Austurland - 16.04.1998, Blaðsíða 5
FIMMTUDAGUR 16. APRÍL 1998
5
Fótboltaferð tll Ítalíu
ógleymanlegt ævintýri
Þann 19. mars síðast liðiitn lögðu tveir Norðfirðingar,
undirritaður og Eiríkur Þór Magnússon, upp í langferð til Italíu
til að fylgjast með tveiinur leikjum í ítalska boltanum og upplifa
þá stemmingu sem því jylgir.
Ferðin byrjaði ekki gæfulega
fjögurra tíma seinkun á Egils-
stöðum vegna vélarbilunar og
ekki útséð með að við kæmumst
í tæka tíð suður í flugið út sem
var kl 7:20 moruninn eftir. En
það blessaðist og við vorum
mættir tímanlega í Leifsstöð
ásamt 70 öðrum áhugamönnum
og konum víðsvegar að af land-
inu. Ferðaáætlunin var þannig að
flogið var til Luxemborgar og
var ekið í gegnum Frakkland og
Svíss og til Mflanó þar sem hóp-
urinn dvaldist á fjögurra stjömu
hóteli í þrjár nætur. Ferðin niður
til Italíu tók alls um ellefu
klukkustundir í tveggja hæða
rútu með wc, bar og öðru
nauðsynlegu. Mikið fjör var í
rútunni á leiðinni og var ýmis-
legt gert til að stytta sér stundir,
t.d. var bridge mót, menn
fylgdust með síðustu umferðinni
í handboltanum og grunar mig
að einstaka Víkings tár hafi
fallið þá um kvöldið. Eini KA
maðurinn í hópnum, Snorri
Sturluson, fagnaði hins vegar
deildarmeistaratitli KA á við
marga. Agætis kór var í ferðinni,
það var hinn frægi kór úr
Arbænum “Ölmenn”, þeir fóru á
kostum í ferðinni og náðu meðal
annars og taka lagið í skoð-
unarferð um hið fræga óperuhús
Scala, svo að það eru fleiri en
“Kristján” okkar sem hafa
sungið þar. Þeir sungu að sjálf-
sögðu Faðir Abraham.
Á föstudeginum var farið að
æfingasvæði AC Mílan í þeirri
von að við fengjum að fylgjast
með hetjunum í undirbúningi
þeirra fyrir leik þeirra gegn
erkifjendunum í Inter. En þegar
þangað var komið var allt læst
og aðeins fréttamaður, töku-
maður og túlkur fengu að fara
inn fyrir og taka viðtöl við
leikmenn þegar þeir voru búnir á
æfingu. Við hinir biðum fyrir
utan. Þegar æfingunni lauk og
leikmennimir fóru að tínast í
burtu flykktist yngri kynslóðin
að bílunum í þeirri von að fá
eiginhandaráritanir. Mörgum
varð vel ágengt og sumir náðu
næstum öllu liði AC Mílan. Einn
leikmaðuinn, Weah, mundi eftir
því að hafa spilað á íslandi með
franska liðinu Monaco á móti
Val fyrir nokkrum árum. Að
þessu loknu var farið að skoða
hið gífurlega mannvirki San
Siro, heimavöll AC og Inter.
Völlurinn er svo stór að manni
fallast hendur þegar kemur að
honum, en hann rúmar um
80.000 áhorfendur. Hápunktur
skoðunarferðarinnar um völlinn
var að berja augum bikarasafn
AC og Inter, en saga þessara
félaga er löng og mikil og margir
af bestu knattspyrnumönnum
heims hafa leikið með þeim.
Einn Islendingur hefur leikið
með AC Mílan, Albert Guð-
mundsson, sem lék 16 leiki og
gerði í þeim tvö mörk.
Þessi ferð tók að mestu leyti
allan daginn og var ekki laust
við að sumir væru orðnir þreyttir
á setunni.
