Eining - 01.11.1963, Blaðsíða 8

8
EINING
Konnrnar á kirkjnbekk.110111
S, AÐ er oft talað með lítilsvirðingu
\ um konurnar, sem bezt sækja
J kirkjur. Og nýlega hefur norsk-
ur prestur skrifað grein um þetta, sem
hann nefnir grófu heiti og kallar:
„Kerlingarnar.“
Fer hann þar að málvenju fólksins,
sem reynir að lítilsvirða trygga kirkju-
gesti og traust starfsfólk í söfnuðum.
Norski presturinn segir:
Árdegis á sunnudegi var ég á leið til
kirkjunnar og heyrði allt í einu sagt
glaðlega:
„Góðan dag. Það er naumast að þú
gengur í þungum þönkum.“
„Já, ég er að fara í kirkjuna til að
predika, sagði ég.
„Fyrir kerlingarnar, sagði þessi
kunningi minn glaðlega, og um leið
með þessu venjulega háðsbrosi þeirra,
sem gera gys að „gamaldags guðrækni“,
sem svo er nefnd. Svo var hann horf-
inn.
En þetta atvik var til þess, að ég fór
að hugsa málið, heldur presturinn
áfram. „Kerlingarnar," sem svo eru
nefndar, eru flestar á aldrinum frá
fertugt til sjötugs, það er að segja hin-
um virðulegasta aldri mannsævinnar.
Og svo segir hann: Eg dái þær og
elska, og tel þær meðal hinna merkustu
þegna þjóðar sinnar, og þar er næstum
allur samanburður útilokaður.
Þegar þessar konur hafa lokið erfið-
um og oft leiðinlegum heimilisstörfum,
við uppþvotta, bleyjuþvott af barna-
börnum, húsþrif og þj ónustubrögð, taka
þær að sér í tómstundum, það sem kalla
mætti hið almenna móðurhlutverk í
þjóðfélaginu.
1 samstarfi og sambandi við söfnuð
sinn vinna þær að fjáröflun til alls kon-
ar menningar og líknarstarfa, allt frá
því að skreyta kirkju sína dýrmætum
gripum og til þess að styrkja öryrkja
og öreiga, koma upp hælum og stofnun-
um fyrir munaðarleysingja, ellimóða,
blinda og daufdumba, vangefna og veg-
villta. Og auk þess hafa þær oft for-
ustu um safnanir til flóttafólks og'
kristniboðs í fjarlægum löndum og
heimshlutum."
„Hugsið ykkur,“ segir hann, „til sam-
anburðar blessaðar ungu stúlkurnar,
sem eiga það helzta áhugamál að ganga
í augun á piltunum eða sigra í næstu
fegurðarsamkeppni. Út af fyrir sig ekki
óeðlilegar óskir, en hve himinhár mun-
ur.
Eða við karlmenn, hvað gerum við
yfirleitt í frístundum okkar? Sitjum
eða liggjum með bók eða blað ýmist
reykjandi eða í svefndæsi.“
Þannig farast þessum norska embætt-
isbróður orð, og sannarlega vil ég taka
undir þau af öllu hjarta.
Hvernig væri og færi um allra kirkju-
byggingarnar og messuklæði, skreyt-
ingar og hljóðfæri helgidómanna, ef
ekki væru kvenfélögin með alla sína
bazara, kaffikvöld og fundi, nefndar-
fundi, símtöl og stj órnarfundi, alla sína
fórnfýsi og fúsleika?
Og hvað væri um framkvæmdir í
öllum líknarsamtökum og mæðrahjálp
og vetrarhjálp og gamalmennaglaðn-
ingi, ef ekki væru þessi kvennasamtök
og kvennastörf, konur sem alltaf hafa
tíma til alls í öllum sínum önnum; kon-
ur, sem vinna kraftaverk í ysi hvers-
dagsleikans, og gætu fyrst og fremst
spurt eins og hinir útvöldu, þegar átti
að fara að verðlauna þá: „Hvenær sáum
við þig hungraðan eða þyrstan, sjúkan
eða í fangelsi og önnuðumst þig“.
Og það er undrun í röddinni, því þeim
finnst þær ekkert hafa gert annað en
hið hversdagslegasta og sjálfsagðasta.
Og ekki þarf því að segja, að boð-
skapur kristni og kirkju falli í hrjóstr-
ugan jarðveg meðan slík starfsemi er
hvarvetna í blóma, og þær sem standa
fremst og gera mest, eru yfirleitt kon-
urnar, sem sjaldnast láta sætin sín í
kirkjunni auð.
Ef ætti að reisa minnismerki um
kristileg störf við kirkjur hér á landi,
þá vildi ég leggja til að þar yrði fyrst
gert tákn konunnar á kirkj ubekknum,
hinnar fórnfúsu, hugkvæmu kvenfélags-
konu, sem vakir yfir velferð alls i
söfnuði sínum, með hlýju brosi á vör-
um og vermandi glóð kærleika og gleði
í augunum.
Árelíus Níelsson.
-x -jc *
^enytineifáta £i)ía eifkát
Árið 1962 óx áfengisneyzla Svía 3,4
af hundraði. Drykkjureikningur þjóð-
arinnar tæpir tveir milljárðar sænskra
króna, eða 376 krónur á hvern íbúa
eldri en 21 árs. Og svo eru menn að
reyna að troða þeirri falskenningu upp
á okkur fslendinga, að sterka ölið hafi
bætt ástandið i áfengismálum Svía. Ár-
ið 1962 supu þeir 1,60 lítra af sterka
ölinu á hvern íbúa, en þrátt fyrir ölið
drukku þeir 8,02 lítra af brennivíni á
hvern íbúa eldri en 15 ára.
Ekki skortir þó fræðslu og vísinda-
mennsku í Svíþjóð varðandi áfengis-
málin, en það þarf eitthvað fleira en
tölur, skýrslur og vísindalegar rann-
sóknir til þess að leysa vandann. Menn
skyldu hafa það hugfast, að flestir
stjórnast miklu fremur af tilfinningum
en þekkingu. í áfengismálum og eitur-
lyfjanotkun hafa oft þeir menn reynst
einna lakastir, sem mesta þekkinguna
hafa haft á þeim málum. Stjórnist gerð-
ir manna ekki af siðferðisþroska, þá
verður þekkingin ein haldlítil. Heita má
að hver fulltíða maður viti, hvílíkur
bölvaldur áfengisneyzlan er, en samt
er allur þorri manna sinnulaus gagn-
vart því margþætta vandamáli, þótt
fólk vilji annars leggja flestum líknar-
málum lið, af því að þau tala öllu frem-
ur til tilfinninganna.
Stökur
Óskiljanlget.
Aldrei skil eg þann ófönguð,
né í því máli skaparans vörn,
að almáttugur og alvís Guð
skuli eiga svo flónsk og pörótt börn.
□
Vítin.
Oft eru háðar svæsnar sennur
í sálardjúpum villingjans,
en hvergi víti heitar brennur,
en hjartakvöl hins seka manns.
□
Ánægður væri eg þá.
Ef eg væri einn af þeim —
una myndi eg slíku,
sem geta rúmað heilan heim
í hjarta kærleiksríku.
□
Réttlætið.
Réttlætið er stundum strangt,
stórt í réttarsölum.
Ef eg geri eitthvað rangt,
er mitt hjarta í kvölum.
□
Ef ekki.
Fátt eitt myndi græta geðið
gagnvart því, sem liðið er,
ef ég hefði aldrei beðið
ósigur fyrir sjálfum mér.
P. S.