.
Hann er hreinn og fínn, ljósa hárið hefir
verið klippt. Hann er í hvít- og rauðrönd-
óttri ullarpeysu, mjög fallegri með gló-
fögrum rennilási. Litlu hendurnar hans
eru hvitar og óvenjulega hreinar. En hann
er í sömu buxunum og áður, nú eru þær
samt ekki eins þröngar. Allra augu stara
á hann. Hvað hann er fínn og indæll. Og
hann hefir verið svo voðalega veikur. All-
ir kenna í brjósti um hann.
— Algot litli, ósköp ertu fínn, muldr-
ar Anna Maja. En Anna frá Vestra-Fossi
er alltaf að hugsa um, hvort hann muni
nú geta lesið. Hana grunar, að það kunni
að ganga tregt, og hún veit ekki, hvers
vegna hún gleðst fyrirfram yfir ósigri
hans.
Lesbækurnar eru teknar upp. Anna
horfir á Algot. Hún ætlar bókstaflega að
eta hann með augunum. Jú, sjáum til
„Grunaði ekki Gvend“. Hann getur auð-
vitað ekki, verður strax niðurlútur og
neðri vörin fer að síga. En hvað hann
horfir raunalega á bókina. Börnin eru
komin svo langt í henni, og hann kannast
ekki við neitt. Nú er komið að honum, en
hann kemur engu orði upp. Anna sér,
hvernig hann roðnar og fölnar á víxl.
Svo fer hann að gráta. Tárin hrynja stór
og skær niður á nýju peysuna hans. En
Anna vorkennir honum ekki. Ég get les-
ið, hugsar hún. — Ég hefi getað það allan
tímann, en Algot getur það ekki. Hún
heyrir sitt nafn nefnt. Það býst enginn
við neinu úr þeirri átt, kennslukonan
ekki heldur, það er auðséð á henni. Hún
stendur þarna alveg róleg með bjart og
hrukkulaust enni.
„Og unginn litli skreið út úr egginu“ les
Anna allt í einu með skærri röddu. Þenn-
an málróm kannaðist enginn við. Allir
hrökkva við og líta upp. Kennslukonan
lítur snöggt á Önnu og hlustar. Undrunar-
svipur líður yfir andlitið eins og létt og
bjart ský. Siðan brosir hún ofurlitið og
horfir yfir barnahópinn, og börnin skilja
strax bros hennar. Þeim virðist það segja:
— Þetta er auðvitað ákaflega gaman og
óvænt, en við látum sem ekkert sé, því
að annars er ekki víst, að það endurtaki
sig. Börnin skilja þetta vel. Fullorðins-
legt og skilningsríkt bros líður yfir öll
litlu andlitin, dálítið merkilegt, en þó
móðurlegt, og það eins og létti ósjálfrátt
yfir þeim. Anna les. Allir hlusta á þennan
óþekkta málróm. Hann er bjartur og
barnslegur eins og það væri ungbarns-
rödd, skær og hrein. Einu sinni rekur hún
í vörðurnar ofurlítið, en heldur svo hik-
laust áfram.
Kraftaverk hefir gerzt. Anna hættir
að lesa, en hún heldur enn á bókinni, lít-
ur hvorki til hægri né vinstri, en starir
beint fram fyrir sig, dálítið viðutan, en
ákaflega ánægð á svipinn, og svo teygir
hún úr magra, langa hálsinum. Enginn
þorir að líta á hana. Það er svo sem auð-
séð, að kennslukonan vill það ekki. Skóla-
starfið heldur áfram og gengur sinn venju-
lega gang.
En þungum steini er létt af Önnu litlu.
Hún situr og talar við sjálfa sig í hálfum
hljóðum og horfir út um gluggann móti
birtu og sól. Hún er glöð og kát og ókyrr.
I stundarhléinu steypir hún sér klukku i
anddyrinu. og öll börnin horfa steinhissa
á hana. Hún gægist örlítið í kringum sig.
Kátína Önnu smitar öll litlu börnin. Þau
ærslast brátt öll og hoppa eins og smá-
fuglar í æti.
HÚSPREYJAN
37