Eining - 01.01.1957, Blaðsíða 12

12
EINING
XXI.
inn dag snemma, áður en birta tók, vaknaði Hrafn-
hildur við það, að Pétur var að vekja Hákon. Hann
sagðist ætla í kaupstaðinn að ná í ýmislegt, er
heimilið vanhagaði um. Hákon litli flýtti sér í fötin,
en Hrafnhildur fór ofan til þess að hita þeim morg-
undrykk og hafa það til er með þurfti til fararinnar.
Þegar hún kom út, leizt henni illa á veðrið. Henni þótti
þjóta svo leiðinlega í fjöllunum og skuggalegt vera yfir að
líta. Hún gekk því til manns síns og spurði hann, hvort ekki
mætti fresta þessari för. Hann brást önugur við og taldi sig
ekki þurfa að sækja vit til hennar varðandi veður, þótt hann
þyrfti að bregða sér bæjarleið.
Fleira fór þeim ekki á milli, en hún bjó þá til fararinnar og
þeir lögðu af stað, er birta tók. Veður var dágott fram eftir
degi, en um miðdagsleytið tóku að skella á skarpir byljir og
rauk þá hér og þar á firðinum, og innan stundar var allur
fjörðurinn orðinn hvítur sem mjöll. Henni varð nú ekki rótt,
en Gísli í Gerði, sem kominn var þessa stundina að Hrauni,
hughreysti hana og taldi enga hættu á, að þeir hefðu verið
lagðir af stað aftur heimleiðis, því að það hvessti alltaf miklu
fljótar hinum megin fjarðarins, þegar vindstaðan væri þessi,
og það væri þá nýtt, ef hann hefði verið búinn að afljúka er-
indum sínum í kaupstaðnum svo fljótt. Hann sagði og, að
Pétur þekkti allt of vel, hvernig væri að komast hérna inn á
milli oddanna í þessu veðri, til þess að hann hefði lagt af stað.
Hrafnhildur gat samt með engu móti hrundið kvíðanum
frá sér. Hún fór ekki frá glugganum, en horfði stöðugt út á
sjóinn. Allt í einu kallaði hún upp yfir sig: Gísli, Gísli, svo
sannarlega held ég að það sé bátur þarna yfir á firðinum“.
Gísli gekk að glugganum, en gat ekki komið auga á neinn
bát, enda rauk þá mjög. „Sko, þarna“, sagði Hrafnhildur
með ákefð“, og nú virtist Gísla hann sjá einhvern dökkan
depil því sem næst á miðjum firðinum. Og depillinn færðist
nær og nær. Stundum lyftist hann hátt, en hvarf þess á milli
niður í öldudalina. Hrafnhildur var yfir sig komin af hræðslu.
Gísli reyndi að sansa hana og sagði, að hún gæti óhrædd
treyst Pétri sem sjómanni. Þegar hann kæmi nær og sæi,
hvernig hér væri, mundi hann hverfa frá. Hinum megin fjarð-
arins væri vík, sem ágætt væri að lenda í. Gísli trúði reynd-
ar ekki sjálfum sér. Hann vissi, að Pétur var hinn mesti gapi
á sjó, er hann var undir áhrifum áfengis.
Báturinn nálgaðist nú óðum. Gísli hugsaði: ef hann leggur
á sundið, þá drepur hann sig. Hann sagðist ætla að ganga
niður að sjónum, því að þaðan sæist betur til ferða þeirra og
gæti hann þá ef til vill orðið að liði, ef þeir skyldu lenda.
Hrafnhildur starði á bátinn, sem nálgaðist óðum. Allt í
einu hljóðaði hún upp yfir sig: ,,Ó, Guð minn, Guð minn,
þeir leggja á sundið. Hún gekk frá glugganum, lokaði aug-
unum, stóð niðurlút og hreyfingarlaus, náföl í hljóðri bæn.
Börnin horfðu undrandi á mömmu sína. Þau gengu út að
glugganum, og fyrr en varði sagði Pétur litli: ,,hæ, nú var
gott að Gísli var fljótur á sér, annars hefði pabbi stungist
beint á höfuðið í sjóinn.
Hrafnhildur sneri sér við og sá að þeir voru lentir. Þeir
stóðu þar báðir, Pétur og Hákon, á klöppinni hjá Gísla. Hún
tók börnin hvert af öðru og kyssti þau, rétt eins og það væri
þeim að þakka, að svo vel hafði farið. Svo hljóp hún út á
móti þeim, tók Hákon litla í fang sér og kastaði sér um háls-
inn á Pétri, þótt hann væri alklæddur rennvotum sjóklæðum.
Þegar Gísli kom heim og fór að segja konu sinni fréttirnar,
var það tvennt, sem hann undraðist mest: hve Pétur gat hald-
ið vel um stýrið á bátnum, og hve Hrafnhildur gat verið hon-
um góð, hvernig svo sem hann breytti við hana.
