Eining - 01.08.1963, Page 12

12
EINING
STARF MITT ER HIÐ ÆVINTÝR-
LEGASTA SEM TIL ER
Ungur prestur lýsir lífsstarfi sínu, sem hann
telur óviöjafnanlega auögandi og örvandi.
aG HEF fengið að kynnast ýmsu
ævintýrlegu og töfrandi. Fimm
ár var ég í flughemum, þar af
tvö ár flugstjóri orrustuflugvéla frá
flugvélamóðurskipi á Kyrrahafinu.
Aldrei gleymist mér sú yfirþyrmandi
tilfinning, sem gagntók mig, þegar ó-
vinaflugvélin kom í augsýn og hugar-
æsingin samfara átökunum í loftinu,
né kvíðinn fyrir að lenda bilaðri flug-
vél á móðurskipinu í náttmyrkrinu, né
hið ægilega hugrekki manna, sem var
daglegur viðburður.
Þetta voru vissulega ævintýrlegir
dagar, en geta þó engan veginn jafn-
ast á við ár mín í prestþjónustunni.
Enn meiri hrifning og heitari tilfinn-
ing tendrast í hjarta mér, er ég á
sunnudagsmorgni stíg í prédikunar-
stólinn til þess að boða þá fyllingu
kærleika Krists, sem „yfirstígur allan
skilning." Ekkert getur jafnast á við
þá undursamlegu meðvitund, að Guð
sjálfur hafi kjörið mann til þess að
vera talsmaður hans, og hann, sem
vegur alheiminn í lóga sínum, hafi
kosið mann sem sinn sendiherra.
Nefnum aðeins nokkra viðburði,
sem unnt væri þó að margfalda, og
mun þá verða öllum ljóst, hvers vegna
mér finnst, þrátt fyrir mikið erfiði og
vonbrigði, að ekkert geti veitt jafn-
ævintýrlega gleði og óblandinn fögn-
uð sem prestsstarfið.
Ég stend við gluggann á sérherbergi
mínu og virði fyrir mér fjölskyldurn-
ar ganga inn að kirkjudyrunum. Þakk-
látssemi og fyrirbæn vaknar í sál
minni, er ég sé Jón og fjölskyldu hans
ganga til kirkjunnar. Hann ber höfuð
hátt og er tiginmannlegur. Fagurt
andlit frúarinnar endurspeglar rósemd
hjartans. Bæði bömin þeirra eru
snyrtileg og vel klædd. Þannig var
þetta ekki ávallt áður.
Ég minnist dagsins fyrir 14 mán-
uðum, er sundurkramin og hálfgrát-
andi kona stamaði fram sögunni um
eiginmann og föður sem vonlausan of-
drykkjumann, um glataða góða stöðu,
heimili í rúst og eyðilagt hjónaband.
Ég minnist stundarinnar, er við Jón
krupum hlið við hlið og hann bar hik-
andi fram bæn sína til Guðs um sigur,
og sigri fyrsta sólarhringsins var
fagnað. Svo fjölgaði þessum sólar-
hringum sigursins.
Það vekur mér innilegan fögnuð og
þakklátssemi, er ég sé þessa fjölskyldu
ganga inn í kirkjuna, að hafa átt of-
urlítinn þátt í björgun þessa manns
og endurreisn fjölskyldunnar.
Ég sit við miðdegisborðið, síminn
hringir, faðir nokkur biður í angist
sinni, „Jim, góði komdu í sjúkrahúsið,
sonur minn hefur lent í alvarlegu slysi.“
Á leiðinni til sjúkrahússins verður
mér hugsað til þessa myndarlega unga
manns, sem átti framundan að verða
bráðlega skurðlæknir. Eftir bæna-
stundina kom svo löng vaka og bið
milli vonar og ótta. Loks telur læknir-
inn unga manninn úr allri hættu.
Þegar ég hverf frá sjúkrahúsinu, sé
ég fagnaðartár glitra á kinnum föður-
ins, er hann tekur hönd mína og segir,
„Þakka þér fyrir, Jim.“
Á heimleiðinni, þar sem ég ók hægt
og rólega, fann ég mjög hrærður til
þess, að ekkert hafði ég raunverulega
sagt né gert, sem verðskuldaði slíkt
innilegt þakklæti, aðeins þetta, að vera
til staðar sem fulltrúi og þjónn hans,
sem stýrir hendi læknisins.
