Austurland - 10.09.1998, Blaðsíða 6

6
FIMMTUDAGUR 10. SEPTEMBER 1998
íslenskar rollur og danskir hjóllstar
Nú, þegar septembermánuður
telur sína fyrstu daga, hvarflar
hugurinn héðan frá Danmörku til
gangna og rétta á Islandi.
Blessuð sauðkindin, sem Isl-
endingar eiga í raun allt sitt að
þakka, og er þá ekki gert lítið úr
þarfasta þjóninum, er nú svipt
frelsi sínu á fjalli og gefið frí á
þjóðvegum landsins. Brátt geta
íslenskir ökuþórar og útlenskir
túristar óhræddir aukið hraðann,
sem sauðkindin hefur haldið
niðri yfir sumarið og sparar
þannig landsmönnum stórfé í
löggæslu og eftirlit með hraða-
akstri sem allir vita að er
aðalorsök alvarlegra umferðar-
slysa og því stór útgjaldaliður í
heilbrigðismálum að ótöldu öllu
því manntjóni, eignatjóni og ör-
kumlum sem hann veldur.
Já, þessu mikilvæga hlutverki
íslensku rollunnar sem þeir hjá
Vegagerð ríkisins einir manna
hafa áttað sig á, lýkur á haustin
en hefst að nýju á vorin þegar
þær streyma að nýju til starfa út
á þjóðvegi landsins og éta þar
saltið sem þeir vegagerðarmenn
nota til að halda þeim á vegunum.
En aftur til Danmerkur
Þegar fjölskyldan ók út úr
Norrönu í Hanstholm þá barst
þessi snilld íslenskrar löggæslu í
tal og sýndist sitt hverjum. Eg
hélt það sjálfsögðu uppi vömum
fyrir sauðkindina en sonur minn,
einn þeirra sem þykjast eiga
þjóðveginn þegar hann er kom-
inn undir stýri, fann henni allt til
foráttu og benti réttilega á að
allur búfénaður í Danmörku, þar
með taldar danskar rollur, væri
afgirtur og því engin hætta að
Lék með stórsveit Reykjavíkur
Bjarni Freyr Ágústsson hefur ný-
lega lokið tónlistarnámi og er nú
snúinn heim í heiðardalinn til
kennslu. Bjami útskrifaðist úr
Tónlistarskólanum í Reykjavík í
fyrra með 8 stig í trompetleik og
lauk hann kennaraprófi á málm-
blásturshljóðfæri. I Tónlistar-
skólanum var hann undir hand-
leiðslu Ásgeirs H. Steingríms-
sonar, sem er 1. trompetleikari
Sinfóníuhljómsveitar Islands.
Síðasta vetur stundaði Bjarni
svo nám við Tónlistarskóla FIH
og þar lærði hann djass. Bjarni
hefur þó ekki hellt sér að fullu út
í djassinn, heldur náði hann sér í
þekkingu sem dugar til að kenna
undirstöðuatriði í þeirri tegund
tónlistar. Bjarni ákvað að snúa
aftur heim því staða var laus í
kennslu á málmblásturshljóðfæri
við Tónskólann í Neskaupstað.
Reyndar hefði hann getað valið
úr stöðum því víða skortir
málmblásturskennara á lands-
byggðinni. Bjarni segir það ekki
hafa skipt svo litlu máli að þó
nokkrir af hans vinum hafa snú-
ið heim að námi loknu og því
kemur hann heim í góðan félags-
skap. Bjama líst afar vel á nýja
starfið og hann segist hlakka til
að takast á við það. Hann ætlar
að reyna að blása lífi í lúðra-
sveitarstarfið í bænum, en Norð-
firðingar hafa verið þekktir fyrir
það í gegnum tíðina að eiga
góðar lúðrasveitir. Til stendur að
setja saman góða skólalúðrasveit
en slík sveit er nauðsynlegur
Stórsveit Reykjavíkur en mynditi var tekin þegar Bjarni lék með
sveitinni síðasta vetur.
vettvangur fyrir nemendur til að
koma fram og stunda sína tónlist
í félagsskap annarra . Einnig eru
uppi hugmyndir um að setja
saman stórsveit sem yrði skipuð
gömlum „jöxlum" og bestu
nemendum skólans á hverjum
tíma, en í slíkri hljómsveit eru
auk hefðbundinna málm- og tré-
blásturshljóðfæra, grunnhljóðfæri
popphljómsveitar: gítar, bassi og
trommur. Slík sveit gæti því
spilað allt frá poppi yfir í djass
og hefðbundin lúðrasveitarlög.
