Eining - 01.04.1963, Side 1

Undramáttur ástríkisins
Eitt hið mikilvœgasta áhrifavald til mótunar
líkams'> sálar og tilfinningalífs okkart
Vísindamaður leggur fram staðreyndir.
Höfundur: Ashley Montagu.
Grein þessi birtist nýlega í tima-
ritinu Reader’s Digest.
SLLT fram að síðustu árum hafa
vísindamenn kynokað sér við að
hefja rannsóknir varðandi ástríki, en
með vaxandi skilningi og athugun á
undirrót á geðbilun og sálsýki hefur
athyglin beinzt meir og meir að fyrstu
æviárum mannsins.
Nýfæddu barni er það langmikilvæg-
ast að halda lífi. En það eitt, að halda
lífi, er ekki nægilegt, og í flestum til-
fellum er vafasamt, hvort aðeins full-
næging líkamsþarfanna nægir til þess.
Samkvæmt hlutlausri athugun og rann-
sóknum allmargra lækna og annarra
könnuða, er það nú vitað, að hverju
ungbarni er nauðsynleg ástúð sem einn
þáttur uppvaxtarins, og án þess að
verða ástúðarinnar aðnjótandi þrosk-
ast það ekki sem heilbrigð lífvera til
sálar, anda og líkama. Þótt vel sé séð
fyrir líkamsþörfum þess, getur það
samt visnað upp og dáið.
Vegna þekkingarskorts á þessu, fór
svo hina fyrstu tvo áratugi þessarar
aldar, að ekkert þeirra barna, sem inn-
an eins árs voru vistuð í sjúkrahúsum
eða ungbarnastofnunum, hélt lífi. Þessi
óskaplegi ungbamadauði var til umræðu
á fundi Barnalækningafélags Banda-
ríkjanna árið 1915. Þá greindi dr.
Henry Chapin frá því, að í tíu ung-
bamahælum (eða sjúkradeildum) í
Bandaríkjunum hefðu öll börn innan
tveggja ára dáið, að einu undanteknu.
Á þessum sama fundi skýrði dr. R.
Hamil frá því, að í stofnun í Fíladelfíu,
sem hann var tengdur, hefði ekkert
barn, er þangað var komið innan eins
árs, náð tveggja ára aldri. Læknir frá
New York, dr. T. S. Southworth, gat
þess, að það hefði verið venja einnar
stofnunar, sem þá var lögð niður, að
merkja á móttöfkuspjald hvers ung-
barns: vonlaust. Það náði yfir allt sem
fyrir gat komið.
Yfir þetta ástand varpar frásögn dr.
Fritz Talbots skæru Ijósi. Hann heim-
sótti barnaspítala í Diisseldorf í Þýzka-
landi fyrir svo sem 50 árum. Hann
veitti athygli aldraðri konu, sem var á
vakki um deildina með ungbam í fang-
inu. Hann spurði forstöðumanninn,
hverju þetta sætti. „Ó, það er hún
Anna gamla,“ var svarið. Þegar við get-
Bros á hverju andliti,
sæluværð yfir hinu
yngsta.
Ástríki sjáanlega alls-
ráðandi og Iífsfyll-
ingin augljós.