Eining - 01.05.1963, Blaðsíða 2

2
EINING
Ég læt þessar tölur tala að sinni.
Þessi hróp ætti ég heldur að segja.“
Þetta var kafli þessa pistils í
Kirkjuritinu. Vissulega þyrfti hann að
birtast í viðlesnari blöðum en Kirkju-
ritinu og Einingu. Hér hrópa þeir, sem
hafa kynnt sér voðann og vita hvað í
húfi er, hrópa viðvörun til þjóðanna.
Hér var rætt um eitthvert markverð-
asta velferðarríki heimsins, sem býr
við háþróaða tæknimenningu og flest
lífsins þægindi og gæði, en sem skort-
ir samt hið mikilvægasta af öllu, ró-
semd hjartans. Nútímamaðurinn
heimtar stöðugt hærra kaup, styttri
vinnudag, ríkmannlegri íbúðir, búnar
öllum þægindum og dýrindis húsgögn-
um, en svo eirir fjölskylda hans ekki
þar né hann sjálfur. Það er stokkið í
allar áttir í leit að æsandi skemmtun-
um og lesið allmikið af æsandi sorp-
ritum, flogið um allan heim í leit að
einhverju, brunað fram um allar þjóð-
brautir landsins í „lúxux“-bílum,
hraði, hraði, hávaði, hávaði, og sé
staldrað við á „staðnum næsta við bíl-
skúrinn," eins og einhver rithöfundur
í Ameríku nefndi heimilið — staðinn
þar sem menn matast og sofa — Þá
er starað í algleymi í sjónvarpið og
ef til vill hægt að sjá nokkur morð eða
ofbeldisverk á stuttri kvöldstund.
Hvað er hugboð ? Fyrsta skiptið, sem
ég kom til Stokkhólms, var mér fengin
gisting í góðu hóteli nálægt einum
mesta skemmtigarði borgarinnar. Kvöld
eitt sat ég þar einhverstaðar á ofur-
lítilli hæð, hugsaði og horfði út í blá-
inn. Ég sá tvær ungar mannverur, pilt
og stúlku, sveifla sér upp á vélhjól og
bruna af stað, en bæði kveiktu þau í
sígarettunni áður en þau settust á
reiðhjólið. Ekki var það þó þetta, og
ég veit ekki hvað það var, sem vakti
það hugboð mitt, að þrátt fyrir allan
glæsileik þess, sem séð varð, fannst
mér ég skynja, að eitthvað vantaði í
líf þjóðarinnar. Ég hef aldrei síðan
getað gleymt þessari stund.
Þrisvar síðan með ára millibili, hef
ég lesið miklar fréttir í ísl. blöðum um
aðfarir ungmenna í Svíþjóð um stór-
hátíðir, páska og jól. Og þegar lög-
regla hafði eitt sinn farið á stúfana
ríðandi til þess að reka eitthvað af
þessum ærslabelgjum og skemmdar-
vörgum inn í hliðargötur,til þess að
handsama nokkra, og farið var svo að
yfirheyra þá og þeir spurðir, hvers
vegna þeir gerðu þetta, þá var svarið
þetta: „ó, við vorum að drepast úr
leiðindum." Drepast úr leiðindum í
allri velgengninni, öllum þægindunum
og þrátt fyrir allar skemmtanirnar og
eftirlætið. Hvað olli leiðindunum, þess-
um drepandi leiðindum? Tómleiki sál-
arinnar, skorturinn á rósemd hjart-
ans. En hvað veitir sanna lífsfyllingu?
Hvað gefur hjartanu rósemd? Má ég
minna enn einu sinni á orð spámanns-
ins: „Fyrir afturhvarf og rósemi skul-
uö þér frelsaðir verða, í þolinmæði og
tranisti skal styrkur yðar vera.“
Þjóð, sem er rík af þessu þarf ekki
að gleypa í sig örvandi lyf, róandi lyf,
eiturlyf fyrir á fimmta milljarð króna
á ári, til viðbótar áfengi fyrir nokkra
milljarða króna.
Mánudagskvöldið 18. marz sl. flutti
Bjartmar Guðmundsson, alþm. ágætt
útvarpsspjall um daginn og veginn.
