Húsfreyjan - 01.10.1965, Blaðsíða 20

uð áhorfenda, sem ekki spöruðu að gera
gys að vesalings fylgdarmeynni.
Stundum kom það fyrir, að við fengum
lánaða hesta og fórum í útreiðartúra, þetta
var sem sé áður en jepparnir komu til sög-
unnar. Eitt kvöld tókst mér að detta tvisvar
af baki á tveimur klukkutímum og þótti
það mikið afrek. Þar sem þetta var svo að
segja á sama blettinum í bæði skiptin var
ég sannfærð um, að það væri reimt þarna.
Því ekki gat ég látið það um mig spyrjast,
að þetta stafaði af því, að ég kynni ekki
að sitja hest! Nei, ó-nei. Skammt þarna frá
átti að lialda sig alræmdur draugur og vit-
anlega Iiefur bann verið á reiki að kanna
ókunnar slóðir. Draugar lilutu þó að þurfa
að hafa dálitla tilbreytingu eins og aðrir!
Ein aðalskemmtun sumarsins var úti-
skemmtun á fögrum stað þar í sveitinni.
Þann dag rigndi auðvitað aðeins meira en
endranær, en það var svo sem allt í lagi.
Við fórum ríðandi á skemmtunina og þang-
að komu margir, sem maður þekkti. Meðal
annars komu þarna góðir kunningjar úr
Reykjavík á eldgömlum „Cbevrolet“ með
teinahjólum og „boddí“ aftan á. Og ef til
vill var einn í þessum forngrip sérstakur
vinur, belri en allir binir og bvað gerði
þá til, þó að dansgólfið væri þýft og það
rigndi skollann ráðalausan — ekki nokk-
urn skapaðan blut. —
Og svo líður að bausti. Einn dga er ég
kölluð í síma. Það var pabbi að segja mér,
að nú gæti ég fengið vinnu, ef ég gæti
komið beim fyrir 20. september. Ég bugsaði
mig ekki tvisvar um, beldur sagðist koma
fyrir tilskilinn tíma. — Atvinna þessi var
nokkurs konar skrifstofustarf í því sögu-
fræga búsi, þaðan sem landinu er stjórnað.
Ég kvaddi sveitina með bálfgerðum sökn-
uði, vitandi það, að sennilega kæmi ég ekki
þangað til dvalar aftur sumarlangt. Það er
víst ekki bægt að hlaupa úr fastri vinnu og
fara í kaupavinnu, jafnvel þó að manni
detti það í bug. En alltaf var nú samt gam-
an að koma lieim á baustin, hitta fjölskyld-
una og alla kunningjana.
Daginn eftir að ég kom lieim fór ég til
þess að tala við væntanlegan búsbónda
minn. Ég var víst ekki upp á marga fiska,
þegar ég tölti stéttina lieim að liúsinu í
gráu sparikápunni minni og með bárið í
tveimur litlum fléttum, teygðum upp á liöf-
uð eins og þá tíðkaðist svo mikið. Ég trítl-
aði upp teppalagðan stigann, kyngdi munn-
vatninu og drap á þær dyr, sem mér liafði
verið vísað á. — Komu minni var síðar lýsl
svo, að þegar barið var að dyrum, kom
væntanlegur yfirmaður minn til dyra og
borfði í venjulega liæð, en sá engann og leit
því neðar og neðar og sagðist svo hafa séð
stelpukorn, sem stóð rétt upp fyrir þrö-
skuldinn. Þetta eru nú auðvitað ýkjur, en
víst er um það, að hjartað í ntér, það sem
eftir var af því, hefur verið svona rétt í
bæð við þröskuhlinn!
Og síðan var ég setl inn í starfiö, sem
var nokkurs konar aðstoðarstarf á biðstof-
unni. Ég man ennþá, livað ég kveið fyrir
fyrsta deginum. Jafnvel þó það sé búið að
segja manni til um, bvað eigi að gera og
ekki að gera, er dálítið annað, þegar til
framkvæmdanna kemur. — Þáverandi
dyravörður var mér sérstaklega bjálpsamur
og urðum við fljótt góðir vinir. En sem
umsjónarmaður með búsinu og fleira var
liann vitaskuld ekki alltaf á staðnum og
þá kom til minna kasta að klóra mig frani
úr erfiðleikunum, sem þó voru ekki miklir.
Ég bafði ekki liugsaö mikið um stjórn-
mál um ilagana og satt að segja lítið fylgzt
með bverjir og hvað margir voru í ríkis-
stjórn í það og það skiptið. Ég vissi vitan-
lega nafn forsætisráðherra, þar sem ég var
starfsmaður í lians ráðuneyti. Ég þekkti
líka suma aðra ríkisstjórnarmeðlimi í sjón
af myndum, en aðra bafði ég aldrei augum
litið. Fundarberbergi ríkisstjórnarinnar og
skrifstofa forsætisráðberra var og er reynd-
ar víst enn inn af biðstofunni. — Nú voru
sex ráðherrar í þáverandi ríkisstjórn en svo
undarlega brá við að mér taldist jteir vera
sjö fyrstu tvo dagana þarna. Ég braut lieil-
ann liart og lengi um, bvernig á þessu gæti
staðið, en livernig sem ég velti þessu fyrir
mér, komst ég alltaf að sömu niðurstöðu —
18
u ú s y a eyjajv