Húsfreyjan - 01.10.1967, Qupperneq 17

Ævintýri um jól
Eflir Harnld S. St.Rwa.rt.
ÞaiN var svo kalh, að það marraði í snjón-
uni undir fótum Stone prófessors, þegar
ltann gekk upp brekkuna frá háskólannm
á leið Iieim til sín. Hann var of seinn í
kvöldmatinn, |tví lionum hafði dvalizt
lengur í bókasafninu en hann ltafði ætlað
sér. Þegar liann kom fyrir húshornið
heima lijá sér, sá liann marga híla við
ganghrautina og húsið allt uppljómað. Þá
mundi liann það! Konan hans Itafði jóla-
boð. Hann átti að vera kominn heim fyr-
ir langa löngu.
Prófessor Stone fór inn um kjallara-
dyrnar, smeygði sér úr skóhlífunum og
liengdi frakkann á nagla, áður en hann
læddist upp kjallarastigann. Hann ætlaði
að reyna að láta líta svo iit sem hann
hefði verið viðstaddur allt kvöldið, en
ekki leið á löngu fyrr en einhver kallaði:
„Þarna er hann!“ „Opnaðu böggulinn,
opnaðu hann strax.“ Prófessorinn var
dreginn inn í borðstofuna og að borðinu,
en þar lá allstór og einkennilega lagaður
böggull.
Deildarforsetinn sagði: „Farðu varlega,
Stone, mig langar til að fá jiessi japönsku
frímerki.“
Prófessorinn skoðaði höggúlinn. Á hon-
um voru mörg falleg, japönsk frímerki.
Hann skar þau úr umbúðapappírnum og
rétti deildarforsetanum. „Ætli að Jietta sé
ekki frá japanska stúdentinum, sem var
hjá okkur í fyrra?“ sagði Stone. „Mig
minnir að hann segðist ætla að senda mér
eitthvað.“
„Opnaðu böggulinn, maður,“ kölluðu
gestirnir.
Innanundir hrúna pappírnum var livít-
ur höggull og hundið um ltann hreiðu,
hvítu silkihandi.
„En hvað þetta er fallegt silkihand,“
sagði einhver. „Má ég fá jtað ?“
Og kona prófessorsins sagði. „Farðn
gætilega, góði, ég ætla að hirða þennail
fallega, hvíta ríspappír.“
Prófessorinn rétti þeim silkiborðann,
sem vildi fá hann og sagði. „Japanski
pilturinn sagði, að faðir sinn væri í þjón-
ustu keisarans og hann gæti sent mér . . .“
Lengra komst liann ekki, jtví innan úr
pappírnum hirtist fagurlega myndskreytt
lakkaskja.
„Þetta er afhurðafagurt sýnishorn af
japanskri list,“ sagði einhver. „Þú ert vís
með að lána safninu öskjuna.“ „Sjálfsagt,“
anzaði prófessorinn, „en jtað var nú ekki
askja, sem pilturinn ætlaði að senda mér.
Mig minnir . . .“
„Opnaðu liana, opnaðu liana,“ hrópuðu
allir.
Prófessorinn opnaði öskjuna og tók upp
stranga af skrautlega munstruðu, japöinsku
silki. „Sjáið þið,“ sagði kona hans. „Er
Jtað ekki fallegt? Það er nóg í glugga-
tjöld.“
„Ekki var það silki,“ sagði prófessor-
inn. „Það var eitthvað frá keisaranum. Það
var. ..“
„Farðu varlega,“ sagði einhver. „Það er
askja innan í silkinu.“
Það reyndist rétt. Innan í silkinu var
útskorin íbenviðaraskja. Prófessorinn steig
upp á stól og lvfti íbenviðaröskjunni hátt
á loft. „Ég ætla að geyma jtessa öskju, jtó
að hún sé ekki hin eiginlega gjöf. Ég
veit núna livað það er. Það er telauf.
Pilturinn sagði, að faðir sinn, sem er í
jijónustu Japanskeisara, myndi senda mér
ögn af telaufi keisarans sjálfs.“ Prófessor-
inn opnaði íbenviðaröskjuna og sýndi gest-
unum ofan í hana og hún sýndist vera
full af telaufum.
„Það er kominn tetími,“ sagði kona
lians. „Ég skal búa til handa ykkur keis-
arate.“ Hún gerði það og jjegar allir gest-
irnir voru húnir að fá í hollana, j)á smökk-
uðu jieir á — og hragðið var alveg hræði-
legt. Samt háðu allir um meira, til að vera
kurteisir.
Kona prófessorsins seildist eftir meira tei
í íbenviðaröskjuna - livað var nú jietla?
Eitthvað hart var grafið í laufunum. Hún
ItÚSFKEYJAN
11