Húsfreyjan - 01.10.1965, Blaðsíða 6

muna um það, að hafa nafnaskipti á hæð-
unum tveim, eftir að aðalsmaður sá, sem
höll átti á Kalilenberg, efndi þar til munk-
lífis.
Af Kahlenberg sér í björtu veðri yfir
mikinn hluta Vínarhorgar, Dóná rennur
skolgrá og straumþung suður með liæðun-
um og gegn um borgina og fær nú enga
bláa speglun úr mistruðum hausthimni.
Sólin glampar á græn koparþök margra
lialla og turnspírur kirkna. Til austurs,
þar sem sjá má til ungversku landamær-
anna, er landið flatl og skóglaust, að norð-
an og vestan taka hæðir Vínarskógar við
liver af annarri og til suðurs, yfir borgina,
sér aðeins sólþrungið mistur.
Við skulum snúa til borgarinnar og svip-
ast um á örfáum stöðum. Kannski göngurn
við um markaðstorg, þar sem allskonar
matvörur eru falar og litauðgi ávaxta,
grænmetis og blóma gleður augað, þar til
jiað staðnæmist við risastór jjotthrauð, sem
hljóta að vera meter í þvermál. Þau baka
sveitakonurnar og færa til sölu á torgin
með öðrum varningi sínum og Hans segir
mér, að Jiau séu margfalt betri en bakaríis-
hrauðin. Lifandi silungar synda í glerkerj-
um, en fátt af fiskmetinu kemur manni
kunnuglega fvrir sjónir. Það eru vatna-
fiskarnir, sem Jiarna eru á boðstólum.
En áður en við kninum lil aðalborgar-
innar, skulum við stanza snöggvast í Grinz-
ing, sem er jiorp við rætur Kahlenbergs.
Þar beygjum við inní mjóar götur milli
lágra húsa með bröttum þökum. Þar sjáum
við víða hanga skúfa af furugreinum,
skreytta hvítum og rauðum borðum, yfir
dyrum. Þá vitum við, að þar húa vínyrkju-
bændur, sem liafa leyfi til að selja gestum
eigin vínframloiðslu og það eru jiessir veit-
ingastaðir, sem kallaðir eru Heurigen,
sem er samdráttur af orðum, sem tákna
„ársins nýja vín“. Sé gengið inn um dyrnar,
koma menn víðast livar inn í húsagarð,ým-
islega skreyttan og undir laufþaki eru veit-
ingaborð, sem og inni í misstórum veitinga-
stofum innaf. Við komum þarna fyrst
nokkru eftir hádegi á laugardegi. Þá hóp-
aðist fólkið innan úr borginni út í þorpin,
heilar f jölskyldur komu með malpoka sína,
settust við dúklaus tréborðin og tóku upp
nesti, en keyptu sér könnu af víni með.
Sumir liöfðu áður fengið sér gönguferð um
skógana, af fótabúnaði annarra mátti ráða,
að þeir komu beint af borgarstrætunum.
Þeir, sem ekki höfðu mat með sér, keyptu
brauðlileifa, ost, skinku eða kaldan kjúk-
ling og báru sjálfir inn á horðin.
Húsráðandi gengur um milli horða og
spjallar við gestina og j)ó hann sé roskinn
vel, tyllir liann sér um stund við borð hjá
fjórum ungum stúlkum og innan skamms
lilægja þær svo, að undir tekur í stofunni,
en karl víkur frá borðinu með glettnis-
glampa í augum, þó bakið sé bogið.
Undir kvöld koma hljóðfæraleikarar
með harmonikur, gítara og fiðlur og leika
og syngja gamalkunn lög, en gestir taka
undir eftir því sem hver finnur hvöt lijá
sér. Menn koma og fara, fá sér glas af liinu
létta víni, syngja og lilægja mikið, en flest-
ir virtust allsgáðir, sem út komu. Menn
raða sér við borðin meðan s'tólar endast,
taka tal saman og syngja sig saman, svo
jieir kveðjast eins og aldavinir eftir stund-
arsamveru. Og það er eftir svona lieim-
sókn til Grinzing, sem gárungarnir segja,
að Dóná sé hiá.
Sé staðnæmst í hjarta Vínarborgar, J)á
er Jiað höfuðborg keisaradæmis liðinna
alda, sem augað nemur, ekki nútímaborg-
in, enda var Vín löngum hiifuðborg Habs-
borgarættarinnar, sem réði miklum ríkjum
frá 13. til 20. aldar. Sá fyrsti, sem tók sér
heitið „erkihertogi af Austurríki“, var við
völd 1358—65.
Keisarahallirnar, ráðhús, |)inghús, fursta-
hallir, sem nú geyma söfn, kirkjur, hallar-
leikhúsið og óperan, standa þarna í hvirf-
ingum við lorg og garða. Flúr og marg-
breylileiki harokkstílsins er víða ríkjandi,
en cinnig sjást eftirlíkingar grískrar hygg-
ingalistar og ótal myndastyttur, sem tákna
atburði grískrar goðafræði blasa við manni.
Margt óvænt getur borið fyrir augu. Inni
í sjálfri keisarahöllinni er óhemju víðáttu-
4
HÚSFREYJAN