Eining - 01.11.1963, Síða 5

EINING
5
Jtú (juitún PéturA<(úttir
Ajötuy 5. cktcber 1963
SEINT í september 1918 vorum við,
kona mín og 14 daga gamall son-
ur á strandferðaskipi á leið til
Isafjarðar. Þetta varð 6 daga ferðalag,
þótt ekki væri leið löng.
Meðal farþega voru ung hjón, glæsi-
leg og sérlega mannvænleg alla vega.
Það voru þau frú Guðrún Pétursdóttir
og Sigurgeir Sigurðsson, nývígður til
prests á Isafirði. Engin kynni tókust
með okkur þá og lítil einnig þann stutta
tíma, sem fjölskylda mín dvaldi í Isa-
firði, en lítið grunaði mig þá, að þeirra
vináttu ætti eg eftir að njóta um ára-
tugi.
Annar vetur ungu prestshjónanna í
ísafirði varð allri þjóðinni eftirminni-
legur, þá herjaði spanska veikin. Fólkið
lagðist unnvörpum í húsunum í Isafirði,
eins og víðar og oft var lítið um hjálp. I
stóru húsi lágu ungu prestshjónin ein
og án allrar aðhlynningar, báðir lækn-
arnir tóku veikina. Hjálparstúlkan okk-
ar fór eitt sinn að vitja prestshj ónanna,
en ekki hafði eg mig upp í að fara þang-
að. Það voru þó einna helzt við templar-
arnir, sem gengum um dag og nótt til
þess að reyna að liðsinna fólkinu. Þá
vakti eg einar þrjár nætur hjá mínum
ágæta reglubróður, Jónasi Tómassyni,
tónskáldi, sem var þungt haldinn. Næst-
um eina læknisráðið, sem eg kunni, var
að hafa stöðugt heita bakstra á brjóst-
um þeirra, sem höfðu snert af lungna-
bólgu, og þetta virtist gefast ágætlega.
Ég vakti eitthvað einnig á tveim öðrum
heimilum og alltaf virtust heitu bakstr-
arnir gefast vel.
Árið 1920 fluttumst við hjónin svo til
Ameríku með börn okkar tvö, annað á
fyrsta árinu, en komum heim aftur
1930. Upp úr því ferðaðist eg á annan
áratug víðs vegar um landið og kom þá
oft til ísafjarðar, og það var ævinlega
tilhlökkun að heimsækja prestsheimilið.
Séra Sigurgeir var ævinlega sannur vík-
ingur í prestsstarfinu, haldinn brenn-
andi áhuga og andlegu fjöri, og prests-
frúin ávalt hin virðulega, rólega, hýra
og hjartahlýja í allri framgöngu. Og
svo voru það börnin, jafn elskuleg eins
og foreldrarnir, dæturnar tvær, Svan-
hildur og Guðlaug, og synirnir tveir,
Pétur og Sigurður. Mér er það minnis-
stætt, hversu þessir ungu sveinar unnu
með föður sínum í æskulýðsstarfi prests-
ins. Þar var stundum fullsetin kirkja
af ungum sveinum í kristilegu félagi
ungra manna, og þar voru prestssyn-
irnir góðir þátttakendur. Nú er séra
Pétur Sigurgeirsson hinn vinsæli, á-
hugasami og ötuli klerkur á Akureyri.
Sigurður er fulltrúi í Útvegsbar.kanum,
Svanhildur sendiráðsritari í Stokk-
hólmi og Guðlaug læknisfrú í Reykja-
vík, gift Sigmundi Magnússyni.
Frú Guðrún Pétursdóttir hefur ver-
ið lánskona. Barnalánið er öllu láni
betra, og hún á vissulega velgerð og
elskuleg börn, og eiginmaðurinn hlaut
biskupstignina, og eg held, að líf þess
mikla áhugamanns um málefni guðs-
ríkis hafi í sannleika brunnið upp sem
kveikur á lampa, og það brann upp of
fljótt.
Frú Guðrún Pétursdóttir.
Hlutskipti frú Guðrúnar á prests-
heimilinu í ísafirði og á biskupsheimil-
inu í Reykjavík, var ekkert smáræði.
