Austurland - 19.02.1985, Page 4

4
ÞRIÐJUDAGUR, 19. FEBRUAR 1985.
Sigfinnur með laxaseiði við Norðfjarðará.
■ Það er náttúrulega númer eitt,
að verkalýðshreyfingin standi
sameinuð. Ég hef þá reynslu
gegnum svona langan starfstíma,
að samstaða í málum verkalýðs-
hreyfingarinnar er það, sem
gildir. Það hefur ekki gildi að
vera með raup og alls konar hill-
ingar í fjarlægð, sem illt er að
festa hendur á og sem menn
halda, að sé veruleiki. Að mínu
mati er það svo, að hvar svo sem
maðurinn er í pólitík, þá verður
hann að huga að því, að það sem
hann er að vinna að í sambandi
við verkalýðsmál er númer eitt,
en pólitíkin númer tvö.
□ Þrátt fyrir mikla vinnu, Sig-
finnur, hefurðu átt þér ýmis
áhugamál, sem þú hefur getað
sinnt. Viltu segja eitthvað frá
þeim?
■ í mesta áhugamáli mínu lenti
ég óviljandi. Það var sumarið
1952, sem var mikið rigninga-
sumar, að ég var beðinn að
sækja laxveiðimenn norður í
Vopnafjörð, en ég átti þá jeppa-
bifreið. Ég fór og lenti í vitlausu
veðri á fjöllunum, allar ár og
lækir bandóðir. Þegar ég kom
að Selá, var ekki hægt að kom-
ast yfir hana, hún var algerlega
ófær. Þeir voru dálítið inn með
og urðu að fara út á brú. Síðan
fórum við inn að Hauksstöðum,
sem eru dálítið innarlega í Vest-
urdalnum, en þar ætluðu
mennirnir, sem ég var að sækja,
að undirbúa að fá veiðileyfi síð-
ar um sumarið. Þá sagði einn
þeirra, sem ég var að sækja,
Þórður Björnsson, að meðan
þeir færu heim að Hauksstöðum
Sigfinnur vigtar „þann stóra“ við veiðimannahúsið á Búastöðum.
Sæmundur Sigurðsson horfiráog Sigurðursonur hans lengst t. v.
að fá sér kaffi, skyldi ég taka
stöngina hans og fara inn í ána
og vita, hvort ég yrði var. Ég fór
í næsta pytt rétt innan við og varð
fljótlega var og missti þann
fyrsta, enda hafði ég aldrei rennt
fyrir silung eða lax áður og kunni
ekkert að því. En það endaði
með því, að ég kom með einn
átta punda fisk með mér í bflinn.
Þá fékk ég bakteríuna og eftir
það hef ég á hverju einasta ári
farið eitthvað á veiðar og vann
mikið að þvf á tímabili að reyna
að rækta upp Norðfjarðará og
lagði í það mikla vinnu ásamt
félögum mínum, sem voru með
mér í því. En því miður, þótt
við legðum mikla peninga og
mikla vinnu í það að koma
Norðfjarðará til og gera hana að
laxá, þá tókst það ekki, en hún
er allgóð silungsá.
Síðan 1952 höfum við haft að-
gang að Vesturdalsá, í Hauks-
staðalandi fyrstu árin. Við vor-
um þrír, Þórður Björnsson, Sig-
urjón Kristjánsson og ég, en
þeir eru báðir dánir, sem fórum
þangað á hverju sumri og vorum
viku eða svo og fiskuðum oft
vel. Síðan myndaðist félags-
skapur í kringum þetta og við
tókum ána á leigu, Reykvíking-
ar og við Þórður einir að austan.
Og síðar þegar sá hópur hætti,
þá stofnuðu Norðfirðingar eða
Nesbæingar ásamt öðrum fé-
lagsskap um þessa á og við
höfum hana ennþá. Þetta er
búið að vera mikið og gott sam-
starf með okkur í þessari á.
Bændurinr hafa verið liðlegir og
við liðlegir við þá. Við eigum
þarna veiðimannahús inni í
miðjum dalnum hjá Búastöðum
og við erum þarna á hverju ein-
asta ári. Og það er sérstaklega
skemmtilegt að vera þarna og
maður á margar minningar um
þann stóra og þann litla í þessari
á. Ég hef fengið þarna stærstan
fisk 20 punda, en ég held, að
það hafi veiðst þarna stærsti
fiskur 25 punda, ef ég man rétt,
fyrir nokkuð mörgum árum.
Þarna er dautt tímabil núna,
en við lifum í þeirri von, að hann
komi aftur. Þessi dauðu tímabil
hafa komið áður í þessa á og
víðar, en það hefur lagast aftur.