Vonandi ganga þessar hug-
myndir upp því slíkar hljóm-
sveitir eru bæði góðar til upp-
eldis æskunnar og setja svip á
menningarlíf staðarins. Bjarni
hefur sjálfur reynslu af því að
spila í stórsveit, því hann lék
með Stórsveit FÍH og jafnframt
með Stórsveit Reykjavíkur, en
þar lék hann með mörgum af
færustu hljóðfæraleikurum þjóð-
arinnar. Bjarni telur öflugt tón-
listarlíf hafa mikla þýðingu fyrir
byggðarlög eins og öll menning-
arstarfsemi, en fólk tekur einmitt
tillit til menningarlífs þegar það
velur sér búsetu.
gefa Pusjónum duglega inn. Ég
sem hafði nóg að gera við að
halda bflnum á réttum vegar-
helmingi um leið og ég í for-
undran virti fyrir mér víðáttu-
mikla komakra, rauð múrsteins-
hús og vindmillur, varð brátt rök-
þrota og hugsaði mér að taka
málið upp aftur við betra tæki-
færi og ná fjölskyldunni á mitt
band því eins og Bjartur í Sum-
arhúsum þá trúi ég á íslensku
sauðkindina.
Skemmst er frá því að segja
að innan tíðar áttaði ég mig á því
að Danir eiga sínar þjóðvegaroll-
ur, ekki með hom til að verja
höfuðið heldur hjálma, hjól-
reiðafólkið eða hjólistana eins
og þeir kalla þessar hraðahindr-
anir sínar. Þú getur átt von á
hjólreiðamönnum hvar sem er,
skjótast þvert yfir veginn horf-
andi hvorki til hægri né vinstri.
Þú ekur fram á þá á miðri ak-
braut ýmist einn eða fleiri sam-
an. Þeir víkja ekki, heldur snigl-
ast áfram og skynja hvorki tíma
né rúm, rétt eins og íslenska
þjóðvegarollan. Sjáir þú framan
í þá, t.d. þegar þú mætir þeim
eða þegar þeir skjótast fyrir
framan bflinn á gatnamótum rétt
í þann mund þegar gula ljósið er
að skipta yfir í grænt og kúpl-
ingsfóturinn nánast búinn að
sleppa petalanum, sérðu þennan
rólyndislega svip sauðkindarinn-
ar, stundum jórtrandi munn og
þú gleymir þér við endurminn-
ingar úr sveitinni. Þá jarmar allt
f einu bfllinn á eftir þér og minn-
ir þig á að komið sé grænt ljós
og fjölskyldan lætur í ljós álit sitt
á þér sem ökumanni með mis-
munandi látbragði.
Já, hjólistum er óhætt að haga
sér svona því þeir hafa lögin
með sér hér í Danmörku líkt og
sauðkindin heima. Allir skynja
mikilvægi þeirra á vegunum og
enginn vill hrekja þá í burtu eins
og einhverjum íslenskum bensín-
fótum hefur komið til hugar með
íslensku vegarolluna.
Tækifærið til að taka upp
þráðinn varðandi löggæsluhlut-
verk íslensku rollunnar gafst svo
kvöld eitt þegar við vorum á
heimleið á nokkuð fáfömum
þjóðvegi. Tveir fimm-manna
hópar hjólista töfðu okkur og
fleiri bflista um margar mínútur
sem virkuðu eins og klukku-
stundir fyrir soninn fyrmefnda.
