Eining - 01.10.1963, Blaðsíða 6

6
EINING
f--------——-----------------------------------X
FTNTNO Mánaðarblað um áfengismál, bindindi og önnur
V-t-L V VJT menningarmál.
Ritstjóri og ábyrgðamaður: Pétur Sigurðsson.
Blaðið er gefið út með nokkrum f járhagsstyrk frá ríkinu og Stórstúku
íslands, kostar 50 kr. árg., 5 kr. hvert eintak.
Utanáskrift til blaðsins og ritstjórans er: Pósthólf 982. Reykjavík.
Sími: 15956.
V.___________________________________________J
ÓVINURINN
SVER er hann? — Allir þeir, sem á einhvern hátt vinna
að siðbótar- og' siðgæðismálum, verða að heyja þrot-
laust stríð við sameinginlegan, jötunefldan andstæð-
ing. Óvinur þessi er ekki aðeins áfengispúkinn, þótt hann sé
orkurammur liðsmaður erkióvinarins, sem stefnir markvisst,
slunginn og slægur að algerum heimsyfirráðum. Alveldi
heimtar hann, ekkert minna. Óvinur þessi er engin sérstök
pólitísk stefna, hvorki kapítalismi, kommúnismi né nazismi.
Nei, nafn hans er fremur áferðarfallegt og meinleysislegt.
Hann heitir heimshyggja.
Þegar heimshyggjan hefur náð svo tökum á mönnum, að
þeir geta engri stund fórnað til samtalsfunda, nefndar-
funda, fundarhalda félaga, til kirkjusóknar, guðsdýrkunar,
lesturs né íhugana, engri stund fórnað frá peningaöflun og
svo því, að eyða peningunum í skemmtanir, flakk og alls
konar munað, að heiman og heima fyrir, þá er markmiði
heimshyggjunnar náð, hún hefur þá allt vald og allir eru
orðnir þrælar hennar. Þetta hefðu menn áður kallað, að
selja fjandanum sálir sínar. Þeir vilja þá láta tröllin, nú-
tíma risana — vélarnar, sjá fyrir öllu erfiðinu og mala þeim
gull og gnægtir allra gæða. Þeim finnst þá ekki nauðsynlegt
að horfa vonar- og bænaraugum til himins og segja eins og
sálmaskáldið hebreska: „Drottinn er minn hirðir, mig mun
ekkert bresta.“ Nei, þeir geta þá hrópað fagnandi og sigur-
vissir: tæknin er minn hirðir, mig mun ekkert bresta. Ég
á ríkmannlega íbúð, vel búna öllum þægindum, þarf ekki ann-
að en styðja á hnapp og þá fara vélarnar af stað og vinna
verkið, síma og fá sent heim allt, sem ég þarfnast. Ég hef
útvarp og sjónvarp og bíl til að komast í veizlur, íburðar-
mikil samkvæmi og til kunningjanna, og ég á peninga til
að greiða flugfargjöld um allan heim. Nei, mig mun ekkert
bresta, getur heimshyggj umaðurinn sagt.
Hvað vildu púkar eða hólabúar fá fyrir það að vinna fyrir
latar spunakonur eða aðra, samkvæmt þjóðsögunum? — Sál-
ina, ekkert minna. Hvað færir allt þetta, sem upp var talið
sálum manna? Fátækt, sárustu fátæktina, tómleikan og hung-
ur sálarinnar. Unga fólkið er að „drepast úr leiðindum,“ eins
og ungu spellvirkjarnir í Svíþjóð sögðu fyrir nokkrum árum,
og verður svo að steypa af stað flóðöldu skrílsháttar og
skemmdarverka, æpandi, umturnandi og eyðileggjandi.
Kvað ekki skáldið Gestur Pálsson: „Finnst eg þjóta meðal
ótal brunna, mega drekka en þyrsta alltaf meir,“ og svo
kvartar skáldið undan leiðindum og hjartakulda. Þetta er
laun heimshyggjunnar.
Spámaðurinn sagði hin ódauðlegu vizkuorð: Lýðurinn
ferst, þar sem engar vitranir eru. 1 dönsku biblíuþýðingunni
er þetta orðað þannig, að séu ekki „profetiske syner, bliver
et folk töjleslöst,“ taumlaust, eigi það ekki hugsjónir. Nýja
íslenzka þýðingin er á þessa leið: „Þar sem engar vitranir
eru, kemst fólkið á glapstigu,“ og nýja ameríska þýðingin
orðar þetta þannig: „Where there is no vision, the people
cast off restraint.“ Alltaf hið sama, hugsjónasnautt kasti
fólkið af sér tauminum, komist á glapstigu, verði taumlaust,
jafnvel farist.
