Eining - 01.10.1963, Blaðsíða 2

2
EINING
ustu sex árin var samstarf okkar á
þeim vettvangi all-náið.
Þegar Brynleifur Tobíasson lét af
starfi stórtemplars árið 1957 var nokk-
ur vandi á höndum að velja eftirmann
hans. Bjarklind hafði þá verið aðeins
fá ár góðtemplari og lítið látið á sér
bera í Reglunni, nema í sinni stúku,
enda var hann alla stund maður mjög
hlédrægur og óframur. En þeir, sem
þekktu hann vel, báru til hans mikið
traust. Hluturinn féll því á hann. Hann
færðist að vísu mjög ákveðið undan
vandanum, en lét þó að lokum tilleiðast
að verða við óskum vina sinna. Og nú
ætla ég, að það sé álit flestra, ekki ein-
ungis innan Reglunnar, heldur einnig
utan hennar, að þar hafi stórstúkan
kunnað mann að sjá.
Það kom fljótt í ljós, að hugsjónamál
Reglunnar voru honum mikil áhugamál,
og hann lagði sig allan fram af fúsleika
hugans til þess að þoka fram merki
hennar, ef verða mætti. Hann fann í
Reglunni verðmæti, sem áttu erindi til
þjóðarinnar og hún mátti ekki án vera,
nema bíða við það tjón. En jafnvel hug-
sjónir og óþrotlegt starf megna stund-
um minna en æskilegt væri gegn hleypi-
dómum fólksins. Og það skilja allir, að
mannúðar- og menningarstörf, sem
krefjast mikillar fórnfýsi og sjálfboða-
vinnu, fá að jafnaði lítinn byr á tímum,
þegar efnishyggjan nær tökum á mann-
fólkinu.
En stórtemplar tókst að halda í horf-
inu, hvernig sem á móti blés, enda var
hugur hans sívakandi á framvindu
Reglunnar.
Honum var ljóst, að nauðsyn bar til,
að haft yrði sem nánast samband og
samstarf við stórstúkur frændþjóðanna
á Norðurlöndum og helzt víðar, og hann
gerði sér far um að auka það að miklum
mun. Hann sat mörg þing templara og
annarra bindindismanna erlendis sem
fulltrúi Islands og var orðinn vel þekkt-
Ábyrgðar h.f., tryggingafélags bindind-
manna á Norðurlöndum. Eins og hann
var ágætur fulltrúi Reglunnar hvar
sem hann kom fram hér heima, þannig
var hann einnig erlendis.
Og Benedikt kom víðar við sögu í
bindindishreyfingunni. Hann var einn
stofnenda Bindindisfélags ökumanna og
varaformaður þess, og meðal stofnenda
Ábyrgðar h. f., tryggingafélag bindind-
ismanna og formaður þess. Þá átti hann
og sæti í stjórn félagsins Verndar, sem
starfar einkum að því að hjálpa þeim
inn á nýjar brautir, sem hlotið hafa
fangelsisdóma fyrir einhverjar yfirsjón-
ir, aðallega brot á áfengislöggjöfinni.
Bindindishreyfingin á íslandi, og þá
alveg sérstaklega Stórstúka íslands,
hefur því goldið mikið afhroð við frá-
fall Benedikts Bjarklind. Hann var ást-
sæll foringi, hjartahlýr í viðmóti, glað-
ur og léttur í lund, maður, sem ekki
mátti vamm sitt vita, drengur góður.
Ekki var hann bardagamaður í venju-
legum skilningi þess orðs, og nær var
það eðli hans að bera klæði á vopnin og
flytja sáttarorð á milli. Hann var mað-
ur friðarins. Enginn var hann þó veifi-
skati. Hann hélt fast á málum, ef hann
taldi þau miklu skipta og var laginn og
rökfastur í málflutningi og hverjum
Á brúðkaupsdaginn.