Og nú em allir sammála um
það í minni fjölskyldu að það
væru slæm skipti að hrekja ísl-
ensku rolluna af vegunum og fá
hjólista í staðinn í löggæsluhlut-
verkið. Rökin sem gerðu útslag-
ið voru:
„Akir þú á rollu þá má þó
alltaf éta hana“!
Þórður Júlíusson
ÞRASAÐ VIÐ ÞOKUINA
Bjarni Freyr Agústsson mun kenna við Tónskólann í Neskaup-
stað í vetur. Ljósm. S.O.
Þótt ég orðinn svo gamall sem á
grönum má sjá hefur mér ekki
enn tekist að eldast upp úr þeirri
áráttu að sperra eyrun þegar ég
heyri ljósvakafjölmiðla vorra
flytja oss fregnir á snjallri ísl-
ensku. Þetta geri ég einatt í þeirri
fávíslegu von að geta, þótt í litlu
sé, bætt örlitlum brotabrotum
við kunnáttu mína í því eina
tungumáli jarðarbúa sem mér
hefur tekist að læra svolítið hrafl
í. Ekki spillir það fyrir þessum
lærdómstilraunum mínum að ég
er enn þann dag í dag haldinn
þeim bamaskap að hafa gaman
nokkurt af fregnum af gengi
íþróttamanna á leikvöngum með
því að svo blessunarlega er mál-
ið fyrir komið að á hinum síðari
missemm hafa valist í stöður
íþróttafréttamanna fjölmiðla
vorra, a.m.k. ríkisfjölmiðlanna
einhverjir þeir mestu málsnill-
ingar er fundnir verða á landinu,
að ég ætla, enda hef ég undan-
farnar þokudmnguðu sumarvik-
ur heyrt og jafnvel numið meira
af stórmerkilegri íslensku en
nokkru sinni fyrr á jafn skömm-
um tíma.
Síðast í dag, höfuðdaginn á
því herrans ári 1998, greindi
einn fréttasnillingurinn oss frá
„ævintýralegasta óhappi sem
orðið hefur í formúlu eitt kapp-
akstrinum“ en þar lentu 14 eða
16 bflar í einni bendu, (sökum
ævintýralegrar akstursleikni???).
A.m.k. einn þeirra bálaði upp á
brautinni eins og súpemóva, aðr-
ir tættust í smásprek, sem þyrl-
uðust um loftið oss áhorfendum
til skemmtunar, og ég tautaði
eins og stendur í frægum dægur-
Iagatexta: „Ævintýri enn gerast"
og hamingjunni sé lof fyrir það.
Það hefur um nokkra hríð
vafist fyrir mér hvernig í ósköp-
unum bögubósi eins og höfund-
ur Njálu gat sett það kver saman
án þess að nota orðið sigur-
stranglegur í hverri setningu
þegar hann var að lýsa atgjörvi
Gunnars á Hlíðarenda, Njáls-
sona, Kára og ýmissa annarra
stráka er þar greinir frá. Einn af
íþróttamönnum vorum var á
dögun-
um tal-
inn eiga
glæsileg-
an feril
framundan. Hvað merkir orðið
ferill? Má ég allra náðarsamlegast
spuija, eins og við segjum stund-
um héma fyrir austan: Hvort
skyldi kjölfarið liggja á undan
skipinu eða eftir því? Hvað segja
sjómenn um það?
Og svo fáum við yndislegar
sagnbeygingar í kippum: „Þeir
eru búnir að vera að spila vel í
sumar“. „Hann er búinn að vera
að standa sig ekki sérstaklega
vel á þessu ári“. „Hún er búin að
vera að vinna vel yfir ránni að
undanfömu" (Vala).
Búinn að vera að gera hitt og
ekki búinn að vera að gera þetta,
búinn að vera að... búinn að vera
ekki að... búinn að vera... búinn
að vera... Og að allri þessari
málsnilld meðtekinni var ég satt
að segja alveg búinn að vera og
sagði bara eins og Steinn
forðum: „Búlúlala".