Eining - 01.11.1963, Side 1

21. árg.
Eftir bindindisdaginn
STJÓRN Landssambandsins gegn áfengisbölinu færir
beztu þakkir öllum þeim, sem réttu fram hjálparhönd
til þess að bindindisdagurinn — sunnudaginn 13. októ-
ber sl. — gæti náð tilgangi sínum. Þórður Möller, yfirlæknir,
flutti ágætt útvarpserindi, hafa ýmsir lokið á það lofsorði. t
dagblöðin skrifuðu alþingismennirnir Karl Kristjánsson og
Sigurður Ingimundarson, frú Helga Magnúsdóttir, formað-
ur kvenfélagasambands íslands, Kristinn Björnsson, sál-
fræðingur, Sveinbjörn Jónsson, forstjóri Ofnasmiðjunnar og
frú Sigríður Sæland.
Ýmislegt í sambandi við bindindisdaginn var mjög ánægju-
legt, annað olli nokkrum vonbrigðum. Nokkru áður birtu
flest dagblöðin smágrein, sem eg kallaði Liðsbón. Þar var
föluð liðveizla margra, svo sem presta landsins og formanna
ýmissa félaga og félagasamtaka í landinu. Á bindindisdag-
inn hlustaði eg á tvær messur, góðar ræður, en í hvorugri
var minnst á áfengisvandamálið, umræðuefni dagsins, og
líklega hefur það verið aðeins einn eða tveir prestanna í
Reykjavík, sem í ræðum sínum minntust á tilefni dagsins.
Bindindismenn í Hafnarfirði gerðu þessu góð skil. Klukk-
an 5 var þar samkoma í þjóðkirkjunni. Jóhann Hannesson,
prófessor, flutti þar fræðilegt og ágætt erindi og sóknarprest-
urinn, Garðar Þorsteinsson las vel valdan ritningarkafla
fyrir altari og flutti gott ávarp. Báðir kirkjukóramir lögðu
til mikinn og góðan söng, og svo var selló og orgelhljóm-
leikur, kirkjuorganistinn lék á orgelið, og var það hrein un-
un að hlusta á músíkina.
Frá þessari ágætu samkomu í Hafnarfirði lagði eg leið
mína í Hallgrímskirkju. Þar hafði Bindindisráð kristinna
safnaða auglýst samkomu, en sjálfsagt ekki auglýst hana
nógu vel, þó var töluverður undirbúningur, og gott var að
koma í þetta vistlega guðshús. Sóknarpresturinn, séra Jakob
Jónsson, flutti þar markvert erindi, Sigurður Gunnarsson,
kennaraskólakennari, flutti mjög áhrifaríkt spjall eftir
norska biskupinn Karl Marthinussen. Jón Jónsson, kennari
söng fjögur einsöngslög, en undirleikinn lék kona hans, frú
Sólveig Jónsson, á kirkjuorgelið. Þetta leystu þau af hendi
svo að unun var að hlusta á. Kirkjuorganleikarinn, Páll Hall-
dórsson, annaðist undirleik við sálmasönginn. Lokaorð flutti
svo Björn Magnússon, prófessor, og bæn.
Stundin í kirkjunni var indæl, en eg get ekki stillt mig um
að kannast við það frammi fyrir almenningi, að vonbrigði
11. tölublað
mín urðu þarna sár. Aðsóknin var hörmulega léleg, þótt gott
væri boðið, og eftir langan og erilsaman dag, frá klukkan
rúmlega fjögur árdegis til kl. 11 síðdegis, gekk eg vonsvik-
inn og mjög særður til hvílu, eftir að hafa enn einu sinni
staðið andspænis þessu óskiljanlega sinnuleysi almennings.
Fólk má gjarnan vita, að við sem vinnum sérstaklega að
þessum málurn, getum oft fundið til.
Undrunarefnið er þetta: Allir virðast kappsamir um það
að bjarga mönnum frá drukknun í sjónum, en fjöldinn allur
gersamlega sinnulaus um það, þótt fjöldi manna grandi sér á
seigdrepandi drykkjuskap, öllum venzlamönnum einnig til
armæðu og kvala. Hvað veldur þessu furðulega kæruleysi? í
7. og 8. hefti Kirkjuritsins þ. á. eru áberandi orð eftir mann,
sem hafði verið prestur Gyðingasafnaðar í Berlín á döguin
Hitlers. Hann segist hafa lært margt í sambandi við við-
burðina þá og telur „ofstæki og hatur ekki mestu vanda-
— Pabbi, drekktu ekki. (tJr rússnesku blaöi.)
Reykjavík, nóvember 1963.