Hve margir skyldu þeir vera gestirnir
og næturgestirnir, sem hún tók vel á
móti sem prestsfrú og síðar sem bisk-
upsfrú? Hvílík þjónusta og fórnfýsi, og
svo allt annað í sambandi við heimili
og félagsmálastörfin, því að þeim hef-
ur frú Guðrún einnig sinnt allrækilega,
eins og margra annarra kvenhetjanna
er saga hennar óskráð. Það hefði verið
gaman að eiga hér í þessu blaði grein
um frúna, eins og þá, sem séra Þor-
steinn Jóhannesson ritaði um hana í
Morgunblaðið á sjötugasta afmælisdegi
hennar. Hann þekkti heimili hennar vel
og margir munu þeir vera, sem taka
undir orð hans. Þar eru meðal annarra
þessi:
„Hinna ungu hjóna beið á ísafirði
umfangsmikið og heillaríkt starf um
rúmlega 20 ára skeið. — „Prófasts-
heimilið“ á Isafirði varð fljótt rómað
fyrir þá kosti, er bezt skarta á hverju
heimili. — Eins og að líkum lætur voru
þeir margir, sem erindi áttu við prófast-
inn og leituðu ráða hans og aðstoðar í
hinum margvíslegu málum. Og heimili
þeirra prófastshjónanna stóð öllum op-
ið, eins og útbreiddur faðmur, það var
líkast því, að það lægi í þjóðbraut allra
Norður-Isf irðinga.
Við arinn þeirra hjóna mætti öllum
er að garði bar einstæð alúð, hlýja og
risna, sem veitt var af örlæti og höfð-
ingslund, þrátt fyrir léleg launakjör og
fremur þröngan efnahag. En hjartaauð-
urinn og hugarhlýjan leystu hvern
vanda, þar voru innstæður sem aldrei
þrutu.“
Svo mælir vinur þeirra, séra Þor-
steinn Jóhannesson.
Um árabil var frú Guðrún Pétursdótt-
ir félagi í góðtemplarastúkunni Vöku í
ísafirði, og enn eins og ávallt áður ann
hún bindindismálefninu af heilum hug.
— Fædd er frú Guðrún og uppalin að
Hrólfsskála á Seltjarnarnesi, dóttir
hjónanna Guðlaugar Pálsdóttur og eig-
inmanns hennar Péturs Sigurðssonar,
útvegsbónda. Árið 1917 giftist hún séra
Sigurgeiri Sigurðssyni, sem var þá ný-
vígður til prestsembættisins.
I sambandi við þetta merka aldurs-
afmæli frú Guðrúnar, óskum við hjónin
henni allra heilla og blessunar Drottins,
og færum henni innilegustu þakkir fyr-
ir áratuga vináttu.
Pétur Sigurösson.
ManngilcÍLd
Mcumgildið.
Margir menn, sem lineigðir eru til prédik-
ana eða annarra starfa, gleyina því, að það
sem þeir eru, er þyngra á metunum en það
sem þeir gera.
Guð veit og sér allt, scm með manninum
býr, en mennirnir sjá aðeins athafnir hans.
Margir furða sig á því, að orðum þeirra
skuli ekki fylgja neinn kraftur, en slíkt er
ekki að undra. — Þegar Napóleon var
spurður, hvaða fallbyssutegund vœri bezt,
svaraði hann: „Hvernig hyssan reynist,
kemur mest undir því, liver stjórnar lienni
— stendur á hak við hana. Hið sama gildir
um prédikun manna, uppörfun eða áminn-
ing. Itugsun mannsins fær aðallega gildi
sitt frá viljastefnu þess, er lætur hana í ljós.
Æðsta skylda vor er sú, að vera það, sem
við getum verið. Slíkt leiðir til þeirrar
skuldbindingar, að láta það eitt af sér leiða
í orði og verki, sern Guði er þóknanlegt. Það,
sem maðurinn er, þekkist af verkum hans,
eins og hugsanir hans þekkjast af orðum
lians.
Frækorn.