Neisti - 01.10.1936, Blaðsíða 1
Útgefandi: Jafnaðarrr.annafélag Siglufjarðar.
IV. árg.
Siglufirði, fimmtudaginn 1. okt. 1936
36. tbl.
Sælir eru lítillátir.
„Framsóknarmenn hafa krafist hóflegrar varúðar
í öllum fjármálasökum". (Einherji 25. sept. 1936.)
Pegar Einherji talar um Fram-
sóknarmenn á hann við Pormóð
nokkurn Eyjólfsson, konsúl hér í
bænum. Hjá þessu stóra blaði
er Pormóður og Framsóknar-
flokkurinn eitt og hið sama. Petta
á sína eðlilegu skýringu. Pormóður
ræður ytir blaðinu, að svo miklu
leyti sem hann vill, og þótt hann
sé maður ekki sjálfhælinn, er hann
ekkert að fást um það, þótt rit-
stjórinn reyni að vinna sig í áliti
með því að birta Iofgreinar um
„Stóra pabba" svona öðru hvoru.
Hin „hóflega varúð“, sem Einherji
segir að Framsóknarflokkurinn, það
er Pormóður Eyjólfsson, viðhafi
þegar fjármunir bæjarins eru ann-
arsvegar er þegar orðin svo viður-
kend, að blaðinu finnst ekki ástæða
til að rökstyðja það á nokkurn hátt.
En þar sem margir ílla innrættir
menn hafa stundum kastað hnútum
að „samherja“ okkar, Formóði, auð-
vitað að ástæðulausu, vill Neisti
nota tækifærið til þess að sýna
fram á það, í eitt skifti fyrir öll,
að ávallt þegar Pormóður Eyjólfs-
son hefir komið nálægt pyngju
bæjarsjóðs, hefir hin „hóflega var-
úð“ streymt alla leið fram i fingur-
gómana. Og þar sem svo vel vill
til, að „Einherji” og „Neisti" eru
báðir stjórnarmegin — tværgreinar
á sama stofni — ætti það hvorki
aö orsaka misskilning né friðslit,
þótt annað blaðið taki við þarsem
hitt endar. Neisti mun því benda
á nokkrar staðreyndir, sem sýna
það og sanna, að í viðskiftum Por-
móðs við bæjarkassann hefir hin
„hóflega varúð” einkennt allar hans
hreyfingar. Pessu til sönnunar leyf-
ir biaðið sér að benda á afskifti
hans af einu máli, sem er :
Gooseignakaupin.
Pormóður Eyjólfsson var ákveðn-
astur allra bæjarfulltrúanna með
Gooseignakaupunum. Pað var því
eðlilegt að honum væru falin ýms
störf í sambandi við það mál, enda
var hann ávallt boðinn og búinn
til þess. Til þess að samningar tæk-
ust um kaupin, þurfti bærinn að fá
50 þúsund króna lán. Pormóður
var sendur til Reykjavikur í þeim
erindum. Ferðin stóð yfir í 10 daga
og kostaði bæinn aöeins lœfrar S00
krótiur. Sumir bæjarfulltrúarnirvoru
svo dónalegir að láta orð falla um
það, að ferðakostnaðurinn væri
nokkuð hár, en þeir hvorki þekktu
né skildu hve kostnaðarsamt það
er að fá slík lán, enda voru þessar
aðfinnslur strax kveðnar niður.
Kaupsamninginn þurfti að undir-
rita í Kaupmannahöfn. I slíkum til-
fellum er það venja að fela sendi-
herra Islands í Danmörku að ann-
ast framkvæmdirnar. Kostar það
mjög lítið, En þar sem svo heppi-
lega vildi til, að Pormóður Eyjólfs-
son var í þann veginn að fara til
Kaupmannahafnar og bauðst til að
ganga frá samningnum endurgjalds-
laust, var því góða boði auðvitað
tekið. Fyrir þetta þurfti bærinn að-
eins að greiða á antiað biísund
krónur.
Sumir óvinir „samherja” okkar
hafa talið þetta ríflega þóknun, en
allar skynsemi gæddar verur hljóta
að sjá, að ókleift var að gera þetta
fyrir minna gjald, enda er þetta
sama og endurgjaldslaust, sé það
ekki tekið alltof bókstaflega.
Til þess að endurbyggja Goos-
bryggjurnar þurfti að fá lán. Por-
móði var falið að útvega 30 þúsund
króna lán í Kaupmannahöfn. Lánið
var fáanlegt, þó aðeins með því
skilyrði, að Landsbanki íslands á-
byrgðist skilvísa greiðslu. Við, sem
heima sitjum þekkjum lítið af þeim
miklu erfiðleikum, sem erlendum
lántökum eru samfara. Jafnvel mjög
óákveðin loforð um lán kosta ærið
fé. Pað er því óhætt að fullyrða,
að við höfum verið sólarmegin i
þessum viðskiftum, þar sem við
fengum loforð fyrir 30 þúsund kr.
láni, ef Pjóðbankinn okkar vildi á-
byrgjast það, og þurftum ekki að
greiða fyrir þetta loforð nema
talsvert á sjötta hundrað krónur.
Peir sem kunnugir eru erlendum
lifnaðarháttum telja þetta vel slopp-
ið, fyrst bærinn fór á annað borð
að halda veizlu út i kongsins Kaup-
mannahöfn, en án veizlunnar er
mjög vafasamt aðfengist hefði nokk-
urt loforð um lán.
Eftir að Pormóður var heim
kominn þurfti hann að bregða sér
til Reykjavíkur, til þess að tala við
Magnús Sigurðsson bankastjóra um
ábyrgðina — við hina bankastjór-
ana hafði hann áður talað. — Auð-
vitað nægði ekki að síma né fela
öðrum bæjarfulltrúa, sem staddur
var í Reykjavík að tala við banka-
stjórann. Pormóður varð að fara
sjálfur. En Magnús var íllur viður-
eignar, hverníg sem að honum var
farið, og sagði nei og aftur n e i.
Petta var „hraðferð,,, en þær eru