Austurland - 18.12.1985, Blaðsíða 34

32
JÓLIN 1985.
Mamma kinkar kolli.
- Já, mér finnast flest lögin
með Ellý vera sígild, segir hún.
Svo verður pabbi dularfullur
á svip og segir:
- Manstu þetta?
- Það getur vel verið, svarar
mamma og brosir eins og sá, er
býr yfir leyndarmáli. Stelpurnar
líta hver á aðra og hlæja. Það
leynir sér ekki, að þær eru að
verða fullorðnar, þá hlæja menn
að einhverju, sem er ekkert
fyndið.
Pabbi spilar líka harmonikku-
plötur. Þær eru ágætar. Það er
föst regla frá því plötuspilarinn
kom, að pabbi stjórni honum
óáreittur þetta kvöld. Það er
sanngjarnt. Hann notar hann
ekki mikið aðra daga.
Pabbi er með glæran vökva í
glasi og dreypir á því af og til.
Það er hvítvín. Hann drekkur
ekki mikið og verður ekki
fullur, heldur segir hann brand-
ara og er óvenju fyndinn. Hann
býður mömmu í glas, en hún vill
ekki, fær sér smá sopa úr glasinu
hans pabba.
Stelpunum finnst ég víst held-
ur verkasmár, geri lítið annað
en þvælast fyrir. Það er ekki
rétt. Ég get margt, ef mér er
sagt hvað það á að vera eða mér
sýnt það. Ég get til dæmis rétt
mömmu og stelpunum teikni-
bólur eða títuprjóna, fest jóla-
sveinamyndir á hillurnar í eld-
húsinu, fest skraut á jólatréð,
sett kerti í kertastjakana og
margt fleira. Ég get raunar allt
nema að festa upp loftskrautið.
Þá er ég of stuttur í annan end-
ann eins og pabbi skýrir það.
Mamma stjórnar verkinu.
Pabbi lætur sér það lynda. Hann
vill þó láta ljós sitt skína, vill
hafa skreytinguna einhvern veg-
inn öðruvísi en verið hefur. Ég
held, að flestar uppástungur
hans séu ekki ýkja smekklegar.
Ég hef lúmskan grun um, að
flestar uppástungurnar séu
meiningarlaust tuð. Hann vill til
dæmis láta röð af íslenskum fán-
um framan á kappana yfir stofu-
gluggunum.
- Nei, nei, það passar ekki.
Það er engin þjóðhátíð, segir
mamma.
- Þjóðfáninn sómir sér vel,
hvaða hátíð sem er, segir pabbi.
- Mér finnst hann ekki passa
sem jólaskreyting, segir
mamma næsta ákveðin.
- „Ráð þú Sleggja", segir
pabbi þá og raular um ástina
sína, sem á að setjast hjá
honum. Já, hann á nóg með
„Stúdíó 2“ eins og Ösp kallar
plötuspilarann í kvöld.
Afi kemur fram af og til og
talar um, að mikið sé um dýrðir.
- Er ekki „Húsið á þakinu" í
kvöld? spyr hann svo.
- Afi þó! Meinarðu ekki
„Húsið á sléttunni“, segi ég.
Afi hlær og segir, að það
skipti ekki miklu máli, hvað
þessir þættir heiti.
- Því miður. Hvorugur þessi
þáttur verður í kvöld. í stað þess
syngur Svavar Lárusson „Svana
í Seljadal", segir pabbi.
- Þá vil ég heldur heyra í hon-
um Guðmundi, segir afi.
Fjósi mætir. Honum líst best
á jólatréð, og glápir á það góða
stund. Þá fer hann að læða lopp-
unum í kúlurnar.
- Látið ekki kattarkvikindið
henda um koll jólatrénu eins og
Kátu hér um árið, segir pabbi.
Ég man ekki eftir þeim at-
burði, en stelpurnar hafa sagt
mér frá honum. Þá var ég ný-
fæddur og bersköllóttur. En ég
man vel eftir Kátu. Hún hvarf
einn góðan veðurdag og ég
saknaði hennar mikið.
