Eining - 01.11.1963, Qupperneq 6
6
EI N I N G
777'7\77r7\7>—> Mánaðarblað um áfengismál, bindindi og önnur
■L-iJ-L V-t-i V W menningarmál.
Kitstjóri og ábyrgðamaður: Pétur Sigurðsson.
Blaðið er gefið út með nokkrum f járhagsstyrk frá ríkinu og Stórstúku
íslands, kostar 50 kr. árg., 5 kr. hvert eintak.
Utanáskrift til blaðsins og ritstjórans er: Pósthólf 982. Reykjavík.
Sími: 41956
Háskaleg meinþronn
SENINGAR, peningar! Þeir eru keppikeflið. Laun
fjölda manna hækka að miklum mun og dýrtíðin
magnast að sama skapi. Póstþjónusta hækkar í verði,
sömuleiðis síminn, verð dagblaðanna rýkur upp og verð nauð-
synjanna einnig. Sagt er að bændur þurfi að fá þreföld laun
mín, og margir aðrir heimta miklu meira.
Hvert á að halda? Hver ræður stefnunni? Hver hefur for-
ustuna? Er það ríkisstjórn og löggjafarvaldið? Eða er það
þjóðin sjálf, eins og „hjörð sem engan hirði hefur?“ Eða er
það eitthvert ríki í ríkinu?
Vissir hópar virðast þess megnugir að knýja fram kaup-
hækkanir, en fá þeir svo kaup sitt í „götótta pyngju,“ eins
og spámaðurinn orðar þetta? Gerir dýrtíðin ekki allar pyngj-
ur götóttar, þannig, að í þeim stanzar ekkert, þótt meira og
meira sé krafizt.
En hvað svo um réttlætið? Þegar ég sá í haust í dagblöð-
unum lista hinna 28 launaflokka, varð mér að hugsa í ein-
feldni minni. Ekki hefði Kristur samið slíkan launalista. En
skiptir það nokkuð kristna menn, hvað hann hinn réttláti
hefði gert í þessu máli?
Já, réttlætið. Er til nokkurs að spyrja um það í nútíma
menningarheimi ? Hin óða dýrtíð kemur jafnt niður á okkur
öllum, sem enga kauphækkun fáum, eins og hinum, sem fá
launahækkun allt að helmingi, ef ekki meira. En hvað svo um
atvinnuvegina og skráningu gjaldmiðilins? Er hann skráður
á réttu gengi, eða er röng skráning til stórtjóns þeim sem
framleiðslustörf stunda, að minnsta kosti á vissum sviðum?
Og svo eina spurningu enn. Hvernig ætlar þjóðin að bjarga
búskap sínum til lengdar með þessari meinþróun verðlags-
málanna ?
Fyrir nálega 20 árum höfðum við nokkrir menn, sjaldan
fleiri en átta, fundi á heimili mínu minnst tvo vetur, oftast
hálfsmánaðarlega. Þar komu ýmsir lærðir og mætir menn,
ekki alltaf þeir sömu, en oft þó. Ég var aðeins hvetjandinn,
en forustan var raunverulega í höndum aldraðs hagfræðings,
mesta sómamanns. Aðalumræðuefni okkar var allan tímann:
stjórnskipulag. Ekki hefði eg viljað fara á mis við þessa
fundi, því að margt bar á góma fræðandi og athyglisvert.
En jafnvel þá virtist þessum fundarmönnum óhjákvæmilegt,
að þjóðin glataði á sínum tíma sjálfstæði sínu vegna háska-
legrar þróunar í fjármálunum, ef þjóðin kæmi ekki á hjá
sér starfhæfara þj óðskipulagi en hún hefur búið við síðan
hún fékk fullveldið.
Ýmislegt, svo sem styrjaldir og styrjaldargróði, hernáms-
gróði og gjafafé hefur gert tvíveldisöflunum — hægri og
vinstri, í hauslausa stjórnskipulaginu, kleift að hafa hag
þjóðarinnar alla undanfarna áratugi á stöðugu uppboði.
Þjóðin sjálf hefur verið munaðarleysinginn í höndum flokk-
anna. En hve lengi getur þetta uppboð haldið áfram? Og
hver verður svo umbun okkar sparsömu mannanna, ef krón-
an er stöðugt gerð verðminni? Skuldugir græða. Sparsamir
tapa. Ríkur verður ríkari, en fátækur fátækari. Hér er því
um háskalega meinþróun að ræða, og hvað verður þá um rétt-
lætið og verndina, sem „heiðvirðum“ kjósendum er heitið,
þegar kosningar eru fyrir dyrum?
Hér verður því, eins og ávallt áður, hin eina rétta áskorun
siðferðiskröfunar, jafnt til ríkisstjómar,, löggjafarþings
sem allrar þjóðarinnar, þessi:
Snúið við! Snúið við! Mannkyn á villugötum þarf alltaf
að snúa við.
Pétur Sigurðsson.
HIN HEILAGA GLÓÐ
Ég er orðinn öllum allt, til þess að eg yfir höfuð
geti frelsað nokkra. En eg geri allt vegna fagn-
aðarerindisins, til þess að eg fái hlutdeild með
því. Vitið þér ekki, að þeir sem á skeiðvellinum
hlaupa, hlaupa að sönnu allir, en einn fær sigur-
launin? Hlaupið þannig, að þér getið hlotið þau.
En sérhver, sem tekur þátt í kappleikjum, er
bindindissamur í öllu. Þeir til þess að hljóta for-
gengilegan sigursveig, en vér óforgengilegan. Þess
vegna hleyp eg þá ekki eins og upp á óvissu. Ég
berst eins og hnefleikamaður, sem engin vind-
högg slær, en eg leik líkama minn hart og geri
hann að þræli mínum til þess, að ég, sem hef
prédikað fyrir öðrum, skuli ekki sjálfur verða
gerður rækur. — 1. Kor. 9,22—27.
Þrennt. er áberandi í þessum orðum hins mikla
postula, sem í draumi eða vitrun heyrði hrópið:
„Kom yfir og hjálpa oss,“ og varð til þess fyrstur
manna að fara yfir sundið til Norðurálfunnar
með Krists-boðskapinn. Fyrst: Þetta víðtæka
frjálslyndi postulans: Hann leitast við að vera öll-
um allt, til þess að geta áunnið nokkra. Annað:
Þeir menn, sem keppa á leikvöllunum eru bind-
indissamir í öllu. Þetta var reynsla íþróttamanna
á þeirri öld, að til sigurs var bindindissamt líf
nauðsynlegt. Þriðja: Sjálfur hefur postulinn ásett
sér að vinna hinn allra mikilvægasta sigur og til
þess leikur hann „líkama sinn hart.“ Hann lifir
daglegu lífi í geysihörðum sjálfsaga. Á vandræða-
tímum eru menn venjulega vægir við líkamshvatir
sínar, menn mikilla makinda og nautna, en lítilla
sigra. Nú snýzt kappið um kröfur líkamans, snyrt-
ingu hans og eftirlæti við hann, en sálin í svelti
og siðgæðið grindhorað.
Siðlaus heimur verður ávallt friðlaus heimur