Eining - 01.01.1957, Blaðsíða 4

4
EINING
Jón Engilberlsson, trésmiSameistari.
Jón Engilberftsson
Eining telur sig hafa gilda ástæðu til
að birta mynd af þessum sómamanni.
Trúfesti og grandvarleiki í allri sambúð
við menn, eru þeir mannkostir, sem
betur prýða hvern mann en flest ann-
að. Jón Engilbertson er einmitt slíkur
maður. Blaðinu var ekki kunnugt um
það í fyrra, að hann átti þá áttræðis-
afmæli 8. janúar. Þeir eru taldir hetjur,
sem jafnan standa þar sem aðrir falla.
Jón var mjög ánægður þegar við hér
á árunum vorum að byggja upp sem
blómlegast stúkustarf í Grindavík. Þá
var maðurinn, sem öllum þótti vænt um,
Sigvaldi Kaldalóns, 1 fylkingarbrjósti
þar og í stúkunni voru ungir og efnileg-
ir kraftar. Allt það fríða og fjölmenna
lið er nú dreift, og má heita, að Jón
Engilbertsson sé sú hetjan, sem einn
stendur eftir, alltaf jafn-óbifanlega trú-
fastur við málstaðinn. Kemur þessi
eiginleiki hans í ljós einnig í viðskiptum
við blaðið. Aldrei þarf Eining að minna
hann á að greiða gjald sitt. Hér skal
þess þó getið um leið, að blaðið á marga
góða viðskiptamenn, og væru allir slík-
ir, væri ekki erfitt að starfa að félags-
málum. Þeir sem bregðast beygja bök
okkar samherjanna verst.
Ævisögu Jóns Engilbertssonar kann
ég ekki að rekja. Hann er fæddur 8.
janúar árið 1875 að Gíslakoti undir
Eyjafjöllum. Foreldrar hans, Herdís
Jónsdóttir og Engilbert Gíslason, voru
bæði Eyfellingar. Fjögurra ára missti
Jón móður sína og fór þá til vanda-
lausra, eitt og tvö ár í senn. 1884 flutt-
ist hann til Grindavíkur. Faðir hans var
þá kominn þangað til systur sinnar á
Hrauni, er var orðin ekkja. Árið 1905
kvæntist Jón Gróu Eiríksdóttir frá
Skjaldakoti á Vatnsleysuströnd. Þau
reistu sér hús nálagt Hrauni og kölluðu
heimilið Sunnuhvol. Börn þeirra eru
sex, þrír synir og þrjár dætur, allt dug-
andi fólk. Ein dóttirin er erlendis, gift í
Kaupmannahöfn. Synir hans tveir eða
allir eru trésmiðir eins og faðir þeirra.
Jón var trésmíðameistari, en hætti þeim
störfum er hann var 75 ára.
Þótt Jón sé nú kominn á níræðisald-
ur, er áhuginn hinn sami og áður á
bindindismálinu. Bindindismaður hefur
hann jafnan verið og aldrei kvikað, en
alltaf reiðubúinn til þess að fylla hóp-
inn, bíður þess nú enn einu sinni að sjá
stúku rísa upp í Grindavík. Vilja sveit-
ungar hans láta þann draum hans ræt-
ast? Jón er þeim þar góð fyrirmynd.
P. S.
Sftúkulífið á Akureyri
Stúkurnar á Akureyri birtu ávarp í
blöðunum þar rétt eftir nýjárið og hétu
á templara að fjölmenna á afmælisfund
,,Isafoldar“ 10. janúar. Þeir tóku vel
undir það. Fundurinn var einn hinn fjöl-
mennasti templarafundur, sem haldinn
hefur verið á Akureyri. Sextán nýjir
félagar gengu inn í stúkurnar á fundin-
um.
Alls voru 130 félagar mættir. Þótti
fundurinn takast forkunnarvel. Skóla-
nemendur hafa margir gengið í flokk
með templurum á þessum vetri.
Æ.t. ,,IsafoIdar“ er nú br. Jón Krist-
insson og ,,Brynju“ br. Ólafur Daníels-
son. —
Það er hressandi að fá svona fréttir
af stúkustarfinu með nýju ári. — Við
vonum, að það spái góðu.
