Eining - 01.11.1963, Blaðsíða 10

10
EINING

þess á allt líf Eyjabúa, birtir einnig
reglugerð félagsins og segir svo:
„Þannig hljóðaði þá reglugerð hins
merka Bindindisfélags Vestmannaeyja,
þar sem Eyjabúar ruddu brautir í
menningarmálum með forustu sóknar-
prestsins."
Ekki má vanþakka það, að síðan hafa
margir ágætir klerkar hér á landi lagt
bindindisstarfinu drengilegt lið, en
hvað myndi nú gerast, ef allir klerkar
landsins fetuðu í fótspor séra Brynjólfs
Jónssonar, en ekki aðeins klerkar, held-
ur og skólastjórar og kennarar, og svo
ýmsir aðrir embættismenn landsins.
Þá myndu ekki gerast Þjórsárdalsævin-
týri. Getur þetta ekki orðið, að forustu-
menn þjóðarinnar veiti hina heillavæn-
legustu forustu?
Séra Brynjólfur var sannur forustu-
maður. Hann tók upp þann sið að hús-
vitja þrisvar á ári, til þess að örva
lestrarnám og kunnáttu barna og ung-
menna, hann átti þátt í að ryðja braut
í öryggismálum, að koma upp barna-
skóla og var þar eins konar skólastjóri
um sinn, hafði forustu um að koma á
fót lestrarfélagi, og margt fleira er tal-
ið í hinni merku ritgerð, og á þetta
minntust þeir rækilega, áðurnefndur
sýslumaður og Þorsteinn Jónsson hér-
aðslæknir í ræðum sínum við útför séra
Brynjólfs. Meðal annarra orða segir
sýslumaður: „Ég skal aðeins nefna það,
að það var hann, þegar hið siðferðilega
ástand hér var mjög hryggilegt og
dimmt, sem stofnaði bindindisfélag
það, sem enn er til og hefur sýnt sig
svo blessunarríkt í verkun sinni til að
hefja almenning upp úr þeirri niður-
lægingu, sem hann var sokkinn í.“
Árið 1877 „komst prestur að þeirri
niðurstöðu,“ segir í Bliki, „að Islending-
ar hefðu varið miklu meira fé fyrir vín-
föng á undanförnum 7 árum en næmi
þeim fjárupphæðum, sem þeim hafði
verið gefið erlendis frá á undanförnum
sultar- og neyðartímum (árin 1880—
1888).“
Á margt fleira í sögu þessa merka
manns, og í Bliki yfirleitt, væri vert að
minnast hér, en þetta er þegar orðið
töluvert mál og verður því látið staðar
numið að þessu sinni, en gott verk hef-
ur Þorsteinn Þ. Víglundsson, skóla-
stjóri, unnið með útgáfu Bliks, og ekki
sízt þessa síðasta árgangs. T. d. er hin
merka saga séra Brynjólfs Jónssonar
þar mikill fengur.
Pétur Sigurðsson.
HEæjandi andlit —
grátandi hjarta
Dag nokkurn kom maður til læknis að
leita sér heilsubótar. Hann kvartaði
undan erfiðum hugsunum, sem gerðu
sig leiðan á lífinu og það svo, að nú
væri honum farið að finnast það óbæri-
legt.
Læknirinn rannsakaði hann vand-
lega og fann engin sjúkdómseinkenni.
„Yður skortir eitthvað upplífgandi og
skemmtilegt. Reynið að lesa góða skáld-
sögu. Slíkt er gott meðal.“
Maðurinn hristi höfuðið sem vildi
hann segja: ekki lízt mér á það.
„Jæja, ef til vill yrði yður gagnlegt
að sitja nokkur kvöld í leikhúsinu. En
andlit gestsins sýndi, að ekki geðjaðist
honum að þessu heilræði.
„Þá er eitt eftir,“ sagði læknirinn,
„sem eg vil ráðleggja yður. Komi það
ekki að haldi, held eg að þér séuð ólækn-
andi. Hafið þér ekki heyrt um fræga
skopleikarann, sem látið hefur allan
heiminn hlæja, og er nú einmitt staddur
hér í bænum. Farið og hlustið á hann
og komið svo aftur og látið mig vita um
árangurinn.“
„Æ, æ,“ sagði aumingja maðurinn.
„Vitið þér, læknir, hver ég er? Ég er
hinn frægi skopleikari.“
Krigsropet.
Rétt er það, sem norska Herópið bæt-
ir við þessa frásögn, að þótt hlátur geti
oft verið heilsusamlegur, þá fullnægir
hlátur og galsi ekki mannssálinni, henn-
ar innsta þrá hrópar á annað meira og
betra. Eina meðalið, sem þar nægir er
sá friður, sem „yfirstígur allan skiln-
ing,“ en hann fæst aðeins í sambandi
sálarinnar við friðarins Guð, og Guð
„allrar huggunar.“
\JiSa lotnufi
Fyrir nokkru falaði ritstjóri blaðsins
botn í eftirfarandi vísuhelming:
Vér hræðumst myrkrið hrollkalt og
svart,
þar hjörtu vor óyndis kenna.
Fáir hafa sent botn, en þó hafa borizt
þessir:
Því látum vér trúarljósið bjart
á lömpunum vorum brenna.
Anna Eiríksdóttir.
En lyftum þó hug í heiðloftið bjart,
þar hnattsólir brautirnar renna.
Ingimar H. Jóhannesson.
En brátt kemur vorið með skrúð sitt
og skart
og skuggar af hólminum renna.
J. A.
I skammdegismyrkrinu skeður þó
margt,
er skíðin á eldinum brenna.
J.A.
Að skugganna baki’ er þó skínandi
bjart,
því skal þangað huganum renna.
I. H. J.
En finnst honum Pusa þó betra að sé
bjart,
er Betu hann örmum vill spenna?
G. G.
Þó lýsir oss von um vorið bjart,
vitið: þá hættir að fenna.
Þ. G.
Munum þó eitt: Það er alls staðar bjart,
þar sem eldar kærleikans brenna.
Allir eru botnar þessir góðir, en vísa
mín varð til upphaflega á þessa leið:
Vér hræðumst myrkrið hrollkalt og
svart,
þar hjörtu vor óyndis kenna,
en gleðjumst við lífið og ljósið bjart,
því ljósið er myrkriö að brenna.
P. S.