Austurland - 23.12.1998, Blaðsíða 10

10
Jól 1998
Öðruvísi jólasaga
Ég opnaði bæjardyrnar og leit út
í mjallarysjuna. Það snjóaði jafnt
og þétt, stórar flyksur - hund-
slappadrífa sagði fullorðna fólk-
ið. Hún settist á allar ójöfnur og
þverrivöndurinn frammi á hlað-
varpanum var orðinn gildur eins
og stóreflistré. Það yrði lagleg
stórhríð ef hvessti! En ég átti
mjög brýnt erindi úr bæjarskjól-
inu. Ég var búin að tosa grófa
ullarleista vel upp á fótleggina
utan við svörtu ullarsokkana,
sem náðu upp á mitt læri. Allra
verst var hvað snjórinn vildi
troðast niður með skóvörpunum
á gúmmískónum. Um höfuðið
vafði ég löngum blágráum ullar-
trefli og var þá komin með
„strút“ og „koppagjörð" eins og
mamma hafði eftir „einhverri
kellu“. Höndunum stakk ég svo
djúpt niður í vasana á gömlu
kápunni minni og stóð nú þarna í
dvínandi dagsskímu og var viss
um að ég fengi litlar þakkir fyrir,
þegar ég kæmi inn aftur alsnjóug
og hefði líklega komið mér undan
einhverjum skylduverkum.
Ellefu ára stelpa, komin tals-
vert á tólfta ár, átti nefnilega að
vera til mikils léttis innanbæjar.
Mér þótti þetta ekkert skemmti-
leg tilhugsun, því innistörf voru
ekki mitt uppáhald. Samt fannst
mér nú dálítið ósanngjarnt að
segja að ég gerði ekkert gagn,
eins og Finna vinnukona hafði
látið sér unt munn fara þá um
morguninn. Ég vissi ekki betur
en ég hefði sópað öll göngin frá
bæjardyrum inn að baðstofu með
stórum hrísvendi. Þetta voru
harðtroðin moldargöng og sums
staðar voru frostkúlur harðar og
gljáandi, þar sem þakið lak, það
var dálítið ónotalegt að reka
tærnar í þær.
í gær þvoði ég baðstofugólf-
ið, að vísu var ég mjög lengi að
því og einhver blettaskil sáust en
það var líka erfitt að liggja á
hnjánum á strigapoka - og sand-
skúra blett eftir blett með óþjálli
strigatusku. Ég var líka að reyna
að læra kvæði með þessu, og
þurfti því að líta í bókina öðru
hvoru, svo að það var von að
þetta tæki nokkurn tíma.
Nú, ég hafði skorið út laufa-
brauðið með pabba og systkinum
mínum og tveimur krökkum af
næsta bæ, sem hældu mér fyrir
fallegan skurð. Það var fallegt af
þeim. Mamma og Finna breiddu
svo út allt brauðið og það var
sannarlega handtak.
Uppþvottur var hræðilega
leiðinlegur og eins að stoppa í
sokka, svo ég tali nú ekki um að
prjóna. Ég vildi helst lesa og
teikna og hjálpa svo til í fjárhús-
unum og við heyskapinn á sumr-
in. Ég vorkenndi mömmu vissu-
Félögum og velunnurum sendum við
hugheilar jóla- og nýársfeveðjur
Þöfefeum stuðning og viðsfeipti á
árinu sem er að líða
Sjálfsbjörg
Nesfeaupstað
Ytra-Fjall íAðaldal íS-Þingeyjarsýsla en þar sleit liöfundurþessarar „öðruvísijólasögu“barnskón
um en bœrinn er vettvangur sögunnar.
lega þvottadagana, þegar hún
stóð kófsveitt yfir stórum bala
fullum af þvotti, sem þurfti að
nudda á bretti og sjóða í stórum
potti fram í gamla eldhúsi. Skola
síðan þvottinn og vinda mörgum
sinnum og hengja út á snúru. Ég
var nú hreint ekki viss um að það
væri svo gaman að verða fullorð-
in, fullorðna fólkið hafði svo
mikið að gera og þurfti ávallt að
fara svo snemma á fætur.
Nú voru alveg að koma jól og
ég átti eftir að fást við og ljúka
alvarlegu verkefni: Að skrifa rit-
gerð sem skila átti kennaranum
strax eftir áramótin. Ég ætlaði að
ráðfæra mig við pabba um þetta
verkefni, en nú var hann í fjár-
húsunum - þar væri best fyrir
mig að finna hann og betra næði
til alvarlegra umræðna heldur en
inni í bæ.
Þetta var ég að hugsa um
meðan ég kafaði snjóinn milli
Hjallhóls og Grafarhóls í áttina
að Hólshúsi. Bara að pabbi væri
nú þar svo ég þyrfti ekki að leita
víðar. Þverhús, Barðhús og
Götuhús voru á víð og dreif um
túnið - og nú var að verða dimmt.
Sem betur fór voru dymar óhesp-
aðar, ég ýtti þeim hægt upp og
steig varlega innfyrir, fetaði mig
að garðaendanum og þokaðist
síðan varlega inneftir honum.
Pabbi var búinn að gefa hálfa
gjöfina og æmar voru svo ákafar
að gæða sér á henni, að þær fóru
alls ekki frá þó ég gengi um
garðann. Það skipti líka máli að
fara varlega - og það kunni ég.
Pabbi brosti til mín og benti mér
að koma inn í geilina í heytóft-
inni, en þar var hann að losa hey-
ið í næsta hneppi. Þangað inn barst
dauf skíma frá olíutýrunni sem
stóð á syllu á næstu stoð. Ég
horfði á pabba beita gömlu hey-
nálinni með beinhaldinu við að
leysa heyið úr stabbanum. Hey-
hrúgan hækkaði jafnt og þétt.
„Það er kominn mikill snjór“,
sagði ég. „Já, þá fer nú að eiga
vel við að fara með kvæðið hans
Stephans G. um Sigurð trölla“:
í hnédjúpt lag var lognmjöll fallin
í loðnum fylgsnum drífan hrundi.
En dalsbrún, árgil, hliðarhallinn
í hríðarþoku lá á sundi.
í gráa raka rökkurmóðu
var mnnið saman loft og haugur...“
„Já, einmitt svona er þetta úti
núna,“, sagði ég. „En pabbi, ég á
að skrifa heimastíl, helst jóla-
□□m
JSTFJARDALEID y
Egilsstaðir,
Reyðarfjöróur
ÓSKUM VIÐSKIPTAVINUM OKKAR
GLEÐILEGRA JÓLA
0G FARS/ELS KOMANDIÁRS
ÞÖKKUM VIÐSKIPTIN Á
ÁRINU SEM ERAÐ LÍÐA
ÖsKum Roröfiröingum
og ^ust'ííröingum öllum
gleöilcgra jóla og
íarsasls homandi árs

viðtöbur
Föndurhús Jennýjar
Miðstræti 4 Neslcaupstað
Q) 477 1017
Sveiíarsfjórn
Djúpavogshrepps
sendir öllum
ftustfirðingum
bestujóla og
nýársóshir og
þahhar þeim árið
sem er aö líða.
Sveilarsljórinn
í Bjúpavogshreppi