Að lokum er allt komið á sinn
stað og þá er komið fram undir
miðnætti. Stofan hefur líka
heldur betur tekið stakkaskipt-
um og angar af reykelsi og greni-
lykt. Ég er syfjaður. Mamma
hefur oft sagt mér að fara að
sofa, en ég vil það ekki. Það er
ómyndarlegt.
- Serían! kallar mamma. -
Það er eftir að hengja upp úti-
seríuna. Auðvitað er það
mamma, sem man eftir því.
- Já, alveg rétt. Við stelpurn-
ar sjáum um það, segir pabbi.
Á meðan þau hengja útiser-
íuna upp fyrir ofan svaladyrnar,
syngur Haukur Morthens „Hvít
jól“. Mér finnst það hátíðlegt.
Pabbi og stelpurnar eru líka al-
þakin hvítum, dúnléttum snjó-
kornum, þegar þau koma inn.
Þau minna á stjörnur.
- Jólasnjórinn er kominn, segir
pabbi, hristir höfuðið svo jóla-
snjórinn fellur á stofuborðið, þar
sem hann breytist í glærar perlur.
Um leið syngur Haukur um
„dúnmjúkan, hvítan jólasnjó".
- Finnið þið ekki, að jólin eru
komin, segir Alda.
-Jú, vinamín. Auðvitað finn-
um við það, segir mamma og
lokar svaladyrunum.
- Eitt er ógert enn, segir
pabbi.
- Eins og hvað? segjum við.
- Það á eftir að skreyta fjár-
húsin.
Við brosum að pabba.
- Við gerum það að minnsta
kosti ekki í kvöld, segir
mamma. Hún er Iágmælt og
strýkur yfir ennið. Mér dettur í
hug, að hún sé þreytt.
- Kannski sleppum við því.
Rollurnar fá í stað þess helmingi
meira hey á jólanóttinni en
venjulega, segir pabbi.
- Þær verða örugglega ánægð-
ari með það, segir mamma. Hún
tekur undir handlegg pabba og
segir:
- En nú er best að koma sér
í bólið.
Oskum öllum Austfirðingum
og öðrum viðskiptavinum okkar
gleðilegra jóla
og farsæls nýárs
Þökkum viðskiptin á árinu sem eraðlíða
Viggó hf.
Neskaupstað
Þeir girtu bæjarlandið 1967
Sumarið 1967 var ákveðið að var fenginn ofan frá Hallorms-
girða af bæjarland Neskaup- stað Guðjóni og mönnum hans
staðarogvargirtréttfyririnnan til halds og trausts og var það
Vindheim frá fjöru og upp í Baldur JónssonfráFreyshólum.
kletta. Anton Lundberg, bæjar-
verkstjóri,hafði fáum mönnum
á að skipa til þessa verks, því
að næg voru verkefnin hjá
bæjarstarfsmönnum við gatna-
gerð o. fl.
Það varð því að samkomulagi
milli Bjarna Þórðarsonar,
bæjarstjóra og Guðjóns Mar-
Myndirnar sem hér birtast tók
Guðjón Marteinsson sumarið
1967 við Vindheim. Á annarri
þeirra stendur Baldur Jónsson
frá Freyshólum við Rússajepp-
ann sinn, en á hinni eru girð-
ingamennirnir, sem nú gegna
hinum ýmsu störfum víðs vegar
á landinu og hafa kannski eitt-
teinssonar, verkstjóra í Síldar-
vinnslunni, að Guðjón tæki að
sér verkið ásamt vinnuflokki
sínum. Þetta kom sér vel fyrir
báða aðila, því að þetta var
fyrsta síldarleysissumarið og
verkefni í Síldarvinnslunni því
miklu .minni en mönn höfðu
vænst.
Sérfróður girðingameistari
hvað breyst síðan.
Þeir eru talið f. v.: ísak Veigar
Ólafsson, Úlfar Hermannsson,
Haraldur Óskarsson, Ingi Kr.
Stefánsson, Guðmundur Bjama-
son, Baldur Jónsson, Ágúst Guð-
röðarson, Ólafur Brandsson, Ög-
mundur Helgason, Ámi Svein-
bjömsson, Sigþór Sigurjónsson
og Ægir Sigurðsson.