Húsfreyjan - 01.10.1965, Blaðsíða 19

farizt áliöfn og farþegar, yfir tuttugu
manns. •—• Hvílík blófítaka fyrir svo fá-
menna þjóð. —
Þennan dag ókum við í Vaglaskóg og að
Goðafossi, en komum aftur til Akureyrar
um kvöldið. Þetta kvöld átti skip að koma
til Akureyrar með lík þeirra, er farizt
liöfðu í flugslysinu. — Ég man að við vor-
um í dálitlum vafa um, bvort við ættum að
fara niður að böfninni um kvöldið og vera
við atböfnina, sem þar átti að fara fram
— við vilduni ekki trana okkur neitt fram,
en þar sem þetta var atburður, sem snerti
alla þjóðina, var okkur eindregið ráðlagt
að fara. -— Ég held, að ég verði ekki svo
gömul að ég gleymi jiessu kvöldi. Fjöldi
manns var saman kominn á bryggjunni.
Prestur flutti bæn, karlakór söhg, skátar
stóðu lieiðursvörð. Á ellefu viirubifreiðum
var jarðneskum leifum þeirra, er farizt
liöfðu, ekið upp í Akureyrar-kirkju-------
Og við stóðum þarna svo ung og óreynd og
horfðum á þennan barmleik, sem svo
snögglega liafði verið á svið settur. —
Þetta kvöld vorum við óvenju hljóð og
fljót að koinast í ró. Það var eins og dimm-
ur skuggi hvíldi yfir öllu.
Daginn eftir fórum við frá Akureyri. Síð-
ustu nóttina gistum við að Reykjum í
Hrútafirði. Þáverandi skólastjóri tók okk-
ur opnum örmum og þar fcngum við að
halda skilnaðarkvöldvöku, því að (laginn
eftir ókurn við í bæinn.
Og þegar til Reykjavíkur kom skililu
lciðir. Við, sem þrjá vetiir böfðum þolað
saman siirt og sahl, tvístruðumst nú í allar
áttir, sum héldu áfram við nám, en önnur
liófust lianda um að leita sér að framtíðar-
atvinnu. Við áttum að vísu eftir mikið af
okkar indælu æsku — en þessi þrjú ár með
þeirra gleði og sorgum kæmu aldrei aftur.
Af mér er það að segja, að mig langaði að
vera eitt sumar ennþá í sveit áður en ég
festi mig í atvinnu í Reykjav ík. Ég fór því
ennþá einu sinni austnr yfir fjall í kaupa-
vinnu.
Sumarið 1947 var rigningarsumar. Það
rigndi og rigndi og heyskapur gekk því að
vonum ekki vel eins og sjá má á þessari
vísu, sem ort var þar eystra þetta sumar:
Eg veit ekki af livers konar völdum
að veðrið til svona er.
f heyskap á hráslagakvöldum
])á hrollur um mann fer.
Það húmar og hljóðlega rennur
úr hárinu niður á bak!
og flagbrjóskið blíða ])að brennur
og búinn er ég að fá tak!
En þegar við erum sautján ára hefur veð-
urfarið ekki mikil áhrif á lífsgleðina. ■—•
Á Jónsmessunótt þótti sjálfsagt að sofa
á sjö blómategundum, svo að draumarnir,
sem mann dreymdi kæmu fram. Þegar við
stallasystir mín vorum lagstar út af á kodd-
ana þetta umrædda kvöld, uppgötvuöum
við að þetta bráðáríðandi alriöi bafði
gleymst. Við höfðum engin umsvif hcldur
drifurn okkur í gallabuxur og stígvél utan
yfir náltfötin og læddumst út til að að ná
okkur í tilskilinn fjölda blómategunda. Það
er ekki mikill vandi að finna sjö blóma-
tegundir á albjartri júní nótt, þegar allt
lifnar og grær, jafnvel þó ekki bafi stytt
upp í lengri tíma. Ekki man ég samt til að
mig dreymdi neitt niarkvert — því miður.
öskufalls gætti alltaf frá Heklu öðru-
hvoru þetta sumar og gat komið sér illa
fyrir ungar eldalmskur að gleyma að breiða
yfir rabarbaragrautinn, þegar hann var
settur út undir vegg til að kæla hann.
Hekla gamla átti ])á til að bragðbæta graut-
inn svo um munaöi.
— Síðari liluta sumars gengum við upp á
ás skammt frá bænurn, en þar sást vel til
eldanna í Hcklu og var það tilkomumikil
sjón. Ég man að þangað upp teymdi ég
vinkonu mína, sem fékk að beimsækja mig
í sumarleyfi sínu. Hún var svo náttblind,
að liún sá hvorki daginn né veginn, en sjálf
þóttist ég liafa arnarsjón í myrkri. Ekki
tókst þó bctur 1 il en það, að ég leiddi bana
á liornstag, sem stóð út úr girðingu og enda-
slengdumst við þar báðar við mikinn fögn-
II USFUEYJAN
17