Laugardagurinn var notaður
til að fara og skoða sig um í
miðbæ Mílanó en þar eru
nokkrar merkilegar byggingar
eins og Dómkirkjan og Scala
óperuhúsið. Stærð dómkirkjunn-
ar er svo sláandi að maður hlýtur
að spyrja sig hver tilgangurinn
sé með svona byggingum. Til
marks um stærðina, þá efast ég
um að fimm manna fjölskylda
næði utan um súlumar sem halda
uppi hvolfþakinu, og súlurnar
eru margar, mjög margar.
Sunnudagurinn var stóri
dagurinn, tveir leikir í ítalska
boltanum, og engin smá lið.
Fyrri leikurinn var leikur Parma
og Juventus sem fram fór í
Parma. Lagt var af stað til Parma
í rútunni okkar kl 11 og vomm
við komnir að leikvanginum
tveimur tímum fýrir leik. Menn
slökuðu á og fóm inn á leik-
vanginn rúmum klukkutíma fyrir
leik. Leikvangurinn virkaði ekki
mjög stór en rúmaði um það bil
30.000 manns. Gaman var að
fylgjast með því þegar áhang-
endur liðanna kölluðust á og
þegar nær dró leiknum og
áhorfendastæðin fylltust jókst
hávaðinn. Hörðustu aðdáendur
Juventus voru hafðir í tveimur
afgirtum hólfum með margra
metra háum girðingum til þess
að koma í veg fyrir að þeir
kæmust í snertingu við aðra
áhorfendur. Að leik loknum var
þeim haldið þar inni á meðan
aðrir yfirgáfu völlinn, síðan var
þeim smalað út í rútur sem fluttu
þá rakleitt í burtu. Annars
virkaði völlurinn og félagið
heimilislegt og mikið var um
fjölskyldur á vellinum. Leikur-
inn sjálfur var mjög skemmti-
legur, mikil stemming var þegar
liðin liðin komu inná völlinn,
kveikt var á blysum og fánum
veifað, mikinn reyk lagði yfir og
hávaðinn var gífurlegur. Heima-
liðið var mun betra í fyrri
hálfleik og skoraði tvö mörk,
það var eins og allt loft væri úr
aðdáendum Juve. En þegar leið á
seinni hálfleikinn síndu ítölsku
meistamir styrk sinn. Þjálfarinn
gerði tvær breytingar á liðinu og
það tók þá 15 mínútur að jafna
leikinn. Eftir það jafnaðist leik-
urinn og sanngjamt jafntefli var
niðurstaðan.
Nú lá á að komast sem fyrst
aftur til Mflanó á seinni leikinn,
AC Mflan og Inter, en hann átti
að hefjast þremur og hálfum
tíma síðar og menn vildu upplifa
stemminguna fyrir leikinn. En
fljótlega varð það ljóst þegar við
lögðum af stað að umferðin var
gífurleg, það var eins og allir
Italir væm á leið til Mílanó. Það
tók verulega á taugamar að sitja
í rútunni og sjá þúsundir bíla
fyrir framan sig og varla mjakast
úr spomnum. Sumir voru orðnir
svatsýnir á að við næðum leikn-
um en sem betur fór vorum við
með miðana og gátum farið
beint inná völlinn þegar við
kæmum. Þegar nær dró greiddist
úr umferðinni og þegar við
renndum inná rútustæðið vantað
klukkuna fimm mrnútur í átta og
leikurinn alveg að hefjast. En
þvflík sjón sem blasti við okkur
þegar að vellinum kom. Þetta
mikla mannvirki uppljómað og
mannfjöldinn fyrir utan var
mikill þó að um 80.000 manns
væru þegar inná leikvanginum.
Menn hlup eins og fætur toguðu
að vellinum og reyndu að finna
réttan inngang. Þegar það tókst
átti eftir að finna rétt sæti, en
allir miðar eru númeraðir. Við
leituðum að sætunum en fundum
ekki, spurðum öryggisverina en
þeir ypptu bara öxlum. Þegar við
vorum að verða úrkula vonar um
að finna sætin og leikmennimir
að koma inná völlinn sáum við
einn félaga okkar kominn í sæti.
