Neisti - 19.08.1936, Síða 1

Atakanlega sorglegt slys
Sunnud. 9. ág. s.l. bdast menn
að það hafi verið, sem línuveiðar-
inn „Ornin“ frá Hafnarfirði fórst
með allri áhöfn vestanvert við Mán-
areyiar á leið hingað til Siglutjarð-
ar. Skipið var 103 smálestir að
stærð og 33 ára gamalt, en þrátt
fyrir aldur skipsins, hefir það verið
talið vel traust, enda vel við haldið.
Á skipinu voru alls 19 menri og
voru þeir þessir:
Úr Reykjavik:
Ólafur Velurliði Bjarnason skip-
stjóri, Frakkastíg 26 B, 60 ára kvænt-
ur og átti uppkomin börn.
Steinn Ásbjörnsson stýrimaður
frá Óiafsvík, Rauðará, 28 ára
gamall.
Eggert Ólafsson, 1 vélstjóri,
Grettisgötu 79, 28 ára, kvæntur.
Úr Hafnarfirði:
Guðm. Guðmundsson, nótabassi,
Gunnarssundi 3, 57 ára, kvæntur,
átti 5 börn, þar af 2 uppkomin.
Skúii Sveinsson, Brekkugötu 25,
34 ára, kvæntur, átti fyrir stjúpbarni
að sjá. Hann var 2. véistjóri.
Guðm. Albertsson matsveinn, 29
ára, Vesturbraut 22, kvæntur og
átti 1 barn.
Sigurður Sveinsson, háseti, 53 ára,
Hverfisgötu 7, kvæntur og átti 3
börn, þar af 2 uppkomin.
Porsteinn Guðmundsson, Merkur-
götu 14, 40 ára, kvæntur og átti
eitt barn og aldraða móður.
Jón Bjarnason, Holtgötu 11, 37
ára, kvæntur og átti 3 börn ung.
Jóhann Símonarson, Merkurgötu
12, 65 ára kvæntur og átti fyrir
einu stjúpbarni að sjá.
Hjörtur Viggó Andrésson, Lang-
eyrarvegi 21. 28 ára, lætur eftir sig
konu og átti 2 börn ung.
Jóhannes Magnússon, 47 ára,
Öldugötu 6, kvæntur og átti 3
börn (1 uppkomið).
Magnús Jóhannesson (sonur Jó-
hannesar), 20 ára ókvæntur-
Sigurður Ág. Bárðarson, Vrestur-
braut 6, 23 ára, átti aldraða móður,
en var ókvæntur.
Gunnar Hafstein Eyþórsson,
Hverfisgötu 17C, 16 ára.
Frá Ólafsvík:
Hjörtur Guðmundsson, 20 ára.
Kristján Friðgeirsson, 29 ára.
Jóhannes Jónsson, 19 ára.
Eins og hér má sjá hefir Ægir
enn á ný höggvið stórt skarð í is-
lenzka sjómsnnastétt. — Mörg
Eins og menn vita, voru það
Alþýðu- og Kommúnistaflokkurinn,
sem fyrstir hófu máls á þvi, að
nauðsyn bæri til þess, að Siglu-
fjarðarbær eignaðist togara, einn
eða fleiri. Pessi nauðsyn er því
meiri, þar sem atvinna bæjarmanna
er mjög takmörkuð, nema yfir 1 —
2 mánuði ársins þegar bezt er.
Ailir sjá, að við svo búið má ekki
standa. Ef ekkert verður að gert,
er það bæði eðlilegt og sjálfsagt,
að kröfunum rigni yfir bæjarstjórn-
ina um aukna atvinnubótavinnu,
því að menn lifa ekki á loftinu
einu til langframa. En svo er hér
málum komið, að bænurn er um
megn að verða við slíkum kröfum.
Pað er engum verkamanni nein
hjálp í því að fá vinnu hjá bæn-
um, ef hún verður aldrei greidd,
þar sem bærinn er þegar kominn
heimili hafa nú misst þann ein-
staklinginn er sízt skyldi. Eðlilega
er þungur harmur kveðinn nð öll-
um eftirlifandi ættingjum framan-
taldra manna. En það eru fleiri
sem setur hljóða er slíksr alvöru-
fregnir berast. — Allur verkalýður
um allt iand finnst þeir hafa ein-
hvers misst. — Slíkt er ekki ó-
eðlilegt og það er heldur ekki ó-
eðlilegt þó samstilltir hugir almenn-
ings dvelji nú hjá þeim, sem hinn
þungi harmur, söknuður og tregi
steðjar að.
Og vel væri það, ef i slíkum til-
fellum gæti slík samstillt samhyggð
fjöldans orðið að einhverju, til að
létta sorg og raunir þeirra, er næst
hefur verið höggvið í þetta sinn.
**
í greiðsluþrot. Atvinnubóta vinna,
sem bærinn héldi uppi, yrði því
að skapa verðmæti í bæjarkassann.
Su reynsla, sem þegar hefir feng-
i*t af karfaveiðum og vinnslu, sýn-
ir greinilega, að þar er fundin hin
ákjósanlegasta atvinnubótavinna fyr-
ir bæi og ríki. Vinnan við lifrar-
tökuna og bræðslu karfans er fram-
úrskarandi mikil og það sem mestu
skiftir, að þessi rekstur ber sig fjár-
hagslega, að minnsta kosti að mestu
Ieyti. En til að framkvæma þetta
þarf tvennt: verksmiðjur og togara.
Peir bæir, sem umráð hafa yfir
báðum þessum tækjum, ættu þv^
að vera sæmilega vel settir.
Pað gekk meira en Iítið hér á,
þegar verksmiðjur Sören Goos,
Rauðka og Grána, voru til sölu,
og endaði það mál þannig, að
bærinn keypti báðar. Eftir eitt ár
T oéaramálið.