Eining - 01.05.1963, Blaðsíða 4

4
EINING
SJÖTUGUR
BDKBINDARI
Alltaf einhver traustur og góður
samferðamaður að verða sjötugur.
Starfsdegi þeirra hallar. Hverjir taka
við? Allir íslendingar á þessum aldri
hafa oft verið nefndir aldamótamenn,
en um síðustu aldamót var víða vor í
lofti í mannheimi. Menn áræddu að
hugsa, vona og vera bjartsýnir. Síðan
hafa oft válegir hlutir gerst, miklir
stormar geisað, margar vonaborgir
hrunið, og einnig hinar raunverulegu.
Öldin hefur alið upp tvær kynslóðir,
sína með hvoru móti.
Guðgeir Jónsson er maður fámáll og
orðvar, taki hann til máls á mannfund-
um, eru orð hans venjulega fá, og
þannig mun hann skapi farinn, að
honum sé lítill greiði gerður með því, að
um hann sé spunninn einhver mærðar-
lopi. Postulinn Jakob kvað upp þann
stóradóm yfir mönnum: „Hrasi ein-
hver ekki í orði, þá er hann maður
fullkominn..“ Varasamt getur það ver-
ið að fullyrða, að Guðgeir hrasi alls
ekki í orð og sé því maður fullkom-
inn, en hrasanir þeirra manna verða
venjulega færri, sem kunna að stilla
orðum sínum í hóf, og það mun sann-
ast, að væru allir þjóðstjórar og for-
ustumenn manna gæddir sömu skap-
gerð og Guðgeir, þá yrði ekki róstu-
samt í heimi þeirra. Þar með er ekki
sagt að Guðgeir sé játningabróðir
allra manna, en áreiðanlega er hann
sú manngerð, sem hvert mál getur
leyst friðsamlega, og þykist ég nú með
þessum orðum hafa gefið Guðgeiri þann
vitnisburð, eftir löng kynni, sem menn
yfirleitt geta beztan hlotið.
1 Guðgeir Jónsson er maður traustur
og mótast öll framkoma hans af þeim
eðlisþætti. Trúr er hann svo og skyldu-
rækinn, að þótt ekki sé nemaumfrem-
ur veigalítil nefndarstörf að ræða eða
eitthvert þjónustuverk á stúkufundi,
þá vanrækir hann ekkert. Hann er því
eftirsóttur, en tranar sér ekkert fram.
Mest hafa okkar kynni orðið í sam-
bandi við bindindisstarfið. En verka-
lýðsmálin hafa einnig átt áhuga hans.
Honum hefur verið ljóst, að hin vinn-
andi stétt er burðarás þjóðfélagsins,
og hann má ekki bregðast, heldur þarf
hver maður að vera algáður og til
verka hæfur. Um skeið var Guðgeir
forseti Alþýðusambands íslands, og
fulltrúi þess, er hann nú í fulltrúaráði
Landssambandsins gegn áfengisbölinu.
Félagi góðtemplarareglunnar hefur
hann verið frá æskuárum og sinnt þar
margvíslegum störfum, verið umdæm-
istemplar, verið í framkvæmdanefnd
Stórstúku íslands og ýmsum embætt-
um í reglunni. Hér mætti svo telja
fram ýmis trúnaðarstörf, sem hann
hefur leyst af hendi í þjóðfélaginu,
eins og venjulegt er um menn sem vel
er treyst.
Guðgeir ber það með sér, að hann
hefur að öllu leyti verið farsæll maður
og heimilisgæfunnar hefur hann notið,
átt ágætis konu, Guðrúnu Sigurðar-
dóttur, honum samhenta og samstarf-
andi í félagsskap, og góð börn. Og er
ekki þetta ríkidæmið mesta? Við gift-
um okkur báðir sama árið, aðeins er
ég búinn að njóta þeirra gæða tveim
árum lengur en hann.
Um langt skeið er Guðgeir búinn að
vera forstöðumaður bókbandsverkstæð-
is ríkisprentsmið j unnar Gutenbergs.
Ætt hans kann ég ekki að rekja, en
fæddur er hann að Digranesi í Sel-
tjamameshreppi, eða þar sem nú heit-
ir Fífuhvammur í Kópavogi. Þar er
skjólgott og snýr móti suðri og sól.
I sambandi við sjötíu ára afmæli
Guðgeirs, sumardaginn fyrsta, 25.
apríl sl., flytur Eining og ritstjóri
hennar honum og fjölskyldu hans
beztu heillaóskir og þakkir fyrir vin-
áttu og mikið og gott samstarf um
ávntlirri pétur Slgurflsson
FORSETAEFNIÐ ÞORÐIAÐ
SEGJA NEI
Þegar Harrison hershöfðingi var í
kjöri sem forsetaefni Bandaríkjanna,
snæddi hann eitt sinn hádegisverð í
veitingahúsi í Washington. Þegar mál-
tíðin var á enda, drakk Harrison skál
sína í vatni. Þá sagði maður einn frá
New York, sem mæla skyldi fyrir
næstu skál: „Herra hershöfðingi, vilj-
ið þér veita mér þann heiður að drekka
eitt vínglas með mér?“ Hershöfðing-
inn afþakkaði kurteislega, en rétt á
eftir bað annar hann að drekka vín-
glas. Nú þótti honum nóg ko,mið. Hann
stóð upp frá borði og sagði mjög kurt-
eisislega: Herrar mínir, ég hef neitað
hér tvisvar sinnum að bragða vín.
Þetta hefði átt að nægja, og þótt vín-
glasið væri borið upp að vörum mér,
skyldi enginn dropi koma inn fyrir
varir mínar. Ég ásetti mér þegar á
unga aldri að bragða aldrei áfengi og
ég hef aldrei gengið á heit mitt. Ég
lauk síðasta háskólaprófinu ásamt 16
öðrum ungum mönnum. Þeir eru allir
dánir sem drykkjumenn, vegna þess
skaðlega vana, að drekka vín. Ég get
þakkað bindindisloforðinu heilsu þá og
hamingju, sem ég nýt. Viljið þið enn-
þá hvetja mig til að drekka?
Harrison hershöfðingi dó 4. apríl
1841. Hann var forseti Bandaríkjanna,
elskaður og virtur af öllum.
Frækom, 8. árg. bls. 264.
Hressilegur vitnisburður
Vísir birti stóra mynd af Krustjoff um
miðjan apríl sl. og segir frá því, að hann
hafi verið að skoða listaverkasýningu og
öskrað þá um listamennina, að þeir væru
„kynvillingar, sníkjudýr og svín.“
Nítjánda apríl birti svo Tíminn ummæli
Albana um Krustjoff, að hann væri „Kjaft-
askur, rógberi og falsspámáöur."
Þetta myndi hinn tannhvati „Örvarodd-
ur“ Þjóðviljans hér á árunum hafa kallað
„sovjettníð.“ Því þá hrópaði hann „Sovjett-
níð, sovjettníð, er eg fór með nokkrar setn-
ingar úr enskri bók um það, að í Rússlandi
ætti sér stað siðspilling eins og í mörgum
öðrum löndum.
Nú hefur mikið heyrst um það, að menn
séu dæmdir harkarlega í Rússlandi fyrir
sviksemi og siðspillingu, jafnvel verið tekn-
ir af lífi fyrir slíkt.
Þannig fer viðburðarásin oft með réttlínu-
trú hinna ofurseldu.
P. S.