Neisti - 26.07.1941, Qupperneq 1

Úgefandi: ALÞÝÐUFLOKKSFÉLAG SIGLUFJARÐAR
Hringi-isminn
Ásgeir Blöndal Magnússon, rit-
stjóri Mjölnis, skrifar langa og
ýtarlega!! grein í síðasta tbl. sitt,
er hann nefnir »Neisti í leiftursókn
fyrir lýðræðið-.
Hér áður fyrr hefur mér oft
komið til hugar, hvort ritstjóri
Mjölnis væri í raun og veru einn
úr hinni svokölluðu »órólegu deild«
Kommúnistaflokksins, og við að
lesa fyrnefnda grein hans í 14 tbl.
Mjölnis, styrktist eg mjög í þessari
skoðun minni.
Annars er málflutningur sá, er
þar um ræðir, greinilegt tákn
þeirrar ringulreiðar og öngþveitis,
sem nú er ríkjandi meðal Kommún-
ista um gjörvallan heim, engum
dettur þvi í hug að krefjast þess
af 'vesælum ritstjóra viðkomandi
blaðsnepils, að hann taki upp bar-
áttuna gegn þeirri andstyggð, sem
aðalsprautur kommúnista hafa lýst
sig fylgjandi. Slíks er ekki hægt
að krefjast nema af heilbrigðum
manni, manni, sem hefur óbrjálað
hugarfar.
Allir geta nú séð hvernig ÁBM
hefur orðið við, þegar minnst var
á rússnesku kornhlöðurnar og enn
æstari verður hann, þegar »Stalín
biður guð að hjálpa sér» í barátt-
unni við fjandmennina. Síðan
sleppir hann sér, og í fátinu kann-
ast hann við (loksins) að Stalín
hafi rænt Eystrasaltslöndunum,
hluta af Póllandi og Finnlandi og
Bessarabíu. Ja sei, sei, minna mátti
nú gagn gera. Þessi játning rit-
ritstjórans þverbrýtur allar aðrar
stefnur hans, og meira að segja
leggur í eyði allar hans fyrri grein-
ar, sem miðuðu að því, að telja
fólki trú um að þessi lönd hefði
sameinast Rússlandi af frjálsum
vilja.
Svo ríkur hann í »Skjaldborgina«
og talar um »náðarfaðminn«, sem
honum er svo meinílla við, og er
ekki að furða því hann veit sem
er, að Skjaldborg Alþýðuflokksins
hefur nú unnið sigur í baráttunni,
á móti þjóðfélagsmeinsemd komm-
únismans, hann sér og það rétti-
lega að Skjaldborgin eflist dag
frá degi, eflist því meir, sem blöð
kommúnista kom oftar út, eflist
þvi meir, sem svik kommúnismans
við verkalýðinn verða auðsærri.
Þá minnist|þessi rökvísi!! blaða-
drengur á styrjöld þá, sem nú
geysar, en kemst að engri endan-
legri niðurstöðu, og við því er
heldur ekki að búast að hann hafi
neinar sérgáfur fram yfir aðra sálu-
félaga sina í þeim efnum, en þeir
virðast sérfræðingar i því að læð-
ast í kringum málefnið, vöðla síð-
an slefsögum og rógburði inn í
laglega umgerð, og slöngva síðan
óþverranum framan i andstæðinga
sína. Slíkt er bókamenntaframlag
ÁBM.
E'nn eitt dæmi, sem sýnir inn-
vortis krankleika þessa dæmafáa
sjúklings.
í grein, sem birtist í næst síðasta
blaði Neista, hefur ritvilla slæðst
inn í á einum stað.
Svo aumleg er'nú afstaða þessa
manns í öllum málum, að hann
reynir nú að dylja nekt sína með
því leiða athygli lesanda sinna
að ritvillum, og kjarna!!
þeirra.
Er þetta ef til vill í fullu sam-
ræmi við kenningar trúbræðra
hans, og í þráðbeinu framhaldi af
20 ára þróun hinnar kommunist-
isku menningar hér á landi.
Snoturt eintak — eða hitt þó
heldur.
Sem dæmi upp á hina umfangs-
meir blaðamennsku ÁBM, nægir
að benda á greinar í 16. tbl. 2.
árg. Mjölnis »Samningarnir I
Moskva«, þar sem hann af miklum
fjálgleik ræðir þörfina á því að
Bretland, Frakkland og Rússland
taki upp baráttuna gegn nazism-
anum, með samningum þá þegar.
Nú liða nokkrir dagar. Hitler
leggur agn fyrir rússneska ein-
valdan, sem þegar bítur á. Nú
birtir sami árgangur 20. tbl. grein-
ina »Þýzk-Rússneski ekki-árásar-
sáttmálinn«, þar kveður heldur við
annan tón. Áhugamál kommúnism-
ans og nazismans virðast harla lík
— í 22. tbl. »Eystrasaltslöndin«
koma áform rússneska lýðræðis-
ríkisins!! skýrt fram, tilveruréttur
Eystrasaltslandanna, sem sjálfstæðra
þjóða, dregin mjög í efa, nokkru
síðar eru þessi lönd lögð undir
rússneska vernd!!! Á þessum tíma
hefur Bretland og nazisminn barizt
upp á líf og dauða, um yfirráðin
á meginlandinu, og þá kemur þessi
gullvæga grein ritstjórans í 23. tbl.
»Evrópustyrjöld um hvað«. Það er
von að hann spyrji. Á þessum tima
sér hann enga þörf á því að Bret-
land sé að bérjast við nazismann,
miklu frekar gefur hann til kynna
að kommúnistum beri siðferðileg
skylda til þess að styðja Hitler
gegn Bretlandi, því þar sé aðal
óvinur einræðisríkjanna, og þar sé
auðvaldið, sem beri fyrst og fremst
að uppræta, og í 24. tbl. rekur
greinin »stríðið« smiðshöggið á,
þar sem talið er sjálfsagt að Sovjet-