Þar fór hann með m.a. nokkrar setn-
ingar eftir lækni, sem hann hafði rætt
við. Læknirinn vék að vissri vanlíðan
fólksins — margfaldri vöntun. Mig
minnir það væri: eyrðarleysi, friðleysi,
hvíldarleysi og hamingjuleysi. Þetta
fæddi svo af sér hin „drepandi“ leið-
indi, þrátt fyrir velgengni og góð lífs-
kjör. Eina læknisráðið sagði kunnáttu-
maðurinn vera það, að fólkið kæmist
í samfélag við náttúru landsins, sveita-
kyrrð og hollustu, heilsugjafa fjalla-
loftsins og ferðalaga í þeim heimi.,
Vissulega fór læknirinn með rétt
mál um þessa græðilind, aðeins í einu
var þar ofsagt þessu, að þetta væri eina
meinabótin. Það er eins og mönnum
gleymist oft, að til sé andlegur heim-
ur, hið líkamlega og efniskennda sé
hið eina. Eins og hvíta liljan getur
haldið hreinleik sínum í ryksælu um-
hverfi, eins getur hver Daníel átt
sanna lífsfyllingu, geðró og hraustleik
sálar og líkama, og hreinleik hjartans
í hvaða Babýlon sem er. Fólk heldur
sálum sínum of lítið til haga við þann
Mímisbrunn, þá heilsulind, sem þessi
lífsgæði veitir. Páll postuli sagði við
safnaðarbörn sín: „í stað þess að
drekka yður drukkna í víni, skuluð þér
fyllast andanum.“ Menn sem eiga hina
andlegu fyllingu, fyllingu guðstrausts
og trúar, þurfa hvorki örfandi lyf né
deyfilyf.
Fólkið í velferðarríkjunum gengur
með fullan maga en oft tóma sál. Þar
er ein nagandi fátækt. Mörg sálin fer
leiðar sinnar guðvana, þar af hin
„drepandi“ leiðindi, þar af eirðarleys-
ið, friðleysið, hvíldarleysið og ham-
ingjuskorturinn. Bæn postulans var, að
menn fylltust „allri guðsfyllingu.“ Það
leysir allan vanda og læknar verstu
meinin.
Pétur SigurSsson.
Fær Líbería
áfengisbann?
Svo heitir ritstjórnargrein í norska
Godtemplarblaðinu. Góðtemplarareglan
hefur þrifizt mjög vel í Líberíu. Stór-
templar hennar er Arthur Smith,
fyrrv. herforingi. Hann segir að nú
muni reglan hefja markvissa sókn í
landinu og um alla Afríku, verða sterk
og fær um að vinna gegn öllum áfeng-
isáróðri.
Við stefnum að því, að öll Afríku-
lönd geti útrýmt áfengisneyzlunni og
áfenginu. Reglan hefur eitt sinn reynt
að koma á áfengisbanni í Líberíu, en
tókst það ekki, en við höfum ekki látið
bugast í þeirri sókn, segir stórtempl-
ar.
Margir forystumenn stjórnmála
landsins eru í góðtemplarareglunni og
forsetinn, W.S. Tubman hefur verið
þar í forustu. Margir háskóla og
menntaskólanámsmenn eru í reglunni.
Við keppum að því, segir stórtemplar,
að námsmenn okkar, sem nám stunda
í háskólum erlendis, geti fengið bú-
staði hjá fjölskyldum, svo að þeir
þurfi ekki að búa í matsölu- og veit-
ingahúsum. Við reynum að kveða nið-
ur gamlar og rótgrónar venjur í Vest-
ur-Afríku, sem viðhaldið hafa geysi-
legum drykkjuveizlum í sambandi við
jarðarfarir. Dæmi eru til þess, að þar
séu einstöku menn enn að greiða kostn-
aðinn við útför afa sinna.
Við munum leggja mikla áherzlu á
alþýðufræðslu og bindindisfræðslu, seg-
ir stórtemplar, Arthur Smitt, enn-
fremur, og treystum því, að reglan
geti orðið áhrifarík í landi voru.
Svo var um skeið í okkar landi, ís-
landi, en að slíku skuli hafa hrakað
með vaxandi framförum, velgengni og
menningarskilyrðum, ber ekki vitni
vaxandi siðgæðisþroska, því að nægi-
legt áfengisböl er enn í landinu, og því
þörf margar sterkra handa.