Á spumingastund fermingarbarna,
spyr ég fyrstu spurningu kversins.
„Hvert er hið æðsta og mesta hlut-
verk mannsins?" Svarið í kverinu er
þetta: „Hið æðsta og mesta hlutverk
mannsins er að vegsama Guð og njóta
fagnandi samvistar hans ævinlega.“
Ég spyr barnahópinn, hvaða skilning
þau leggi í þessi orð, að „vegsama
Guð“, eða gera hann dýrðlegan. Ein
stúlkan réttir hálffeimin og hikandi
upp hendina, og hjartað hoppar ímér
við svar hennar: Ég held að merking
orðanna sé sú, að við eigum að lifa
þannig að það gleðji Guð.“
Við altarið virði ég fyrir mér unga
parið, andlit þeirra ljóma, er þau bera
fyrsta barn sitt til skímar. Ég minn-
ist samtalsins við þau fyrir tveimur
ámm, hvemig ég miklaði fyrir þeim
ágæti hinnar kristilegu hjónavígslu.
Og ég minnist stundarinnar, er þau
stóðu frammi fyrir altarinu og gleðin
skein úr augum þeirra, er þau hétu
því að unnast í blíðu og stríðu allt til
dauða.
Ér þau koma nú með fyrsta bamið
sitt, finn ég til gleði og þakklátssemi
yfir því, að hafa átt dálítinn þátt í því
að leiðbeina þeim varðandi þetta mik-
ilvæga ævintýri lífs þeirra.
Ekkja kemur og biður um aðstoð
vegna sonar síns. Búið er að víkja hon-
um úr tveim menntaskólum og hann
virðist ráðinn í að sóa lífi sínu í
tilgangsleysi. Ég fæ áhuga á velferð
unga mannsins, eins þótt hann af
ráðnum hug sýni fullkominn mótþróa
og næstum fyrirlitningu. Fyrstu svör
hans eru aðeins eins atkvæðis orð. Þar
næst hellir hann sér yfir heiminnyfir-
leitt:
„Ég á sjálfur líf mitt, og þóknist mér
að sóa því, varðar engan annan um
það. Það er ekki líf móður minnar, og
umfram allt varðar yður fjandann ekk-
ert um það.“
Mér gremst og mér finnst hann eiga
skilið viðeigandi ofanígjöf, og hann
fær hana vel úti látna. Hann rýkur á
dyr og ég ásaka mig fyrir að hafa
brotið þá heilögu reglu, að vera hollur
ráðgjafi.
Tveim dögum síðar kemur hann aft-
ur ótilkvaddur. Sú staðreynd, að mér
fannst mál hans nægilega mikilvægt til
þess að reiðast honum, hafði þrátt
fyrir allt haft áhrif á hann. Næstu
vikur óx svo vinátta okkar og honum
tókst að tileinka sér skilning á gildi
lífsins. Þrem árum síðar lýkur hann
háskólanámi og hefur þá greinilega
fundið, hvað í honum bjó.
Þetta myndi ég kalla tvöfalt gjald
fyrir nokkra fórn af tíma og kröftum
og töluvert af fyrirbænum og um-
hyggju.
Klukkan er tvö eftir miðnætti. Sím-
inn hringir. Aldurhniginn safnaðar-
meðlimur er að deyja. Ég klæðist og
flýti mér á staðinn. Ég stend við rúm-
ið og virði fyrir mér andlit hins þjáða
manns. Samkvæmt beiðni hans leséghin
alkunnu orð: „Komið til mín, allir þér
sem erfiðið og þunga eru hlaðnir, og
ég mun veita yður hvíld.......Ég er
upprisan og lífið, sá sem á mig trúir
mun lifa, þótt hann deyi.“ Smámsam-
an hverfa þjáningahrukkumar af and-
liti sjúklingsins og áður en hann lokar
að síðustu augum sínum sé ég spegl-
ast í þeim birtu trúarinnar, ljós von-
arinnar og værð friðarins.