Austurland - 10.09.1998, Page 7
FIMMTUDAGUR 10. SEPTEMBER 1998
7
París er dásamleg borg
Viðtal við Hildi Þórðardóttur, flautuleikara
Hildur Þórðardóttir útskrifaðist úr tónlistarskólan-
um í Reykjavík með einleikarapróf í þverflautuleik
árið 1992. Þaðan lá leið hennar til Parísar í fram-
haldsnám. Hún nam fyrst við tónlistarskóla í
Versölum, en líkaði ekki nógu vel og flutti sig til
tónlistarskóla í Muton, sem er skammt frá París. Þar líkaði Hildi
afar vel og þaðan útskrifaðist hún fyrir tveimur árum með
glœsilegum árangri og síðan þá hefur hún verið að reyna að koma
sér áframfœri. Blaðamenn Austurlands hittu Hildi að máli og báðu
hana að segjafrá lífinu í Parísarborg.
Hvað ertu að gera í París?
„Ég er að berjast við að lifa á
tónlistinni. Nú eru tvö ár síðan
ég útskrifaðist og ég hef alltaf
verið í vandræðum með dvalar-
leyfi síðan. Ég hef bara fengið
dvalarleyfi til eins árs í senn og
hef þurft að vinna ýmis störf til
að fá að vera í landinu. Svo fékk
ég skyndilega fimm ára dvalar-
leyfi núna um daginn og það
gladdi mig stórlega því nú get ég
hætt að svelta sem bamapía og
farið að svelta sem alvöru lista-
maður.“
Hvernig hefur þér gengið að
koma þér á framfœri?
„Það hefur í raun og veru
gengið ágætlega. Ég hef þó alltaf
verið dálítið að skemma fyrir
sjálfri mér að koma til Islands á
hverju ári og velta mér upp úr
grasinu eins og eitthvert náttúru-
bam. Kennarinn minn varð mjög
reiður þegar ég fór heim eftir að
hafa útskrifast úr skólanum með
gott próf án þess að fylgja því
eftir. Maður verður eiginiega að
vinna stanslaust í þessu til að ná
langt og því hefur það háð mér
að hafa þurft að vinna að öðra en
tónlistinni og einnig þessar ferð-
ir mínar heim á Norðfjörð á
hverju sumri. Mér tinnst samt
mjög gott að koma heim og
hlaða mig orku. Annars hefur
mér svo sem gengið ágætlega.
Ég kynntist gítarleikara í vetur
og við héldum nokkra tónleika
saman sem tókust mjög vel og
við erum búin að fá boð um að
halda aftur tónleika á öllum
þeim stöðum sem við lékum á.
Svo var ég að frumflytja verk
eftir franskt tónskáld í vor og
kynntist þá ítölskum píanóleik-
ara sem er búinn að skapa sér
nafn á Italíu og er á góðri leið
með að verða frægur í Frakk-
landi og ég ætla að spila eitthvað
með honum í vetur. Ég stefni svo
á að komast í hljómsveit sem
fyrst, en til þess að það gerist
þarf maður að vinna tónlistar-
keppnir. Það er mjög gott að
vera í hljómsveit því þá hefur
maður fasta atvinnu við
tónlistina. I vetur mun ég einnig
vinna við kennslu og það færir
manni líka tekjur.“
Er ekki mikil samkeppni í
þessum „bransa“?
„Jú, það er ótrúleg sam-
keppni. Ég fann þó ekki fyrir
mikilli samkeppni í skólanum.
Það var samt þannig að útlend-
ingamir héldu sig mikið saman
og það var mjög gott á milli okk-
ar, en Frakkamir skiptu sér ekk-
ert af okkur og virtust skynja
okkur sem samkeppnisaðila. En
svo er gífurleg samkeppni þegar
skólanum er lokið og menn þurfa
að fara að lifa af tónlistinni.“
Þarft þú ekki að æfa þig
mikið?
„Jú, ég æfi mig u.þ.b. sex
tíma á dag. Annars er afar erfitt
fyrir blásara að æfi sig mjög
mikið vegna þess hvað blástur-
inn er erfiður og erfitt að standa
í sömu stöðunni tímunum sam-
an. Svo finnst mér að maður eigi
ekki að týna sér algjörlega í æf-
ingum. Maður verður hafa tíma
til að vera manneskja og slaka á
líka. Ég held að það geti hrein-
lega komið niður á tónlistinni ef
maður gerir ekkert annað en að
æfa sig. Mér finnst svo margt
fallegt í heiminum, bæði lifandi
og dautt að ég vill ekki einblína
á tónlistina. Mér finnst gott að
æfa mig í nokkra tíma og fara
svo í göngutúr, setjast niður á
kaffihúsi og horfa á mannlífið.
Svo fæ ég mér stundum frí frá
æfingum á sunnudögum og tek
lest eitthvað út í bláinn. En ég
verð líka að vera í góðu líkam-
legu formi og líkamsæfingar eru
nánast hluti af æfingaprógamm-
inu mínu.“
Hvernig stóð á því að þú
ákvaðst að fara til Frakklands í
nám?
„Ég var með franskan
kennara í Reykjavík og hann
hvatti mig til að fara til Frakk-
lands. Svo er Frakkland og sér-
staklega París eins og Mekka
flautuleikaranna, en þar hafa í
gegnum tíðina verið bestu kenn-
aramir og bestu skólamir. Mér
fannst líka franski stíllinn vera
ákaflega fallegur. Maður heyrir
mikinn mun á stíl eftir löndum
og mér fannst sá franski vera
fallegastur og mýkstur og ég var
komin með grunn í honum eftir
námið í Reykjavík. Þess vegna
kom eiginlega aldrei neitt annað
til greina en Frakkland.“
Hvernig gekk þér að lœra
frönsku?