Þetta er nú eitt af mínum
„hobbíum“.
Svo hef ég þar fyrir utan
stundað nokkuð mikið spila-
mennsku. Ég hef spilað mikið
bridds og haft gaman af því og
hef staðið fyrir því árum saman,
að hér hefur verið spilað bridds
á veturna. En það er með þetta
eins og annað, að þegar aldur-
inn færist yfir mann minnkar
verið í góðum félagsskap. Upp
úr þessum ferðum hygg ég, að
hafi komið þetta samband
Dana og íslendinga um skipti
á sumarbúðum. Við fórum að
huga að því, hvernig væri með
þessar sumarbúðir og lögðum
það svo fyrir forystu Alþýðu-
sambands íslands og upp úr
þessu komu svo skiptiferðirnar
til Danmerkur, sem eru mjög
mikið notaðar nú af verkafólki
og fer vaxandi. Og ég hygg, að
það eigi að leggja svolítið að
fólki að fara þessar ferðir, því
að það er mikil upplyfting í því
Með ferðapelann í fjallgöngu neðan Drangaskarðs.
áhuginn og eftir að áhuginn
minnkaði hjá mér, hefur eng-
inn komið til að taka við að
halda þessu uppi, svo að
briddsspilamennska í Nes-
kaupstað liggur algerlega
niðri, a. m. k. opinberlega, það
er kannski eitthvað spilað í
heimahúsum.
Þetta eru nú aðal„hobbíin“
hjá mér fyrir utan að maður hef-
ur náttúrulega stundum slegið á
glas og það hefur nú verið svo-
lítið „hobbí“ að vera í því. Það
má kannski segja það hér, að
þetta byrjaði nú svoleiðis að ég
tel, að þetta hafi verið hálfgerð-
ur vanmáttur í sjálfum mér, því
að þegar ég byrjaði að taka þátt
í félagsmálum, þá leit ég svo
stórt á þá „stóru“ hérna, að ég
kom mér eiginlega ekki að því
að tala, nema þá að slá eitthvað
í gler og þá var eins og opnaðist
einhver gátt og það getur verið,
að það eigi sinn þátt í því, að
stundum hafi verið gert of mikið
af því.
□ Þú hefir ferðast allmikið líka,
sérstaklega á seinni árum, er-
lendis t. d.
■ Já, ég hef ferðast nokkuð
mikið. Ég fór einu sinni til
Kanaríeyja í boði Guðna Þórð-
arsonar, Guðna í Sunnu, sem
kallaður var. Hann bauð 50 -
60 manna hóp frá verkalýðs-
hreyfingunni og mökum. Við
vorum þar í fjóra daga. Það er
nú það eina, sem ég hef farið
í þá áttina. En ég hef farið
nokkuð mikið um Norðurlönd-
in og haft mikið yndi af því og
og hús og aðbúnaður úti er
fyrsta flokks.
□ Jœja, Sigfinnur, viltu nú segja
svolítið frá fjölskyldu þinni í
lokin?
■ Já, ég er kvæntur Valgerði
Ólafsdóttur, sem er héðan úr
Neskaupstað, kjördóttir Ólafs
Þórðarsonar og Helgu Gísla-
dóttur. Hún var ung, þegar ég
sá hana fyrst. Ég varð strax hrif-
inn af henni og við vorum opin-
berlega trúlofuð, þegar hún var
15 ára og ég 19 ára. Við giftum
okkur á gamlársdag 1938 og við
eignuðumst þrjú börn og tvö eru
á lífi. Það eru Viggó, sem býr
hér í Neskaupstað og Óla
Helga, sem býr í Danmörku.
Við misstum elsta barnið, sem
hét Jón.
Ég verð að segja það, að hefði
ég ekki átt jafn góða konu og
konan mín er, þá hefði ég ekki
orðið það, sem ég er, að mínu
mati. Oft var það svo, að þegar
ýmislegt gekk úr hófi hjá mér,
þá hafði hún þau áhrif á mig, að
ég náði áttum, þannig hefur hún
jafnað allt og lagað.
Þó að ég hafi dæmt vissan hóp
kvenna heldur ótæpilega, þá hef
ég kynnst mörgum góðum og
yndislegum konum og þar er
konan mín vissulega sú stjarna,
sem skærast skín og henni á ég
mikið að þakka.
AUSTURLAND þakkar
Sigfinni viðtalið og óskar honum
allra heilla sjötugum og velfarn-
aðar- og heillaóskir undirritaðs
fylgja með til hans og Völu.
B. S.