Molbúasaga
Síðast liðið sumar kom ritstjóri Einingar
á fornar slóðir Molbúanna. Það er fallegt
land. Eitt sinn þurftu Molbúarnir að grafa
brunn. Þegar verkinu var lokið, vissu þeir
ekkert hvað þeir ættu að gera við alla mold-
ina, sem kom upp úr brunninum. Loks kom
einn þeirra með snjallræði. „Við gröfum
aðra holu“, sagði liann, „og látum moldina
í hana“. Þetta þótti Molbúunum snjallræði,
en svo varð einn þeirra mjög hugsi og sagði
loks: „Já, en hvað eigum við að gera við
moldina, sem kemur upp úr þeirri holu?“
-—- Nú vandaðist málið. Þá kom einn þeirra
allt í einu með heilræðið, sem leysti allan
vanda. „Við gröfum svo stóra holu“, sagði
hann, „að við komum moldinni úr hinum
báðum niður í hana“.
Framför
„Hvernig kunnið þið við nýju kennslu-
konuna?“ spurði einhver börnin.
„Hún er miklu betri en sú, sem við höfð-
um áður“, svöruðu börnin, „því að, þegar
við syngjum, spilar hún á hljóðfærið með
aðeins einum fingri, en hin notaði báðar
hendurnar“.
Hembygden.
Nýárssólin
Oft finnum við mennirnir sárt til þess,
að eiga ekkert tungumál, engin orð er
lýst geti því dásamlegasta, er við sjáum
og reynum.
Síðasti dagur ársins 1956 var mildur
og yndislegur hér um slóðir, og fyrsti
dagur ársins 1957 var fagur og dýrð-
legur. Veðurspáin rættist ekki.
Frá glugganum í vinnuherbergi mínu
sést allur Reykjanesfjallgarðurinn, aust-
an frá Hengli og út til hafs. Þar er oft
yndislega fögur fjallasýn. Við hana
bætast svo spegilsléttir vogar með und-
ursamlegri endurspeglun sólsskins eða
mánaskins.
Það fór saman, nýjárssólin var að
renna hægt og guðdómlega upp yfir
fjallgarðinn, er dómkirkjukórinn, og við
öll hin, vorum að syngja:
,,/ sannleik hvar sem sólin skín
er sjálfur Guð að leita þín“.
Slíkum stundum fá engin orð lýst.
Það er aðeins hægt að njóta þeirra og
þá er tilbeiðsla sálarinnar sönnust og
dýpst. Að loknum söngnum hófst ræða
biskups landsins, rökföst, þróttmikil og
trúarstyrkjandi. Litla herbergið mitt
varð að helgidómi, nýárssólin skreytti
það yndislega. Andspænis glugganum
er veggurinn bókahylla, frá gólfi til lofts
og milli veggja. Sólin varpaði svo fögr-
um ljóma á marglita kyli bókanna, að
það var næstum sem fengju þær líf, og
margar þeirra boða fögnuðinn mesta.
— Þessi hátíðarstund hlýtur að geta
enzt allt árið.
Hvílík dýrð, þegar nýjárssólin hóf
sig í guðdómlegri tign yfir fjallgarðinn.
Allt var kyrrt og rótt, aðeins hinn guð-
innblásni nýjárssöngur: Hvað boðar ný-
árs blessuð sól? Já, hvað boðar hún?
Það er okkur allt hulið, en það er allt í
hendi hins eilífa vísdóms og kærleika,
og þótt svo fari, að hún boði þjáningar
og kross, samh'iða blessun Guðs, þá
vitum við, að allt verður þeim til góðs,
sem Guð elskar og Guð elska. I þeirri
trú er létt að stíga fyrstu sporin inn í
hið nýja ár, og þá verður það okkur
gott og gleðilegt ár.
Pétur Sigurðsson.
Gjafir og greiðsla til blaðsins
Hjörtur Guðmundsson, kennari, 100
kr., Sveinbjörn Jónsson, Snorrastöð-
um, Hnappadalssýslu, 100 kr., Jónas
V. Sigurjónss., Skeifilsstöðum, Skagaf.,
50 kr., Hlöðver Hlöðversson, Björgum,
Ljósavatnshr., 50 kr., Auðbergur Bene-
diktsson, Eskifirði, 100 kr.,