Húsfreyjan - 01.10.1967, Blaðsíða 12

fræðslu. Þó vil ég hér samt geta tveggja:
Sú fyrri var gerð í Suður-Afríku. Þar
var fjölskyldum, sem nutu heilsuverndar
og lækningastöðvar einnar, skipt í tvo
lduta. Annar Jilutinn varð aðnjótandi
góðrar lieilbrigðisfræðslu, liinn ekki. Að
öðru leyti fengu lióparnir sömu þjónustu.
Á fimm árum varð ungbarnadauði lijá
þeim fjölskyldum, sem fræðslunnar nutu,
13% lægri en liinna. Á sarna tíma Iiöfðu
gagngerðar breytingar til bóta átt sér stað
í beimilisháttum þeirra fjölskyldna, sem
fræðslunnar nutu.
Síðari tilraunin var gerð í Bretlandi. Þar
voru valdar fjölskyldur til að taka þátt í
heilbrigðisfræðslu. Stofnað var til félags-
starfsemi beimilisfeðranna annars vegar og
mæðranna liins vegar. í félagsbópunum
voru ýmis mál tekin til meðferðar og um-
ræðna, t. d. meðferð ungbarna, geðvernd-
armál, lieimahjúkrun og fleira, sem allt
miðaði að því að bæta samvinnu beimil-
anna og lieilbrigðisyfirvaldanna. Á fimm
árum lækkaði í fjölskyldum þessum lilut-
fallstala þeirra barna, sem leggja varð inn
á sjúkrahús, \ir 2,6% í 0,4%.
Heilbrigðisfræðsla hefur breytzt allmjög
bin síðari ár, bæði hvað viðvíkur aðferð-
um og verkefnuni. Nú er meira lagt upp
úr jákvæðri fræðslu, þ. e. að segja mönn-
um bversu þeir skulu liaga sér til að koma
í veg fyrir vanheilindi, í stað þess að áður
var meira lagt upp úr neikvæðri fræðslu,
þ. e. að segja mönnum, hvernig þeir skyldu
ekki liaga sér. Með því verður fræðslan
öll bjartari og skemmtilegri og að sama
skapi áhrifameiri. Að sjálfsögðu er nauð-
synlegt að nota báðar aðferðirnar eftir því
sem við á. Yfirleitt er forðazt að hræða
fólk með sjúkdómum.
Tilgangur beilbrigðisfræðslu er ekki sá
að gera fólk að sínum einkalæknum, Iiann
er heldur ekki sá að fá menn til að leita
læknis í tíma og ótíma, beldur sá að menn
leiti læknis, þegar þess gerist þörf. Fólk
þarf að kunna nokkur skil á eigin lieil-
brigðisvandamálum, svo það aðbafist eitt-
bvað til að koma í veg fyrir sjúkdóma og
ótímabæran dauða.
Fólk befur ábuga á heilbrigði og læknis-
fræði. En það nýtur ekki þeirrar fræðslu,
sem það þarfnast og á rétt á. Ur ]>ví J>arf
að bæta.
Úr erindi Jlullu á aiialjundi Bandnlags kvenna
í Reykjavík, 26. seplember 1967.
Framhald af bls. 1.
ViS tölum um gó8an c8a vondan heim.
Veiztu J>a8, a8 í því felst í raun og veru
ekkert annaS en þa8, hvort móSirin, sem
ú barni heldur gerir sér Ijóst, aö sál þess
er akur, sem þyrstir í sœ8i, sæSi, ávöxl
annarra sálna. Og vöxturinn fer eölilega
eftir því, hvert frœiö er.
Þú vilt kannske barni þínu ekki him-
ininn a8 gjöf? Gleymdu þá jólunum —
ber8u Jesúbarniö út á freöna jörö, — og
þa& deyr, en þú gengur mót komandi degi
sem allra þokkalegasta mold.
Þig skortir kannske þrótt til þess a8
finna, a8 JesúbarniS var gjöf liiminsins?
Manstu eftir, hva8 englarnir og fjárhirö-
arnir sögöu, — manstu eftir öllum voltun-
um, sem sagan greinir frá allt til þessa
dags:
„Ég heyrSi’ hann tala. —
ASeins augnablik.
— Þa8 er mér nóg:
Þá8 tœmir dauSans höf.
Ég vildi’ a8 þetta eina augnablik
þér allir fengjuö nú í jólagjöf!
— Ó, hlustiS, hlustiö! —
Hann er meSal vor,
og hann er enn a8 gefa blindum sýn
og blómum strá í barna sinna spor
og bi8ja, hvísla: Komiö þér til mín!“
Já, hlustaöu og sjá8u, hann mun birtast
þér sem sendiboöi himins og hann biöur
um a8 fá aö leggja barninu þínu veg lil
Ijóssins lands.
/ örmum þér var guSsríkiS, gefSit barn-
inu þínu hlutdeild í frví me8 þér.
Sig. Haukur Guðjónsson.
6
HÚSFREYJAN