Hefur mönnum í seinni tíð fundizt fólk gerast nokkuð
taumlaust? Er ekki Þjórsádals-fyrirbæri og margt fleira, sem
fréttir hafa skýrt frá, sprottið af tómleik sálarinnar og
„drepandi leiðindum,“ sárustu fátæktinni. Postulinn bað um,
að safnaðarbörn hans, snúin frá lifnaðarháttum „rangsnú-
innar og gerspilltrar kynslóðar," mættu „fyllast allri guðs
fyllingu.“ Um lítið var ekki beðið — alla guðsfyllingu, en
menn, sem eiga slíka lífsfyllingu, eru aldrei að drepast úr
leiðindum, týnast aldrei í taumleysi og sýkjast aldrei vel-
gengniskvillum. Guðsfyllingin er allsherjar lækning, lækning
allra félagslegra meina, áfengisböls, tómleika, heimshyggju
og alls hins.
Frá veraldlegu sjónarmiði er það ekki neitt eftirsóknar-
vert hlutskipti að þurfa, „í tíma og ótíma að vanda um, ávíta
og áminna með öllu langlyndi og fræðslu," eins og postulinn
orðar þetta. Miklu vegsamlegra er að geta flutt „gleðilegan
boðskap,“ og hverri þjóð og hverjum einstaklingi, sem hlíta
vill hinni nauðsynlegu lækningaraðgerð, getum við ávallt flutt
gleðilegan boðskap.
Þegar ég var ungur maður, þjáðist ég af meltingarkvilla.
Eftir áraþjáningu leitaði ég til læknis. Urskurður hans var:
uppskurður. Hjá slíku varð ekki komizt. Þetta var ungur og
elskulegur læknir og aðgerð hans heppnaðist mjög vel. Síðan
hef ég lifað næstum 50 heillarík ár. Fyrir mig varð læknis-
aðgerðin mikið gleðiefni.
Spámenn ísraels, Jóhannes skírari og Kristur sjálfur,
fluttu þjóðinni gleðilegan boðskap, þó með einu skilyrði,
þessu: „Gerið iðrun, himnaríki er nálægt.“ Himnaríkið,
guðsríkið, ríki réttlætis og friðar, er alltaí nálægt, en menn
verða að ganga inn í það, snúa af rangri leið. Hugarfars-
betrunar var þörf á dögum spámannanna og á dögum Krists
eins og nú, en þjóðin uppfyllti ekki hin nauðsynlegu farsæld-
arskilyrði og varð því að þola hina skelfilegustu hirtingu, og
til viðbótar árþúsunda landflótta, hrakninga og ofsóknir.
Gleðilegur boðskapur verður mönnum ekki fluttur í þess-
um efnum skilyrðislaust. Krafan hefur alltaf verið og verður
þessi: „Snúið við,“ snúið frá rangsleitni og spillingu til
heiðarleiks, frá óreglu til reglusemi, frá eigingirni til þjóns-
lundar, frá nautnahyggju til bindindis, frá heimshyggju til
guðshyggju og allrar guðsfyllingar. Þá mun Guð opinberast
í lífi manna, og það er guðsríkið. Fyrir slíkri siðbót verður
heimshyggjan — erkióvinurinn — að víkja.
Munu ekki orð postulans vera í fullu gildi enn í dag? —
„Þér ótrúu, vitið þér ekki, að vinátta við heiminn er fjand-
skapur gegn Guði? Hver sem því vill vera vinur heimsins,
hann gerir sig að óvini Guðs.“ — Jak. U,U.
Hér eru fá orð, en veigamikil. Heimshyggjan, sú nei-
kvæða og mannskemmandi, er í andstöðu við allt guðlegt, og
hún er alltaf á glapstigum, hefur valdið hruni þjóða og stór-
velda, og slíkar eru afleiðingar hennar enn.
En guðshyggjan er vegur lífs og farsældar, jafnt einstak-
lingi sem þjóð.
STJÓRNI EKKI HINIR RÉTTLÁTU HEIMINUM, ÞÁ STEYPA HINIR RANGLÁTU HONUM í GLÖTUN.