Kona hans brosti og sagði: ,,Já, þú hefur löngum dáðst
mjög að Hrafnhildi, og líklega værir þú fyrir löngu hlaupinn
til hennar, ef þú værir eins ástheitur og á fyrri árum þínum“.
,,Það hefði nú komið að litlu haldi“, svaraði Gísli glaðlega.
„Hrafnhildur getur ekki elskað neinn, nema sinn eina Pétur,
og það er ekki svo hætt við, Þóra mín, að þú missir út í veður
og vind þann, sem þú hefur eitt sinn tekið að þér“.
Það hafði ávallt farið vel á með hjónunum í Gerði, og það
ekkert síður, þótt ungarnir væru nú allir flognir úr hreiðrinu
og þau bæði tekin að eldast.
Þeim feðgunum á Hrauni varð ekkert meint af ferðalaginu.
Pétur færði ekki stórt í búið, en vínföng hafði hann þeim
mun meiri meðferðis, og dögum saman eftir heimkomuna
vissi hann varla sitt rjúkandi ráð, en er loksins rann af hon-
um, reið hann af stað að heiman á Sokka, sem var nú að
verða illa fær til ferðalaga. Hrafnhildur settist þá niður að
skrifa Jóni bróður sínum. Hún bað hann að taka Hákon litla,
hann væri gott barn og vel gefinn, en ætti hann að alast upp
framvegis á Hrauni, eins og heimilisástæðurnar þar væru,
yrði hann víst aldrei að manni. Það er nú einu sinni svo hjá
okkur í sveitinni, að vinnan verður að ganga fyrir öllu, reynd-
ar hlífum við málleysingjunum fram að vissum aldri, til þess
að þeir geti orðið nýtar skeppnur, en hið sama gildir ekki
um afkvæmi okkar. Ég bið þig fyrir Hákon litla, því ég veit,
að hér verður kröftum hans misboðið og menntun fær hann
enga. Ef þú getur gert þetta fyrir mig, vil ég biðja þig að færa
það í tal við manninn minn, þegar hann kemur suður í vor,
en Iáta mín ekki getið. Svo vona ég að fá svar frá þér hið
fyrsta.
Manstu, Noni minn, hve oft við sungum og töluðum, er við
vorum ung, um sveitasælu og sveitafrið. Ég efa heldur ekki,
að allt þetta: fegurð, sæla og friður sé finnanlegt á milli fjall-
anna okkar, en ég er hrædd um, að þeir sem í sveitinni búa,
verði þessa oft lítt varir. Að matast, sofa og vinna, að vinna,
sofa og borða er hið sama alla sex daga vikunnar, og sjöunda
daginn reyna þeir, sem þess eiga kost, að hvíla sín lúnu bein,
hafa blátt áfram ekki sinnu á öðru, eru of þreyttir til að njóta
fegurðar og sælunnar, þótt hún sé í boði“.
Það féllu nokkur tár niður á bréfið. Hrafnhildur flýtti sér
að slá botninn í það og kveðja.
Með næstu póstferð fékk hún svar frá bróður sínum. Hann
kvaðst taka á móti Hákoni með mestu ánægju, hvenær sem
væri, en helzt vildi hann, að hún kæmi sjálf með öll börnin,
ættingjar hennar hefðu næg efni til þess að greiða fram úr
öllu fyrir hana. Það væri mikill ábyrgðarhluti fyrir hana, að
halda áfram að vera á Hrauni undir núverandi kringumstæð-
um þar.
Hún sat lengi með opið bréf bróður síns á hnjánum. Hún
átti í sálarstríði. Hún hafði lofað Pétri því fyrr á árum, að
fara aldrei á bak við hann með nein sameiginleg vandamál,
en nú hlaut hún að gera þetta. Pétur mundi aldrei samþykkja
að Hákon færi suður, ef hann kæmist að því, að hún ætti
þar upptökin. Velferð drengsins varð að ganga fyrir öllu öðru.
Heima fyrir vendist hann alls konar ófögnuði og hlífðarlaus-
um þrældómi. Hún yrði því að þeygja. Eins og nú væri ástatt
fyrir henni, væri hún heldur ekki til stórra átaka. Áður hefði
það jafnan verið svo, er hún átti von á hinum börnunum sín-
um, að hún fylltist fögnuði, en þá hefði hún enn átt trú á
framtíðina, framtíð heimilisins og á hið fagra og góða, og
einnig mátt sinn til að hlúa að því og færa ýmislegt til betri
vegar, en nú var þetta lífsfjör þrotið, eða svo fannst henni
þessa stundina. Var það ekki blóðugt misskunnarleysi að setja
enn eina saklausa sál í heiminn, eins og hann blasti nú við
henni. Hún grúfði andlit sitt í hendur sér og grét beisklega.