Við fórum til hans og það kom í
ljós að okkar sæti voru við
hliðina á honum og í þeim sátu
öryggisverðimir sem áður ypptu
öxlum. Við sýndum miðana
okkar og skipuðum þeim að fara
úr sætunum eða þeir hefðu verra
af, á íslensku að sjáfsögðu. Þeir
létu undan og fóru eitthvað
annað. Þegar við vomm sestir og
gátum farið að horfa í kringum
okkur fékk maður þessa gífur-
legu stemmingu beint í æð.
Leikvangurinn var hálffullur af
reyk eftir blys og flugelda,
rauðum bjarma sló yfir áhorf-
endapallana og risafánum á
stærð við dansgólfið í Egilsbúð
var sveiflað fram og til baka yfir
höfðum okkar. Síðan var
hávaðinn, það liggur við að hann
hvíni í höfðinu á mér ennþá
fjómm vikum síðar. Áhangendur
AC og Inter eiga sína föstu staði
á vellinum og þeir hörðustu em
fyrir aftan sitt hvort markið. Við
vorum AC meginn og sáum því
vel yfir stuðningsmanna hóp
Inter beint á móti. Leikurinn
sjálfur var ekki eins skemmti-
legur og sá fyrri sem við sáum,
meira um stöðubaráttu á miðjum
vellinum og lítið um mark-
tækifæri. En rétt fyrir hálfleik
skoraði Inter mark sem við
misstum algjörlega af. Við
vorum að fylgjast með aðdáend-
um Inter beint á móti okkur
þegar boltinn lá allt í einu í
netinu. Og þvílík læti, Inter
menn fögnuðu gífurlega en
aðdáendur AC reittu hár sitt,
steittu hnefa og fóru greinilega
niðrandi orðum um sína menn.
Síðan kom hálfleikur og að
honum loknum hófst sama ferlið
og fyrir leikinn, blysin, reyk-
urinn og hávaðinn. Leikurinn
opnaðist því að AC reyndi að
jafna en Inter varðist vel og
beitti skyndisóknum. Ur einni
slíkri skoraði Inter annað mark
eftir að Ronaldo hafði splundrað
vöminni með hraða sínum og
útsjónarsemi, lætin voru rosaleg
og tilfinningahitinn mikill,
maður sá rígfullorðnar konur
standa upp og öskra eins og þær
ættu lífið að leysa og virðulega
miðaldra menn fela andlit sitt í
höndum sínum og róa fram og
aftur hálfkjökrandi eins og eftir
ástvinamissi. Þama sá maður og
sannfærðist að fótbolti á Ítalíu
em trúarbrögð og ekkert annað.
Inter bætti við einu marki á
lokamínútunum, það var Ron-
aldo, besti knattspymumaður í
heimi, sem gerði það, og örugg-
ur sigur Inter var í höfn. Þegar
leiknum lauk var farið beint í
rútuna og lagt af stað áleiðis til
Luxemborgar. Var ekið alla
nóttina og farið í flug til íslands
um hádegið og komið heim um
miðjan daginn á mánudaginn.
Eftir þessa erfiðu en
skemmtilegu ferð stendur hæst
stemmingin og umgjörðin á leik
erkifjendanna AC og Inter og
hvað leikmennimir sem leika á
Italíu eru rosalega góðir, bæði í
vöm og sókn, síðan er leikur
liðanna mjög skipulagður og agi
mikill. Markmennirnir eru í
sérflokki og það virðast vera
landsliðsmenn í hverri stöðu.
Eftir að hafa horft á þessa leiki
“beint” verður skrítið að horfa á
leiki í sjónvarpi þar sem vanta
alla stemmingu og nálægðina
við áhorfendur. Ég vil þakka
öllum samferðamönnum mínum
fyrir skemmtilega helgi og skora
á sem flesta sem tök hafa á að
láta drauminn rætast og fara í
fótboltaferð einhvern tíma á
ævinni, það er ógleymanlegt.
Guðmundur Ingvason
Á leik Juventus og Parma á heimavelli þeirra síðarnefndu voru
hörðustu aðdáendur Juventus girtir af í tveumur sérstökum
hólfum til að koma í veg fyrir átök við stuðningsmenn Parina.
Yngstu samferðamennirnir flykktust að bíl George Weah
knattspyrnukappa hjá AC Milan í von um eiginhandaráritun.