Safnaðarblaðið Geisli - 24.12.1947, Blaðsíða 5

-- 5
T L I
F I L A R I K N,
(Framheld)
bm hsustið yer iísfín sð því kominn sð
svelts til bana,bví 3$ hann lifði mjest
a hréum gulrofum og þrs slhni eftir að
eignsst fiöli^»-J8sþeð métti bVc ?egja5
að sú þra héldi að mik'iu leyti iifi
hsns Tið c -En þvi miður átti kii þrs hent
eftir 3ð Teröe honum örl;sger4.k0RsðB-
maðurinn a herragerðínum étti fiðlu,
sem hann spilaði oft s kvöldin fyrir
unnustu sins,Jankó smeygði sér oft s
milli vefningsviðer-runnsnns að dyrum
réð smannsins,, til þess að heyra Lsnn
spils, eðs að Hrihnets kostí til aö sje
fiðluns^Hún átti sér sfcveðinn stað e
Tegg herbergisíns-,, sem Tar beint a móti
öyrunum og drengurinn sendi hénni oft
sstþrungin augnstillit,i 'hsne sugum
Tsr hún oviðjsfnenlegur helgidómur,sem
hsnn ekki Tar verðugur eð snerts við„
En þrsin óx,þrétt fyrir allan Ótte,-
þréin eftir bvi sð snerts hsna þött
ekki Tæri nema einu sinni,eða að
minnsta kosti að komast £ nevist henn-
sr0,.Við tilhugsunina eina titrsöi
hjarts hans af fbgnuði„
Sto Tar það kvöld eitt,þege.r enginn
var í stofu rsðsmerineins,, eftir þvi, sem
Jenko heit0Rúsbændurnir é héríege-r-𠦕
inum höfðu lengi veri'ð
Jank& vissi ekki pnnp<S
inn hefði farið yfir 1
ingarinnsr,cil þess sð
ustu sína„Dyrnar stöðu
erlendls og
en raðsmaður-
hins almu bygg-
heimsækje unn~
opnsr, og
ur
feiustsð sínum railíi vafningsyiðer-
runnanns starði Jenko a tskmark vona
anne?studdi olnbogunum a hin mögru
kné,og starði en sfléts á sams blett-
inn0Stundurn greip venmstterkenndin
hann,hina stundina rak sstriðúbrung-
in þre henn.éfrem0Voru bsð töfrsr,eðs
hvsð var bað?SveIpuð litauðgum Ijoma
virtist fiðlsn nélgsst hann,eins og
hún svifi til hens00,Svo hTarf lj&m-
innjen leiftraði sto upp sftur,enn
skærsri, Peð hlutu sð Ters tofrar0
Vindurinn suðaði i laufi trjsnna og
það skrjsfsði í vafningsviðnum, Jank'ó
virtist Bcgts"En fsrðu bangað,Jsnkou
Það er enginn_í herberginu0„0,Vertu
óhræddur,Jsnkö,"v„Og raddirnar urðu
f'i'eiri. og fleariVsem hann heyrði
tala til síncsumar eggjandi, sðrer
letjandi,-Tn barna vsr fiðlsn,sífellt
uhdurssml'egri.0 .'„"^,^
Veslingsl'itla,helfbogna veran lædd-
ist hægt aframl>RÖdd næturgalans sagði
b'rvandi: !,RéttcHaitu áfremlíGriptu
tækifæriðo" Og hví.t'a skyrtan nslgeð-
ist dyrner»lsTú var hún ekki lengur
hulin af skuggunum,, í opnum dyrunum
heyrðist ö.r andardratturinn fra hinu
sjúke brjósti brrnsins.Eftir ender-
tak v?r hvíte skyrtan horfin,aðeins
ber fótur sfst é brÖskuldinum„Árong-
urslaust heyrðist næturhrafninn segja:
"Kei,nei,"00Ku var Jsnkó inni i her-
bergi rsðsmérinsinSo'Niðri við tjörn-
ina heyrðist havsprt kvak froskanna,
eins cg þeir éttuðust eitthvað/en
svo yerð elí't kyrrt,,Janko læddist á-
f TBÍa') én nú skalf allur litli likem-
inn hrns af ótte;í skjóli vafnings-
viðarins hafði hsnn verið öruggurG
Þar hafði hsnn fundið sig öruggan,
sinna og dreuma0Tunglið var i fyllingu eins og viit dýr i skogerþykkni,en
og sendi geislefloð sitt inn um glugg-
snn, inn í herbergið ..þsr sem b^ ein-
mitt féll a vegginn móti dyrunum„Og
brsðlega fellu geislernir é fiðlune cg
uppljomuðu hane að lckumcÞað var eins
og myrkrið rofneði vift silfurlitað
níi vsr honum innanbrjósts eins og
viltu dýri i gildru0flreyfingerner
urðu snbgger.andsrdrátturinn tíður,
Þsð var dimmtjenn svo lysti sllt í
einu5og Jsnkö litli kraup niður fyrir
framan fiðluns,6ttssleginn0En svo
geislafl&ðið frá henni,^ hefði töfre-^° ^J^^^f^l^ 5* ,*f tur
mbgnuð ehrif é Jankó.Hann sá þetta ellt™! d^Tt fj* llf^ZJ^^T^
& • •-i -u j v.t ¦ ¦« kvað ellt i emu vio kiyng.isndi tonn-
sv-o greinilegs:Dogadregnu hliðarnar, e-n£ ft ^ verið við strSng,
ybogið handgripið,skruíurnar,sem iystu
eins og maurildijog fiðlubogsnn,blik-
sndi eins og silfurstef,. ,;t . horni heJ
Oshvað það var f egurt, yndislegt, Janko fíjj,v-er er þg§?J'
varð sifel lbngunarfyliri,eftir bvi Jpnk6 heit niðri i sér andanum0Svo
!lheyrðist röddin segja pfturs"Hver e:
Pcr9" (Eramhaid),
og á sama snderteki heyrðist syfju-
leg^en hrjúf rbdd segje fra
emu
sem hann starði iengur a
syn,Þsrne sat hann milli vefningsvið'