Eining - 01.03.1963, Síða 1

21. árg.
Reykjavík, marz 1963
Hin nýja útgáfa Passíusálmanna
'Tp_,, AÐ varð mikill fagnaðarfundur,
þegar týndi sonurinn kom heim.
«-*—Er ekki fögnuður hjartans óum-
ræðilega mikill, þegar það hefur
brotið af sér hlekki afbrota og syndar,
og fundið frið við Guð sinn, — fundið
þá undursamlegu svölun, sem það
hjarta eitt þekkir, sem hefur hungrað
og þyrst eftir Guði og fullkominni sætt
samvizkunnar við hans heilaga lögmál
og vilja? Lýsir ekki sálmaskáldið þessu
dásamlega:
„Eg hef vonað og vonaö á Drottinn,
og hann laut ni'ður að mér og heyrði
kvein mitt.
Hann dró mig up-p úr glötunar-gröf inni,
upp úr hinni botnlausu leðju,
og veitti mér fótfestu á kletti,
gerði mig styrkan í gangi.
Hann lagði mér ný Ijóð í munn,
lofsöng um Guð vorn“.
Ný Ijóð í munn! Engin furða, ný-
sloppinn úr „hinni botnlausu leðju“,
dreginn upp úr „glötunar-gröfinni“.
Hinn fagnandi syngur, og það eru
alltaf ný ljóð, söngur hins frjálsa
hjarta — söngur leysingjans.
Höfundur Davíðssálma var syndari,
en hann gat líka verið maður „eftir
drottins hjarta“.
Hallgrímur Pétursson var ekki alla
ævina sami tilbiðjandinn og í Passíu-
sálmunum. Enginn getur ort ljóð eins
og Passíusálmana, sem ekki hefur fetað
hin þungu og þjáningafullu spor iðrandi
syndarans heim á leið til föðurhúsanna.
Passíusálmarnir eru fyrst og fremst
mál hjartans, öllu fremur en heilans,
þótt þar sé flutt hin heillavænlegasta
lífsspeki. Það var ekki fyrst og fremst
guðfræði Passíusálmanna, sem var sál
íslenzku þjóðarinnar Ijós, líf og ylur
á löngum öldum harðinda, kúgunar, fá-
tæktar, kulda, myrkurs og þjáninga.
Nei, það var röddin frá hjarta Guðs,
„gegnum Jesú helgast hjarta“, flutt
á máli hins auðmjúka hjarta skáldsins,
sem bezt náði til hjarta hins aðþrengda
lýðs. Öldum saman drakk þjóðin í sig
speki og vísdóm heilræða Passíusálm-
anna og þann trúarstyrk, sem hjartað
eitt getur hýst og dugað því á hvaða
krossgöngu sem er.
Alltaf hefur vegur Passíusálmanna
verið að vaxa, og nú hefur listamaður-
inn góði, frú Barbara Árnason, lagt til
sína miklu listamannshæfileika, inn-
blásin af anda sálmanna, til þess að
myndskreyta þá og gera veg þeirra
enn meiri en áður.
Ekki situr það á ófróðum manni í
þessum efnum, að fetta fingur út í lista-
verk. Það er aðeins eitt í myndum hinn-
ar nýju útgáfu Passíusálmanna, sem ég
hef sízt kunnað við, það er klæðnaður
Krists, en líklega hefur listamaðurinn
valið þessa leið vegna samræmisins.
Ritningin segir ekki margt um klæðnað
Krists, þó það, að hermennirnir, sem
krossfestu hann, hafi „kastað hlut um
kyrtil hans,“ því að „kyrtillinn var
ekki saumaður, heldur frá ofanverðu
niður úr prjónaður." Þeir sögðu því
hver við annan: „Skerum hann ekki
sundur, köstum heldur hlut um hann.‘-
Kyrtillinn hefur verið kennimanns-
3. tbl.
skikkja Krists, eins konar hempa. En
víkjum nú heldur að því, sem máli
skiptir.
Aumingja Pétur! Þakklátur má hann
vera frúnni, og vafalaust lýkur hann
brosandi upp fyrir henni, þegar hún í
fyllingu tímans drepur á gullna hliðið,
því að svo mjúkum og mildum höndum
hefur hún farið um iðrunartár hans.