„Ég er nú ekki búin að læra
hana sérlega vel ennþá. Ég kunni
ekki orð í frönsku þegar ég fór
út. Ég kunni bara að telja upp í
tíu og segja herra og frú þegar ég
fór og því hafði ég ekki mikið til
að byggja á. Franskan er stremb-
ið tungumál og ég hef aldrei far-
ið og lært hana skipulega í skóla.
Þess vegna er frönskukunnáttan
takmörkuð. Ég get bjargað mér
mjög vel og haldið uppi samræð-
um og sinnt kennslunni, en ég
gæti varla flutt ræðu um utan-
ríkisstefnu Islendinga eða eitt-
hvað slíkt og ég skrifa hana ekki.
Eftir því sem ég er lengur þama
finnst mér málið vera fallegra.
Þeir eiga svo mörg orð til að tjá
sig og sérstaklega til að tjá til-
finningar. íslendingar eiga þús-
und orð til að lýsa veðrinu en
Frakkar eiga mörg þúsund orð til
að lýsa tilfinningum sínum.“
Hvernig er að búa í París?
„Það er frábært. París er dá-
samleg borg. Ég lifi samt engu
stjömulífi, ég borða ekki sífellt
einhverja sælkerarétti og drekk
rauðvín eins og sumir halda. Svo
er líka hrikalega dýrt að leigja
húsnæði í París. Ég bý í pínulít-
illi stúdíóíbúð og ég borga fyrir
það um 35 þúsund á mánuði. Ég
bý skammt frá Sigurboganum í
17. hverfi sem er mjög dýrt og
ég er að hugsa um að fara og
finna mér íbúð í öðru hverfi, þar
sem leigan er lægri og fólkið
ekki eins fínt og ríkt.
Það er dálítið erfitt að eignast
sanna vini f París. Maður er allt-
af að kynnast nýju og nýju fólki
vegna þess að það er svo mikið
gegnumstreymi af fólki. Menn
koma og fara í nám eða vinna í
nokkra mánuði eða ár og em svo
famir. Þess vegna stend ég nú
orðið dálítið fyrir utan
Islendingahópinn í París. íslend-
ingar hittast alltaf fyrsta föstu-
daginn í hverjum mánuði ein-
hversstaðar á bar og ég hef verið
að minnka þátttökuna í slíkum
uppákomum. Reyndar er búið að
velja einhvem dálítið subbuleg-
an og skemmtilegan bar til að
hittast á í ár, þar sem bjórinn er
ódýr og þess vegna hef ég hugs-
að mér að taka einhvem þátt í
félagslífmu í vetur. “
Fer þessi endalausi ferða-
mannastraumur í París ekkert í
taugarnar á þeim sem búa þar
að staðaldri?
„Jú, hann gerir það vissulega.
Ég gleymi t.d. ekki að ég labbaði
einu sinni á eftir amerísku pari
sem vaggaði eftir gangstéttinni
og vora orðin rosalega pirruð,
þau vora örugglega að leita sér
að veitingastað. Svo sagði karl-
inn allt í einu: „For Christs sake
Caroline! Let's just go to
McDonalds! (I guðanna bænum
Caroline! Förum bara á McDon-
alds!)“. Þeir fara bara og borða
það sem þeir eru vanir að borða
og þetta er dálítið lýsandi fyrir
ferðamennina, sérstaklega þá
amerísku."
Gœtirðu hugsað þér að búa í
París til frambúðar?
„Ja, kannski ef ég fengi góða
vinnu. Annars er París ekkert
sérlega fjölskylduvænn staður,
þannig að ef ég ætlaði að stofna
fjölskyldu þá er ég nú ekki viss
um að ég vildi búa þar að
staðaldri. En það er frábært að
búa í París sem listamaður. Þetta
verður mjög gott þegar ég er
farin að hafa nógu góðar tekjur
til að geta skroppið í burtu annað
slagið, því maður getur orðið
þreyttur á borginni. Ég er samt
farin að sakna Parísar eftir hafa
verið í burtu í tvo daga. Ég er
farin að sakna hennar gífurlega
eftir að hafa verið hér í tvo
rnánuði."
Gœtirðu hugsað þér að búa
hérna eftir að þú ert orðin vön
lífinu í stórborginni?
„Já, ég gæti kannski hugsað
mér það ef ég kæmist burt í tvo,
þrjá mánuði á ári út til Parísar til
að halda tónleika."
Hvernig koma Frakkar þér
fyrir sjónir?
„Þeir eru mjög lokaðir og
erfitt að kynnast þeim. Ég á mjög
fáa franska vini. En kannski er
þetta eins og maður hefur heyrt
um íslendinga, að við séum
mjög lokuð, en þegar komið er
inn fyrir skelina þá séum við
ofsalega gott fólk. Annars eru
Frakkar mjög hrifnir af íslandi.
Þeir vita mjög mikið um landið
og allir þekkja Vigdísi Finnboga-
dóttur og mjög margir muna eftir
Albert Guðmundssyni. Svo finnst
mér Frakkar frekar dónalegir.
Það er ekki til í þeim nein
þjónustulund. Þeir sýna manni
enga þolinmæði ef maður er
eitthvað að vandræðast. Þetta
skánar samt mikið þegar maður
er farinn að geta tjáð sig á
frönsku."
Bestur og efnilegastur
Knattspyrnudeild Þróttar liélt lokahóf sitt á dögunum og þar voru
tilnefndir besti og efnilegasti leikmaður félagsins. Bestur var
kosinn Elmar Viðarsson (t.v.) og efnilegastur Valþór Halldórs-
son, markmaður (t.h.). Ljósm. as