Frú Elsa og Benedikt S. Bjarklind. Myndin
tekin er þau komu út úr kirkjunni
í Kaupmannahöfn.
manni sanngjarnari og háttvísari. Allar
ádeilur voru honum hvimleiðar, það var
honum svo fjarlægt, þessum öðlings-
manni, sem ávallt bar með sér góðvild
og hjartahlýju á hvern fund.
Móðir Benedikts innrætti honum í
æsku ást á guði og mönnum, segir hann
sjálfur. Mér virðist starf hans að félags-
málum og kynning mín öll af honum
bera því órækt vitni, að þessar dyggðir
hafi verið honum hugstæðar til leiðar-
loka. En þeir, sem vel þekkja hér til,
vita líka, að veganesti móðurinnar góðu
og gáfuðu, ávaxtaði hann einnig að
öðru leyti vel og trúlega. Hann bar í
brjósti ást á föðurlandinu, sögu þess og
tungu. Ef til vill var Benedikt Bjark-
lind í eðli sínu efni í mikinn fræðimann,
eins og hann átti kyn til. Hann unni
öllum þjóðlegum fróðleik, var vel að
sér í bókmenntum, einkum kveðskap, og
hið bezta dómbær í þeim efnum. Þessum
hugðarmálum sínum mun hann lítið
hafa flíkað, svo dulur sem hann var, en
allt, sem hann skrifaði, bar vitni um
málsmekk og fegurðarnæmi.
Sem næturís, sem veðrabrögð á vori,
svo valt er lífið hér í hverju spori.
Er ekki eðlilegt, að lík hugsun og
felst í þessum ljóðlínum, sæki á okkur,
þegar vinirnir eru kvaddir af þessum
heimi enn á bezta starfsaldri og frá
mörgum verkefnum?
Svo ætla ég, að okkur félagssystkin-
unum, samherjum og vinum fari nú, er
við kveðjum foringja góðtemplararegl-
unnar á íslandi. En mestur er þó sökn-
uður eftirlifandi eiginkonu hans, syst-
kina og bróðurbarna, sem hann reynd-
ist svo vel. Það er sannleikur, að minn-
ingarnar um góðan vin eru huggun
harmi gegn. Þær fyrnast ekki frekar
en vissan um það, að tryggðaböndin,
sem hér verða knýtt, fær sigð dauðans
aldrei rofið.
Ólafur Þ. Kristjánsson:
Hann var vinsæll í bezta lagi innan
reglunnar og utan. Framkoman hlý og
alúðleg, en jafnframt alvarleg og virðu-
leg. Hann íhugaði hvert mál vandlega
og hlýddi gjarnan á ráðleggingar og at-
hugasemdir, en fylgdi skoðun sinni þétt
eftir og þó hógværlega, þegar hún var
fullmótuð. Einlægni hans í störfum að
heill reglunnar var ótvíræð, góðvild
hans og löngun að sefa ýfingar og óein-
ingu vafalaus. Þeir, sem kynntust hon-
um nánast, treystu honum bezt. Út á
við var hann forystumaður, sem vann
félagsskap sínum hvarvetna traust og
virðingu með framkomu og orðum og
allri persónu sinni. Stórstúka íslands
hefur goldið mikið afhroð við fráfall
hans, auk þess sem samstarfsmönnum
hans er horfinn glaður félagi og góður
drengur.
Hér verður ekki fjölyrt um það, hve
ástúðlegur og umhyggj usamur Bene-
dikt reyndist jafnan vandamönnum sín-
um, foreldrum, systkinum, bróðurbörn-
um og eiginkonu . . .
SigurSur Bjarnason:
Benedikt Bjarklind var í hærra
meðallagi, þrekinn og þéttur á velli,
ljóshærður og bjartur yfirlitum. Var
hann hinn gervilegasti maður, svipur
hans hreinn og góðmannlegur, fram-
koman prúðmannleg og yfirlætislaus.
Hann var ágætum gáfum gæddur, bráð-