Safnaðarblaðið Geisli - 23.11.1947, Side 2

L I j. L I
F I L A R I IST E\,
(Frsmheld).
Drengurinn hljóðafii og lofaói bót
og betrunrEn sernt hélt henn gfram a8
hugse um alla ba töna og söngj nem
hann heföi heyrt uti i skóginumc 0 v,
Hvað get það verið5sem þannig söng
og" fagnaði?Hvernig ætti h',nn að geta
fengið að vita þeð?Grenitrén,beykið,
blómin og bjerkirner,, ja, ellur skógur-
inn söng fyrir hann,J0Og bergmelið0H
,„og grasið a ^rundinni,sþörvarnir i
blömagerðinum a bek við húsið,kvök-
uðu svo yndislega;að kirsuberjetrén
titruðu af gleði0A kvöldin hlusteði
hanneftir hinujn ýmsu hl jóðum, sem
hann gat*heyrt og honum fannst eine
og allt þorpið sitt syngi„Værí hann
fenginn til þess að dreifa mykju,var
eins og vindurinn spilaði a mykju-
kvislina.Þegar svo réðsmeðurínn kom
og sa hann aðgerðarlausan,með hárið
strokið frá eyrunum,svo eð henn gæti
hlýtt a hljómlist vindarins.„,vja,þa
hvein svipan é baki hens„Jn slikt var
arangursleust,og þess vegna gaf fólk-
ið honum nafnið ”Jankó spileri.'ýÁ
vorin læddist hann fra kofenum sínuin
til þess að skera sér reyrfleutu, Á
næt/urnar,begar froskarmr kvökuðu:þeg- _,*. , , .
ar næturgálarnir sungu og hansrnir göl-f^'LU ,ur Þunnum viði og hrossheri.En
sofið.,Hann la
hamingjan má
var,sem hann þa
þorði ekkí aó
sér i kirkjune,því að
flutti di”/njandi ±wiæ
"í dansins glgandi iðu
vio unum i gleði og gleum,"
en bassinn þrumaði undir:"Ei* Guð vill,
Ef Guð ville" Gluggarúðurnar glitr-
uðujhver máttarriður krárinnar titr-
aði.Allt virtist syngja og spila,en
Jankó hlustaði„..Hvað hefði henn ekki
viljaö gefa til þess að eiga. slíka
fiðlu?En, Drottinn minn,hva.ðan étti
hann að fa hana?Bara að hann hefði
fengíð að taka ofurlítið a hermi, .
Nei,neijhamingjan góða„Nei,hann varð
að láta sér nægja eð vera. áheyrandi.
Og svo hlustaði henn,þangað til rödd
næturvarðerins heyrðist segja að baki
hans s
- Viltu gera ovo vel ao hafa þig
heim,litli toframeður.,
Svo varð hann að hlaupa heim aftur á
litlu beru fótunum,! myrkrinu,með þa
brennandi ósk í briosti,að eignast
slíka fiðlu^sem þá,er spilaði svo fag-
urlega í krénni,- ,:Ef Guð vill,ef Guð
vill," hafði bessinn þrumað 0
Það var fagnaðarefni fyrir hann,ef
hann bara fekk að heyra i fiðlu á
uþpskeruhátíö eða i brúðkeupsvei slu0
Þa hnipraði hann sig bak við ofninn
og mælti ekki orð af vörum marga daga
á eftbr.Hann starði eðeins fram fyrir
sig og augu hans glóðu- sem kattaraugu
í myrkTivAð iokum bjó hann sér til
uðiifgat hann omögulega
vakendi og hlustaði,- en
vita,hver su hljómlist
skynjaði*v. .Móðir hans
taka hann ineð
þegar orgelið
hljóma eða gaf fra sér viðkvæma,angur-
bliða flaututóna,urðu augu drengsins
eins og þau væru blæju hulin,eða þau
geisluðu fra sér einhverjum Ijcme,
eins og frá æðra heimi,
Næturvörðurinn, sem labbaði um götur
þorpsms og ýmist reyndi að telja
stjörnurnar eða spjal’laði við hundana,
tii þess að halda sér vakandi,kom oft
auga á Jankó í myrkrinuc í hvitu skyrt-
unni sinni^læddist hann til krárínnar,
Hann fór þó ekki inn í krána,heldur
stóð fyrir utan og hallaði eyranu að
veggnum,, Þar fyrir ínnan sveif fólkið
i ólgandi dansiðunni. Það mátti heyra
karlmennina hröpa "tjúheí" og stappa
fötunum5en stú'lkurnar 3vara með hlatri
EiðluTaar léku og spilararnir sungus
tonar hennar voru^ekki eins fagrir
og fiðlanna í kránnluStrengirnir
fluttu laga,mjÖg laga,háse tóna,lík-
asta suði í flugu.En samt spilaði
hann a hana frá morgni tíl kvölds,
jafnvel þótt hann þréfaldlega fengl
svo högg; að hann var crðinn sama,n-
krepptur,- já,en þetta var nú eínu
sinni eðli hanso0g hann vsrð magr-
ari og magrari.Maginn varð þó sifelt
framsettari,hartopparnir þykkdjri og
þykkari og augun meir og meir star-
andi,fjarrænni og táryotarí„Kinnarn •
ar urðu þynnrl og brjóstið innfalln-
ara,svo að hörmung vrr að sjá.ooc„
Hann hafði raunverulega ekkert sam-
eiginlegt við önnur börn0Hann likt-
ist raunverulega meir fiðlunni sinni,
sem gaf svo léga og hasa tóna frá.
sér,að varla hevrðust0
!W
(Eramhald)
tm